Categoriën
De sociale ontdekking
Archief

Archive for March, 2008

Geduld wordt op de proef gesteld

Eén van de redenen dat ik er voor heb gekozen om bij ETS te werken, is omdat ze professioneel en georganiseerd overkwamen. Dat ze professioneel zijn, dat zie ik nog steeds. Maar om ze nou georganiseerd te noemen………… Nou wil ik niet meteen zeggen dat ze ongeorganiseerd zijn: ik bekijk het immers met Hollandse ogen en niet met die van een Argentijnse. Dus in mijn ogen lopen dingen niet zo soepel als ik verwacht had. Ze stellen mijn geduld behoorlijk op de proef.

Zoals een welgeaarde Nederlandse, die ook nog eens met een perfectionistische persoonlijkheidstrek worstelt (vind je het gek dat mijn geduld op de proef wordt gesteld?!), wil ik goed voorbereid te werk gaan, de informatie over mijn lessen en mijn studenten op tijd weten en verwacht ik dat wat beloofd is, ook gebeurt.

Helaas heb ik met betrekking tot alle bovengenoemde punten geen succes gehad. Ik kan me nog niet goed voorbereiden omdat ik nog steeds niet weet wat de behoeftes van de studenten zijn, ik weet dat ik volgende week 4 uur les moet geven maar waar dat is nog de grote vraag en in plaats van 18 uur werd het 12 uur en is het nu dus nog maar 4 uur lesgeven geworden.

Tot vandaag lukte het me aardig om alles in cultureel perspectief te zien en de boel te relativeren. Maar toen ik, zoals beloofd was de informatie over mijn lessen wilde ophalen, wist de secretaresse van niets. Het is nog steeds geen ramp hoor (zo ver ben ik al) maar ik heb vandaag wel al een paar keer onderstaand gezicht getrokken:

Een (in)drukke dag

Wat ik nog recht moet zetten, is dat ik niet vandaag ben begonnen met mijn werk. Pas volgende week na de Pasen begin ik met lesgeven. Deze week kan ik dus mooi al wat lessen voorbereiden. En om weer een beetje een ritme te krijgen, ben ik vanaf vandaag weer begonnen met een vast schema waarin ook studeren een plek heeft. Zo heb ik vanochtend eerst 2 uur gestudeerd (klinische psychologie) en daarna heb ik gesport. Na de lunch heb ik 2 uur uitgetrokken om een les voor te bereiden. Ook dat is me gelukt, wat ik trouwens best knap vind van mezelf omdat ik nog niet weet wat de studenten precies willen leren. Mijn lesvoorbereiding is nu gebaseerd op de minimale informatie die ik vorige week van Hernán heb gehad. Hopelijk hoef ik alleen maar kleine aanpassingen te doen en anders is dit alvast een mooie vingeroefening.

Eigenlijk was al het werk dat ik heb verricht niet eens wat het een drukke dag maakte. De drukte zat hem meer in mijn fietstocht naar en van de sportschool. Wat een hectiek en wat een lawaai. Zelfs met de fiets kwam ik er af en toe niet door. Dit vooral omdat ál die bussen in de veel te smalle straatjes de boel flink blokkeren. En zij zijn het grootst dus iedereen laat het ook gebeuren. Het recht van de sterkste in praktijk. Zwetend kwam ik al aan bij de sportschool en toen ik eenmaal weer thuis was, had het zweet zich verder vermengd met alle viezigheid die in de lucht zit. Even naar de sportschool gaan, is er hier niet bij maar je krijgt wel waar voor je geld 🙂

Ook mijn tweede actie droeg bij aan de drukte van de dag. Omdat mijn terras op maandag gesloten is (zielig hè?), ben ik pas na het les voorbereiden de straat op gegaan. Het doel was om geld op te nemen voor mijn nieuwe appartement. Ook dat was weer een hele belevenis want de eerste twee ATM’s die ik bezocht, werkten allebei niet. Ook de derde leek het even niet te doen: de man voor me vertelde me dat ze tussen 3 en 4 de automaten bijvullen, en het was half 4! Gelukkig kreeg de man bij zijn 3e poging geld dus was ik ook verzekerd van mijn centen. Ondertussen was mijn t-shirt nat van het zweet en had ik reeds half San Telmo doorgelopen.

Het laatste wat indruk op me maakte was het hoopje rotzooi dat onder een muur van bloedrode posters lag. Pas toen ik goed keek, kon ik er een man in onderscheiden. Hoewel ik steeds de lof zing op Buenos Aires hoort ook dit bij de stad. Sinds de crisis in Argentinië zijn er vele mensen in armoede geraakt. Deze man is er waarschijnlijk één van.

Dip & opkikker

Vandaag heb ik mijn eerste echte post ontvangen! Hoewel ik mijn fiets mee naar boven moest sjouwen, kon ik niet wachten om de envelop alvast mee naar boven te nemen. Dus hield ik in mijn ene hand, balancerend in de lift, mijn fiets vast en keek ik steeds vol verwachting naar de envelop in mijn andere hand.

Nadat ik al mijn spullen én de fiets snel had geloosd, heb ik eerst een foto genomen en daarna heb ik de envelop opengemaakt. Het was een kaart in de vorm van een kikker, een opkikker! En, jullie mogen best weten, dat ik die goed kon gebruiken. Hoewel ik me al weer beter voel, was ik 2 dagen eerder ten prooi gevallen aan een dipje. Na mijn bezoek aan de Jumbo!

De opkikker heeft zijn werking gehad want niet alleen heb ik nu een leuke kaart hangen aan mijn fotolijst ook moet ik steeds lachen als ik er aan denk of als ik hem zie. Geef mij dus maar een leuke kaart in plaats van een cup-a-soup. Die laatste kan ik namelijk gewoon bij de Jumbo kopen!

Jumbo

Ik zit te zweten achter mijn laptop. Het komt omdat het warm is én omdat ik net een welverdiend, met badschuim gevuld bad heb genomen. Badschuim dat ik bij de Jumbo heb gevonden. Voor de duidelijkheid: de Jumbo is voor Argentinië wat de Wall Mart is voor de USA.

Makkelijk was het allemaal niet. Integendeel: met moeite heb ik die badschuim kunnen vinden. Wel 20 keer heb ik op de schappen met toiletspullen enzo gezocht maar vinden deed ik niet. Wel ben ik knijpers rijker maar ook met broodbeleg loop ik nog steeds te sukkelen. En vanaf dag één ben ik op zoek naar een riem waarin zelfs de Jumbo me niet van kon voorzien. Ondanks het grote assortiment van de Jumbo is het toch voor mij heel beperkt (en sommige dingen zijn ook behoorlijk duur).

Dus ben ik nu aan het experimenteren geslagen. Kippaté heb ik in huis! En iets dat lijkt op boterhammenworst maar dan met olijven. Ook heb ik een blikje sardientjes in tomaten meegenomen. Dat zou ik thuis nooit op brood doen maar nu…… je weet maar nooit.

Voor het avondeten had ik groente en vegetarische burgers ingeslagen want ik durf zelf nog niet aan het vlees. Hier lijkt het vlees nog op het dier waar het vanaf komt. Omdat ik zo moe was van het winkelen in combinatie met de reis terug in een overvolle metro, heb ik snel het bakje aardappelsalade met ei en ham leeggegeten. Die vegetarische burgers heb ik trouwens genomen omdat tofú niet te verkrijgen was. Sterker nog: er werd me zelfs gevraagd wat het is en hoe het er uitziet. Terwijl ik in het Clarín magazine toch echt een recept ermee heb gezien.

Goed nieuws is wel dat de Jumbo vele keren meer keuze heeft dan de supermarkt in de stad. En ze bieden de mogelijkheid om het thuis te brengen. Dat is mooi want zodra ik voor 6 maanden in mijn andere appartement zit inclusief een koelkast met vriezer dan ga ik ‘r wel een keer mijn winkelwagen helemaal volstouwen. Want een paar keer in de week zo’n tripje; dat trek ik echt niet. Veels te vermoeiend!

Ik heb een baan!

Na maandag had ik gisteren nog 2 sollicitatiegesprekken. In de ochtend had ik een gesprek met de eigenaresse van een klein taalbureau. De vrouw, Marta, imponeerde behoorlijk. Mij was duidelijk dat ze een pittige tante is die veel vraagt van haar docenten. Ik was wel door haar gecharmeerd en na het gesprek had ik het gevoel dat ik bij haar de uitdaging wel aan wilde. Toen had ik het gesprek ‘s middags vanzelfsprekend nog niet als vergelijkingsmateriaal.

Aan het einde van de middag maakte ik me op voor het sollicitatiegesprek bij ETS (English Training System). Ook deze keer was ik ruim op tijd vertrokken met als resultaat dat ik deze dag minsten anderhalf uur ledig heb doorgebracht. Ook voor het gesprek met Marta, in de ochtend, was ik immers ruim op tijd.

Het eerste dat me trof, was de plek waar ETS zit: het kantoor zit in een oud klooster aan mooie kloostertuin. Ik ben nogal gevoelig voor sfeer dus dit maakte meteen een goede indruk op me. Maar natuurlijk gaat het me om meer. Dat meer werd me, 15 minuten later dan de afspraak was, goed duidelijk. Niet alleen was Hernán een hele fijne gesprekspartner; hij legde me ook heel duidelijk uit wat ETS doet, hoe een baan bij ETS er uitziet en wat zij van mij als docent verwachten. Dat ze ook nog eens 5 pesos meer betalen, is meegenomen. Dat er twee andere Hollandse dames werken ook!

Eigenlijk wilde ik tijdens het gesprek al zeggen dat ik graag bij ETS wil werken maar gezond verstand vertelde me dat ik alles even moest laten bezinken alvorens een beslissing te nemen. Maar thuis gekomen, had ik al een besluit genomen. Alles voelde goed: Hernán, het gesprek, de wijze waarop ze het organiseren, de plek van het kantoor. Alles.

Vrijdag neem ik nog eens alles door met Hernán en volgende week ga ik beginnen. Ik heb er enorme zin in (en vind het ook erg spannend).

Kloostertuin