Hier bij ons in India was het al maandag 9 januari. Midden in de nacht zo rond half 4 ging de telefoon. En toen begon de nachtmerrie. Op zondagochtend 8 januari om ongeveer 7 uur Argentijnse tijd waren Sandra en Ellen op de fiets gestapt richting Mendoza. Ze zouden daar eigenlijk pas later naartoe gegaan zijn. Ze zijn daar nooit aangekomen. Woorden, beelden alles blijft bij je. Het is gewoon nooit meer hetzelfde geworden. Ik mis jullie en die leegte kan nooit meer gevuld worden.
Hoor me als ik zeg: Love you, want in je mailtje van 7 januari net voor jullie vertrek verstuurd, mailde je dat naar me terug. Love always, je zus Marijanne
Lieve San,lieve Ellen,
Nu al 8 jaar. Kon ik je maar even zien, even aanraken, even vasthouden al is het maar voor kort.
Elke dag is de leegte en die wordt gewoon nooit meer gevuld.Morgen ga ik naar de plek waar jullie het zo prachtig zouden hebben gevonden. Een plek waar jullie eigenlijk ook zijn.
Altijd in mijn gedachten en hart,
Marijanne (en familie)
Chennai,India
Is er alweer bijna een jaar voorbij?
2012-2019, 7 jaar en dat gat kan en zal nooit meer gevuld worden.
Elke dag vraag ik me af:waar zijn jullie toch? Als ik televisie kijk, denk ik: dit zullen jullie nooit meer mee maken.
Ik mis ze elke dag, dat gaat gewoon niet weg.
Marijanne
Lieve San en Ellen,
Na 6 jaar gaat er nog steeds geen dag voorbij zonder aan jullie te denken.
Ik heb eigenlijk geen woorden om dit gemis en verdriet te beschrijven. Alles is anders,niks is hetzelfde meer.
Voor altijd bij ons.
Je zus Marijanne en familie
Chennai,India
Gek dat als ik jullie reisverslagen lees het net lijkt alsof jullie nog ergens op reis zijn. Dat jullie alleen niet verder geschreven hebben.
