De ontdekking van ……

Archive for December, 2009

De zon gaat bijna onder. Wij kijken uit over Pakse vanaf het dakterras van ons hotel. We zien de zon verdwijnen achter de heuvels, met de Mekong op de voorgrond.

Door het 360-graden panorama zien we oostwaarts het Bolavenplateau. Het is een mooi plaatje! Verrijkt met een heerlijk Lao-biertje en het gezelschap van mijn lief kan deze zonsondergang niet meer stuk. Proost!

We zijn al weer een paar dagen in Laos. Maar we hebben nog niet echt de gelegenheid gehad om ergens uitgebreid te internetten. Vanuit Cambodja deden we als eerste Khong Island aan. Internetten was daar duur, sloom en met slechte computers. Om een letter getypt te krijgen, moest ik rammen op het toetsenbord. Niet heel erg relaxed.

Na Khong Island zijn we naar de Kingfisher ecolodge gefietst. Deze lodge ligt aan de rand van Xe Pian National Park. In een luxe bungalow met uitzicht vanuit bed over de wetlands was het fijn vertoeven. We zijn er 3 nachten geweest. En eigenlijk alles was goed: de bungalow met uitzicht, de bediening, de activiteiten. Gisteren was wel de klapper: we hadden mahoutles. Dat wil zeggen dat we van een mahout en engels-sprekende gids hebben geleerd hoe we zelf een olifant moeten besturen. In de ochtend hebben we eerst 3 uur geoefend. Daar zaten we dan, op de nek van onze olifant en maar roepen “hoauy, hoauy” terwijl we met onze benen richting moesten geven. Erg leuk maarook erg vermoeiend. In de middag gingen we met onze olifanten de heuvel op. Ook dat ging heel gemoedelijk. Aan het einde van de dag voelden we ons inmiddels redelijk comfortabel in de buurt van deze giganten.

Laos is duidelijk anders dan Cambodja. De omgeving is gevarieerder, er is minder verkeer en er zijn minder mensen. De eerste 2 fietsdagen was het voor ons enorm wennen dat er nog nauwelijks ” hello” of ” goodbye”  werd geroepen. Even leek het ook alsof de Laotianen geslotener zijn dan hun buren in Cambodja. Vandaag echter was het weer volop raak. Dat het niet aan 1 stuk door is, vinden we niet heel erg want het is ook heel lekker dat we weer gewoon langs de fiets kunnen staan om even te rusten zonder meteen allerlei mensen om je heen te hebben (en gewoon te kunnen plassen).

Ook Laos is weer even wennen. Immers, is het weer een nieuw land met nieuwe gewoonten en gebruiken. De eerste indruk is positief en we begrijpen van andere reizigers dat het alleen maar beter kan worden.

Sinds een uur of 10 vanochtend fietsen Ellu & ik weer met z’n tweeën. Tot aan Skun hebben we met elkaar gefietst maar daarna gingen Hartger & Irene rechtsaf naar Phnom Penh en wij linksaf naar Kampong Cham.

Voordat we afscheid namen, hebben we nog verlaat ontbeten bij een restaurant. Dus aan een stalen gammel tafeltje onder een afdak met  daar maar met eten van onszelf. Baguetjes en ananas die Irene op de markt had gehaald en koe (la vache qui rit) & Jam voor erop. Dat gaat er toch wat beter in dan Khmer soep.

Bij de rotonde bij de borden naar Kampong Cham en naar Phnom Penh hebben we nog even voor de foto geposeerd. Inclusief alle cambodjanen die er graag bij wilden staan. Een leuke foto van ons vieren 🙂 Daarna gingen we ieder stel zijn eigen weg.

Uitgezwaaid en uit het zicht verdwenen, kregen we kippenvel en wat tranen.  Afscheid nemen, is gewoon niet leuk. Na een twintigtal kilometers in rap tempo zaten we weer met z’n 2-en een kokosnoot te drinken. Ook weer fijn om met z’n 2-en te zijn.

Afscheid

Sinds een dag of 10 zijn Hartger en Irene in het land. We gaan in principe elk ons eigen gang maar delen heerlijke momenten samen op de fiets, bij hopen oude stenen of aan tafel.

Zo zaten we gisteravond, 5 december met een Argentijnse fles wijn en lekkere dingen op de veranda van ons hotel alweer een heerlijke dag te evalueren. Ineens toverde Irene allemaal pakketjes, inclusief gedichten tevoorschijn en bleek ook nog “het heerlijke avondje” in Cambodja gekomen!

400 gram kruidnootjes extra in de fietstassen “zeulen” we graag mee dus geheel tevreden togen we naar het stadje voor een heerlijke Indiase maaltijd……

Sinterklaas in Cambodja