Bariloche, zondag 17 december 2006

Om 8 uur zitten we in de auto op weg naar Bariloche over de route Los Siete Lagos. Om half 10 zijn we terug in San Martín. We zijn vergeten onze benzinefles met toebehoren uit de bidonhouder te halen. Erg lastig wanneer een deel van het plan kamperen omvat!

Gaat het een dag als gisteren worden? Is dit het begin van een spannende en leuke autotrip in Argentinië? We zullen het gaan zien………………………..

Even lijkt het een dag als gisteren te worden maar na een laatste kop koffie met heerlijke taart bij Abelengo gaan we met frisse moed op weg. Ook de tweede keer zijn de eerste 40 kilometer de moeite waard!

Hoewel het het eerste stuk droog is, zien we vanwege het dikke wolkendek de uitzichten niet. Alleen zo af en toe wordt ons een blik gegund op hoe het kan zijn: bergmeren, die worden omringd door groene volle heuvels met als achtergrond de hogere besneeuwde bergen.

Door het gebrek aan vergezicht zien wij met name wat vlak voor ons neus is. Beekjes, stukken strand en veel groen. De berm wordt gevuld met struiken vol met gele bloemen. Ook rijden we langs duizenden pluimvormige van paars tot lila gekleurde bloemen Lupinos. Het fleurt de boel enorm op!

Wanneer we uiteindelijk op het onverharde deel in de regen rijden, zijn we erg blij dat we in de auto zitten. Het is heel vies weer, maar het deert ons nu niet. Ook omdat we weten dat we hier nog terugkomen. En we hebben goed nieuws voor onzelf: niet alleen zijn in januari alle hosterías, campings & restaurants open; ook het stuk onverhard is minder lang dan verwacht. Fijn om te weten.

Bariloche bereiken we rond een uur of twee. Het is een aardig grote plaats met duidelijk een minder knusse sfeer dan San Martín. De winkelstraat is echter een straat om gelukkig van te worden. Hij is gevuld met winkels nokkie vol met chocolade.

Ushuaia, vrijdag 22 december 2006

Onze extra dag in Bariloche gebruiken we om wat klussen te doen zoals het reserveren van accomodatie voor wanneer Jacq & Jack hier ook zijn. Heel makkelijk is dat niet omdat het in die tijd erg druk is, omdat ze niet altijd willen reserveren én omdat het minimum aantal nachten meer is dan dat wij er willen blijven. Toch lukt het ons om iets te vinden aan het meer. Wat een mazzel!

Dan begint onze grote trip “Naar het einde van de wereld”, in 3 weken heen en terug ongeveer 5200 kilometer. Dat is in ieder geval het aantal kilometers dat we hebben gekocht.

De route naar de oostkust is tot ongeveer 100 kilometer voor Comodoro Rividavia mooi. Van Bariloche tot Esquel rijden we langs grote bergtoppen en meren, met veel groen, over dikke heuvels. Af en aan druppelt het maar het deert niet want juist de donkere luchten maken het landschap nog dramatischer. Vooral wanneer daar dan ook weer blauwe lucht en witte wolken in gemixt worden. Een regenboog over een meer zien we ook niet elke dag.

Dan slaan we af richting het oosten. We gaan weg van de Andes en dat is te merken ook. De vlakte wordt vlakker en uitgestrekter. Soms kijken we naar niets anders dan een vlakte met oneindige wolkenvelden. Wolk na wolk na wolk. Erg mooi!

De eerste nacht slapen we in de hostería van Annelies en Nicolas in de buurt van Sarmiento. Het stadje zelf heeft namelijk geen aangename accomodatie en voor ons is de sfeer er ook meteen verpest wanneer we door een politieagent worden aangehouden. We zijn – tegen het verkeer in – een straat ingereden die één-richtingsverkeer is. Wanneer ook de volgende straat die we in willen één richting is, stoppen we de auto.

Terwijl ik de accomodatie bekijk, krijgt Ellu bezoek. De agent is chagrijnig en vervelend. Dat blijft hij ook ondanks dat Ellu uitlegt dat we geen bordjes hebben gezien (die blijken er ook niet te zijn), dat we hier voor het eerst zijn en dat het een onschuldige fout is. Hij zegt op een gegeven moment zelfs dat we wel iemand hadden kunnen doden. Ongelooflijk omdat uit de mond te horen van een Argentijn! Zeker wanneer je weet hoe ze hier rijden en hoe ze zichzelf en anderen in gevaar brengen met vreemde inhaalacties, met auto’s die bijna uit elkaar vallen en de snelheid waarmee ze de wegen berijden! Later horen we van Annelies dat hij waarschijnlijk op geld had gehoopt.

Annelies is geboren en getogen in Argentinië maar Nederlandser kan ze niet zijn: een grote stevige vrouw met rode appelwangen, waarvan de ouders uit Gelderland blijken te komen. Haar Nederlands is perfect dus voor het eerst in lange tijd kletsen we in onze moerstaal de avond vol.

Vanaf Comodoro Rividavia tot aan Rio Gallegos, zo’n 800 kilometer lang is het landschap behoorlijk monotoon: een kale saaie vlakte met niets aan de horizon. Zo af en toe moeten we weer eens een heuvel over en dat breekt de monotonie. We zien wel veel guanaco’s, een armadillo en van die gekke konijnen met smalle achterpootjes, die we ook in Talampaya hebben gezien. Aan een klein watertje zien we zelfs weer flamenco’s staan. Dieren zien is altijd leuk. En zo wordt ook een monotoon landschap weer aantrekkelijk.

Aantrekkelijk vinden we elkaar nog niet helemaal. We hebben geen ruzie. Het loopt gewoon niet zo lekker. Het is alsof we elkaar in deze nieuwe settting opnieuw moeten vinden. Dat lukt op dag 3, wanneer we op weg zijn naar Ushuaia. Het is een dag met ruziegevaar die we zonder ruzie eindigen in een luxe hostería met een massagebad!

Het ruziegevaar zit ‘m bij de grensovergangen. Om in Ushuaia te komen, moet je namelijk eerst Argentinië uit, Chili in, dan 140 kilometer later Chili weer uit om dan vervolgens Argentinië weer in te rijden. In totaal neemt het hele proces 3 uur in beslag (exclusief het rijden). Vooral de eerste grensovergang is een ramp. Het is totaal onduidelijk wat we moeten doen. We sluiten netjes met de auto achter in de rij aan om er na een kwartier achter te komen dat we naar binnen moeten voor de nodige stempels.

Binnen is buiten. In een windhol staat een lange rij te wachten. En het gaat langzaam………! Dan hebben we het nog niet gehad. Van de Argentijnse douane gaan we naar de Chileense kant. Daar gaan we weer een rij in. Van loket naar loket, compleet met de universele beelden van inefficiency en onbeschoft gedrag. Bij één loket zit een man zijn krant te lezen en te fluiten terwijl ik voor hem sta. Hij kijkt niet op of om. Pas wanneer ik hem vraag waar ik moet zijn, wijst hij naar het loket naast hem. Dat moet toch anders kunnen?

Met alle papieren compleet stappen we in de auto om ook daar te moeten wachten voordat iemand de hefboom opent. We zijn eindelijk weer op weg. Maar dezelfde inefficiency herhaalt zich vervolgens weer wanneer we Chili uit en Argentinië in gaan. We zijn blij dat we redelijk vroeg in de auto zaten én dat het hier lang licht blijft want anders kan je door deze burocratie Ushuaia niet in één dag halen (halen we ook niet. We slapen op 100 kilometer van Ushuaia af). We hebben 750 kilometer gereden en zijn daarmee van 7 tot 9 uur bezig geweest!

Een stuk onverhard van 120 kilometer is het andere potentiële ruziemoment. We rijden er rustig over, soms niet harder dan 40 kilometer per uur. Niet alleen voor onze eigen veiligheid maar ook omdat we de auto heelhuids terug willen brengen. 300 meter voordat er voor kilometers lang een goed stuk ripio begint, krijgen wij door een tegenligger een pit in de ruit! Onze goede dag blijft echter goed. We zitten weer op dezelfde golflengte. Het loopt allemaal weer!

Ushuaia, zaterdag 23 december 2006

Om heel eerlijk te zijn, is de stad Ushuaia niet heel bijzonder. We zien bouwvallige houten hutjes, huizen in half afgebouwde staat en troep langs de kant van de weg. Ushuaia komt vervallen over. Het sombere druilerige weer helpt niet mee. Maar er hangt wel een aangename sfeer. Dat het mooi ligt, aan het water omringd door bergen, is één factor. De bepalende factor is echter dat het een magische plek is. Magisch vanwege de locatie op de aardbol en omdat mensen dat er zelf van maken. Zelfs terwijl we weten dat Port Williams in Chili, dat aan de overkant van het Beagle kanaal ligt, de meest zuidelijke plaats is ter wereld voelt het voor ons speciaal om hier te zijn. Het zit allemaal in ons hoofd!

In de nacht beukt de wind tegen het raam en horen we de regen vallen. Het nodigt niet uit om vroeg uit bed te gaan voor een wandeling van 14 kilometer naar de glacier die hier “boven” de stad ligt. Gelukkig houdt de ergste wind en regen rond 9 uur op en gaan we helemaal ingepakt in warme kleren richting glacier. Het is heerlijk om buiten te zijn maar helaas krijg ik last van mijn recentelijk aangeschafte bergschoenen. Doorgaan is geen optie dus keren we terug naar de stad. Jammer, niet omdat we nu het uitzicht zullen missen, dat is er vanwege het weer namelijk niet, maar vanwege dat we beiden zin hebben om in beweging te zijn. Morgen maar weer een stukje proberen.

Ushuaia, zondag 24 december 2006

‘s Middags klaart het gelukkig op. Met een zonnetje erbij gaan we op onze bootexcursie over het Beagle kanaal naar de pinguins, zeeleeuwen en cormorants. De heenweg staan we buiten. Met de wind in de rug is dat goed te doen maar uiteindelijk hebben we al onze kleren aan omdat het toch wel heel erg koud is. Het is een mooie maar lange tocht. De bergen zijn goed te zien. De witte toppen gloeien op in het zonlicht. Zo af en toe zien we al een zeeleeuw of een verdwaalde pinguin zwemmen.

Pas op de terugweg stoppen we bij de verschillende plekken waar we wildlife kunnen zien. De eerste keer is dat bij een strand dat vol staat met allemaal Magellaanse pinguins. Ondanks dat de boot erg dicht bij komt, gaan ze onverstoord hun gang. Sommige lijken voor de camera te poseren. Andere pinguins schieten in het water achter een soortgenoot aan of ze waggelen op het strand wat heen en weer. Heel schattig om te zien.

De tweede en laatste stop is pas weer na anderhalf uur. Beiden brengen we die duttend op de boot door. Je laten varen is immers erg vermoeiend! We zien wat zeeleeuwen en cormorants. Leuk maar zeker minder leuk dan al die gekke pinguins bij elkaar!

Na een leuke excursie van 5 uur op de boot komen we ‘s avonds om half negen weer aan in de haven van Ushuaia. Het is een goede dag geweest, zeker toen ook het zonnetje weer tevoorschijn kwam.

Op onze laatste dag treffen we het. We staan op met zon! Dat komt mooi uit omdat we graag naar het nationale park Tierra del Fuego (Vuurland) willen om een aantal wandelingen te doen. Jan, een belg die we ontmoet hebben bij de tourist info rijdt met ons mee. Taxi’s vragen namelijk 150 pesos (50 dollar) om je naar het park te rijden. Dat is veel geld voor hier.

De heenweg kletsen we vol. We hebben niet eens door dat we op een gegeven moment aan het einde van de weg zijn: het meest zuidelijke punt waar je met de auto kan komen. Jan droppen we bij een wat langere route en wij gaan met de kleine wandelingen beginnen. Immers: ik heb de blaren op mijn hielen maar moet wel mijn schoenen inlopen. We redden het om de paar korte wandelingen allemaal te lopen. Een lange wandeling zit er echter nog niet in. Hopelijk klopt het dat alle kleine beetjes zullen helpen.

Na de lunch gaan we met de auto de berg op naar de glacier. De auto ruilen we in voor een stoeltjeslift om het laatste stuk te lopen. Het is een leuke tocht vooral omdat er door het mooie weer een prachtig uitzicht is op Ushuaia, de bergen en het Beaglekanaal. Zo met het zonnetje erbij begin ik Ushuaia te herwaarderen. Ik kan niet ontkennen dat de stad op een zeer mooie plek ligt. De zon maakt heel veel goed. De rommelige somber- en vervallenheid is in ieder geval stukken minder.

Allebei realiseren we ook dat we op dit moment niet snel te bekoren zijn. Er is sprake van reismoeheid; wij hadden Ushuaia in deze geestestoestand prima kunnen missen. We vinden het leuk en we zien ook dat het hier mooi is maar voor ons is het het niet de 3 dagen in de auto waard geweest. Op het risico af blasé te klinken, maar we hebben dit soort landschap eerder gezien. En door onze moeheid gaan dat soort dingen meetellen. Het kleurt onze beleving.

Het is een in onze ogen onvermijdelijk moment in de reis. We willen nog niet naar huis maar de drang om van alles te ondernemen, te zien, te doen is er nu even niet. Wellicht een wow-ervaring een maand geleden, is nu goed of leuk. De superlatieven zijn er even niet meer.

We weten ook dat deze gemoedstoestand weer verdwijnt. Dát weten we omdat we tegelijkertijd ook een nog-niet-naar-huis-willen-gevoel hebben. We willen namelijk nog wel heel erg graag met Jack & Jacq gaan trekken én we willen heel erg graag het laatste deel naar Buenos Aires fietsen. Wat we nu meemaken, is niets meer en niets minder dan een fase. Niet heel erg spannend maar het gaat voorbij.

Punta Arenas, maandag 25 december 2006

Kerstdag besteden we goed: in de auto op weg naar Punta Arenas. We beginnen later dan gepland omdat een auto onze auto heeft geblokkeerd. We weten niet van wie de auto is en we weten ook niet hoe en waar we de eigenaren van het hostal kunnen bereiken. Wanneer ik met mijn mobiel bel, hoor ik de telefoon 3 meter verder afgaan….

Achter het huis staat een schuur. Er is verder geen andere extra ruimte te bekennen dus gaan we er maar vanuit dat ze daar slapen. Ik kan het me nauwelijks voorstellen want zowel buiten als binnen ziet het er niet uit. Maar na veel op de deur en op het raam kloppen, zien we een gordijn bewegen. Er woont iemand! Het duurt nog een kwartier voordat uiteindelijk Maria tevoorschijn komt.

Heftig verontschuldig ik mezelf voor deze ruwe slaapverstoring. Immers ze heeft net kerstavond achter de rug. Kerstavond die hier na 12 uur ‘s nachts pas begint! Maar al mijn schuldgevoel verdwijnt wanneer blijkt dat het hun eigen auto is. Ze wist dat we heel vroeg weg wilden. Het is vast en zeker heel erg laat geworden vannacht!

De rit zelf loopt voorspoedig. We zijn binnen no time door de Argentijnse en Chileense douane heen. En wanneer we bij de ferry aankomen, zijn wij de laatsten die erop rijden. We staan nog amper geparkeerd of hij vaart al weg. Zo lukt het ons om redelijk op tijd, half 5 ‘s middags, gesetteld te zijn in Punta Arenas, Chili.

Punta Arenas, dinsdag 26 december 2006

We vragen ons af waarom we helemaal naar Punta Arenas zijn gekomen? De pinguinkolonies die hier zijn, zijn of 5 uur varen met de boot of 6 uur rijden met de auto. Dat hebben we er niet voor over nadat we net nog een grote pinguinkolonie hebben gezien bij Ushuaia. Verder is er hier eigenlijk niets te doen. Slecht vooronderzoek gedaan!

Maar Punta Arenas is wel een grote stad met een grote supermarkt. Aangezien we de komende dagen naar Torres del Paine gaan, kunnen we in ieder geval boodschappen inslaan.

De begraafplaats is voor ons de attractie. Flats van graven vormen de buitenrand. Het zijn vierkante gaten boven elkaar. Met in elk gat een kist geschoven met daarvoor een kleine ruimte om wat spulletjes neer te zitten. Een groot deel van de begraafplaats is een lust voor het oog van art deco liefhebbers: vele strakke tombes met net zulke strakke strepen in het bouwwerk sieren de begraafplaats. Andere tombes zijn geïnspireerd op bijvoorbeeld het Parthenon of andere klassieke gebouwen. Het zijn net kleine huizen. Ook de graven zelf zijn enorm gevarieerd. Van kleurrijk tot redelijk eenvoudig, met of zonder bloemen maar vrijwel altijd wel met een jezus- of mariabeeld en/of foto van de overledene. Een gekke gewaarwording zijn alle electronische kerstliedjes die we vanuit enkele graven horen komen. Het zijn van die kaarten die een muziekje afspelen zodra je hem opent. ‘s Nachts moet dat toch een hele vreemde ervaring zijn!

We lunchen bij een knus restaurantje. Wel schrikken we steeds van de prijzen. Chili is behoorlijk duurder dan Argentinië. Dat zijn we helemaal niet meer gewend. Nog steeds valt het allemaal mee maar we moeten onszelf duidelijk wel even omzetten in Chileense modus.

Dat Chili het rijkste (en daardoor duurste) land is van Zuid-Amerika merken we ook aan de supermarkt. De hipermercado (Albert Heijn, categorie 4) heeft veel meer dan de hipermercado’s in Argentinië (betere variant van de Aldi). Dat is dan weer mooi meegenomen en zo zijn we sinds vandaag de trotse eigenaren van theeworst én een pot pindakaas!

Puerto Natales, woensdag 27 december 2006

De meneer van ons hostel geeft ons korting vanwege de problemen met de wc. Het is mij gelukt om nu toch al een stuk of 10 wc’s te verstoppen. Dat is niet mijn schuld maar de schuld van de zeer nauwe doorgangen. Erg vervelend is het wel. En ook lichtelijk genant.

Hoewel Punta Arenas ons niet veel te bieden heeft, leidt ons verblijf wel tot een leuke en verrassende wending: we hebben tickets voor de boottocht van Puerto Natales naar Puerto Montt. Een tocht die ons zal leiden door de Chileense fjorden en langs glaciers. 3 volle dagen lang door een naar het schijnt prachtig mooi gebied.

De verwachting dat we meekunnen hebben we in eerste instantie niet want zo kort van te voren moet toch alles vol zitten? Maar er is nog plaats in een cabin voor 4 personen met eigen badkamer dus nadat we eerst geregeld hebben dat we de auto twee dagen langer kunnen huren, boeken we de tocht meteen. Nu maken we een rondje in plaats van dat we duizenden kilometers terug moeten over dezelfde weg. Vanaf Puerto Montt kunnen we zelfs in één dag terug naar San Martín rijden!

Allebei krijgen we hernieuwde energie van deze beslissing. Misschien heb ik het al vaker geschreven, maar ons vermogen om onze plannen heel makkelijk bij te stellen, heeft al meerdere keren mooie resultaten opgeleverd.

Puerto Natales binnenrijden is een waar genot. Het dorp is vlak, wijds en ligt aan de baai met uitzicht op de Andes. Het hostal is niet zoals op het plaatje maar het is in ieder geval stukken beter dan het hostal in Punta Arenas (de wc werkt!). Ook vinden we meteen dé tent waar we veel tijd gaan doorbrengen: El living heeft boeken om te ruilen, tijschriften in verschillende talen, hele goede koffie, volkoren sandwiches en heerlijke taartjes. Ja, op deze manier groeien we zeker dicht!

El Calafate, vrijdag 29 december 2006

De extra dag in Puerto Natales gaan we niet, zoals we hadden bedacht, op bootexcursie. Het is in de vroege ochtend smerig weer; dat we in bed kunnen blijven liggen en er niet uithoeven, vinden we allebei heerlijk. Toch staan we al weer vroeg op straat. Te vroeg voor El Living en te vroeg voor het internetcafé. Maar niet te vroeg voor een wandeling langs Seno Última Esperanza (Laatste Hoop Sound) met op de achtergrond de bergen van het beroemde nationaal park Torres del Paine.

Vissersbootjes drijven op het water of staan op de kant. Een groep paarden graast in het gras. Dit alles met de prachtige mooie achtergrond van het water en de Andesketen van Paine. De bergen hier zijn niet enorm hoog maar vanwege de zuidelijke ligging zijn ze jaarrond bedekt met sneeuw. Soms zien we de bergen maar voor een klein stukje. Dan weer in volle glorie want zwarte vieze luchten worden door de heftige wind in rap tempo afgewisseld met blauwe luchten met volle ronde wolken. En vice versa.

Na de wandeling is het dorp wakker. Bij El Living plannen we onder het genot van de heerlijke koffie en worteltjestaart onze dagen tot aan de boottocht. Het vooruitzicht dat we een paar dagen gaan lopen, geeft ons een heerlijke adrenalinerush. Vooral dat we op oudejaarsavond op de camping staan vlak bij de Torres is een geweldig vooruitzicht. Nu maar hopen dat het weer ons mee zit!

Omdat we de boottocht gaan doen, gaan we eerst naar de Perito Moreno Glacier in Argentinië om dan via Torres del Paine weer terug te komen in Puerto Natales. Het is heerlijk dat we niet meer van die enorme afstanden hoeven af te leggen; het is rond de 300 kilometer naar El Calafate.

Op het stuk onverhard naar El Calafate zien we ineens twee fietsers lopen. Het zijn twee Duitse meiden, waarover we gehoord hebben in Las Lajas. Met een doos vol lekkers kunnen we niet anders dan stoppen en ze wat aanbieden. De meiden, Britt en Francesca zijn pas 6 kilometer onderweg maar komen vanwege de wind niet vooruit. Hun enige optie is de fiets duwen. Ze hebben het enorm zwaar en zijn op zoek naar een lift. Niet makkelijk op een route waar niet heel veel auto’s komen. Het meeste verkeer is van toeristen, terwijl zij een lift nodig hebben van een pickup of iets groters. Bussen willen (mogen) niet stoppen. De poel van een mogelijke lift is niet groot. Zuur is het dan ook dat een lege pickup met veel plaats ze niet wilden meenemen. Ja, dan baal je!

In de luwte van de auto kletsen we, zittend op de grond, over fietsen en de elementen. Ze zijn duidelijk, net als ons, tegen het einde van de reis. Ze willen alleen nog maar in Ushuaia komen (met of op de fiets) en verder maakt het ze niet heel veel uit. Ze zijn moe! Ellu en ik kunnen ons dat heel goed voorstellen en herkennen wat er bij ze gebeurt. Dat neemt niet weg dat zij, net als wij, nog steeds genieten van het weg zijn.

Bijna bij El Calafate worden we heel plots verrast met een prachtig uitzicht op een intens smaragd gekleurd meer. Lago Argentino is het meer dat gevoed wordt door de gletsjer. Voor mij is het voor het eerst sinds we de autotrip zijn begonnen dat ik weer een plots wow-moment heb. Want niet alleen het meer is mooi maar ook de woeste witte Andes op de achtergrond. WOW!

Ellu heeft wat hoofdpijn en El Calafate heeft voor ons een goede vibe dus in plaats van kamperen bij de glacier boeken we twee nachten in een hostería. Het vooruitzicht om in de kou te staan, trekt ons niet aan. Zeker niet nu we nog een alternatief hebben.

El Calafate, zaterdag 30 december 2006

Zodra we kunnen ontbijten, zitten we aan tafel. Graag willen we vroeg bij de gletsjer zijn vanwege, zo schijnt, het gunstige licht. Het is nog 80 kilometer rijden, waarvan 10 over ripio. Best ver dus nog.

Eenmaal in het park slingert de weg richting de eindbestemming, de gletsjer. De eerste keer dat we ‘m zien, is van veraf. In zijn volle omvang kunnen we zien hoé groot hij is. In cijfers uitgedrukt, is hij 5 kilometer breed, ± 55 meter hoog en 14 kilometer diep. Echt enorm!

Een tweede blik krijgen we eigenlijk pas weer bij de gletsjer zelf. Vanaf verschillende uitkijkpunten kunnen we hem van dichtbij zien. De bovenkant lijkt op een verzameling kathedraalspitsen en hele grote vlakken ijs zijn zó blauw dat je ogen er bijna zeer van doen.

Niet alleen kunnen we de gletjser zien; we kunnen hem ook horen! Voortdurend horen we de gletsjer rommelen, hard als onweer, of kraken. Regelmatig breekt er wat af en één keer zijn we daar getuige van. Een stuk ijs van 12 x 8 meter dondert het water in. Het maakt een enorme herrie en veroorzaakt een kleine vloedgolf. Erg spannend om mee te maken.

Na een eerstje rondje gletsjer zijn we klaar voor een bakkie koffie. Helaas is het restaurant, eigenlijk meer een kantine, nog dicht. Op weg terug naar de gletsjer begint het te regenen. In de parkeerplaats met uitkijk op de gletsjer hopen we de regen uit te zitten maar het blijft maar gieten en gieten. Zelfs na twee bakkies koffie en gezellig kletsen met twee mensen die we al eerder hebben ontmoet in Puerto Natales regent het nog. Wij besluiten om terug te gaan naar Calafate. Gelukkig hebben we de gletsjer nog droog kunnen zien! Alweer een wow-ervaring. Maar liefst twee in twee dagen.

Torres del Paine, maandag 1 januari 2007

Omdat we in Torres del Paine meteen willen gaan lopen, stappen we in El Calafate vroeg de auto in. Naast een stuk ripio moeten we ook de grens over én dat is, als het om tijd gaat, dé grote onvoorspelbare factor. We kunnen het dus beter ruim nemen.

Het is prachtig weer en er is geen wind! Of dat de reden is dat we zoveel wildlife zien, weten we niet maar het verbaast ons dat we ladingen guanaco’s, hordes rhea’s (soort struisvogels), veel konijnen en hele kuddes schapen langs de kant van de weg zien. Zelfs een moeder rhea loopt met 3 kleintjes rustig langs de weg. Leuk!

Het is zo mooi helder weer dat we van verre het park én de Torres del Paine kunnen zien. Snel schiet ik wat wazige foto’s. Het weer is hier zó veranderlijk dat je niet weet of de Torres over 5 minuten nog zichtbaar zullen zijn of niet. Tot onze grote verbazing blijft het mooi weer. Zelfs als we al in het park rijden, hebben we nog een prachtig zicht op de Torres.

Maar dan is het over. Steeds meer wolken verzamelen zich rond de bergen en wanneer we met de trek beginnen, komt de zon maar nog zo heel af en toe door.

De wandeling zelf is heerlijk. We genieten van de lichamelijke inspanning en van het zweten. Makkelijk vinden we het namelijk niet. Een uur lang zijn we alleen maar bezig met klimmen. Het pad is gelukkig goed waardoor we zonder al te veel gestommel langzaam en gestaag uit komen bij het hoogste punt van de klim, ver boven de rivier. Daarna volgt in rap tempo de afdaling. Een afdaling terug naar rivierniveau. Zouden houden we onszelf lekker bezig.

Tot halverwege houden we het droog. Precies op het moment dat we bij een hut aankomen. Daar warmen we onszelf op met soep en warme chocolademelk om daarna met goede zin het laatste stuk naar campemento Torres te volbrengen. Ondanks dat het licht regent, hebben we het enorm naar ons zin. Regen of niet.

Ook al hebben we een goede conditie, we zijn behoorlijk moe wanneer we bij campemento Torres aankomen. Sowieso zijn we al weer een tijdje van de fiets af maar wat meer meespeelt, is dat we minder makkelijk lopen dan fietsen. Andere spiergroepen, zeg maar. We voelen onze benen dan ook behoorlijk!

In de regen zetten we ons tentje op. Het regent iets harder dus installeren we ons IN de tent. Het plan is om nog naar het uitzichtspunt te lopen waar je van dichtbij de Torres del Paine kunt zien, maar in eerste instantie nodigt het vieze weer niet uit.

In een regenluw moment besluiten we om het toch te doen. Onze warme thermals gaan uit; de nog steeds natte en plakkerige loopkleding gaat weer aan. Het is een behoorlijke klim naar boven met vooral een laatste stuk waar het lastig is de weg over de grote rotsen en stenen te vinden. Het is aan één stuk door klauteren over rotsen. We lopen namelijk over de morene, de stroom rotsen die van de berg naar beneden is gestroomd!

Maar wanneer we er zijn dan vinden we het ondanks de bewolking zeer de moeite waard. Het is zonder meer een fantastische plek om te zijn, midden tussen deze imponerend kalen torenspitsen, met een schattig (maar waarschijnlijk ijskoud) meertje aan de onderkant van het ijsveld dat onder de Torres ligt.

Zoals we al dachten, is de terugweg voor ons moeilijker. De regen maakt het lopen lastiger want de rotsen zijn nat en het pad volgen, is nu helemaal een kunst want de oranje markeringspunten zijn nergens te vinden. Het is niet dat we kunnen verdwalen, immers we hoeven alleen maar de steenstroom naar beneden te volgen; het is meer dat het pad de best te begane route uitstippelt. Nu komen we regelmatig bij grote rotsen uit waar we met moeite af kunnen klimmen.

We heropenen de “discussie” over wel of niet naar het uitzichtspunt gaan voor de zonsopgang morgen.De uitkomst is dat we besluiten om het niet te doen. Als we het wel zouden doen dan zouden we al om half 4 op pad moeten in het pikkedonker zonder er zeker van te zijn dat we überhaupt de zon op Torres del Paine zullen gaan op zien komen. Het is een, in onze ogen, te linke onderneming met reële kans op ongelukken. Zeker wanneer je in ogenschouw neemt dat ik met licht al regelmatig bijna van een rots aflazer!

Tevreden met ons besluit settelen we ons bij de tent. Ondanks de regen koken we buiten. Met onze regenkleding aan zitten we op koude stenen met koude konten en dikke druppels vallen in ons pastaprutje. We voelen ons heerlijk. Dit ervaren we als een geweldig moment. De hele dag actief geweest, genoten van de natuur, met moeie lichamen slurpend van de warme thee. Dit is waar we gelukkig van worden. Dit is ook wat we gemist hebben sinds we in de auto zijn gestapt. Een betere manier om oudejaarsavond te vieren, is er voor ons niet.

Wanneer het in Nederland al 2007 is, proosten wij op het nieuwejaar en op onze moeders om daarna lekker te gaan slapen. Om twee voor twaalf gaat de wekker en om twaalf uur kussen we elkaar officieel het nieuwejaar in om daarna in het koude tentje dicht tegen elkaar aan door te slapen.

Het regent de hele nacht door. Om half vier horen we de eerste mensen op pad gaan. We benijden ze niet en twijfelen niet. We vinden het heerlijk dat we door kunnen slapen én dat we van onszelf niet persé hoeven. Daarbij komt dat Ellu ook nog eens last heeft van migraine. Wat was het zuur geweest als we allebei heel graag, kosten wat kost, toch naar het uitzichtspunt hadden gewild!

Het kan niet anders dus via dezelfde route lopen we terug naar de auto. De benen hebben spierpijn maar onze geest is vol energie. Vanwege de regen is het her en der wat glibberig maar omdat het grotendeels afdalen is, zijn we toch lekker op tijd om onze tent op een goed plekje op camping Las Torres neer te zetten. Met af en toe zon en af en toe regen brengen we de tijd door bij de tent. We zijn allebei best moe en we voelen onze benen, na het voortdurend afdalen, nu nog meer. Tot half 9 houden we het vol maar dan vallen de ogen als vanzelf dicht. Tijd om te slapen.

Refugio Grey, dinsdag 2 januari 2007

Om kwart over twee worden we allebei wakker van de wind, die de stokken van onze tent behoorlijk doet buigen. Het blijft niet bij dat ene moment. Steeds horen we van verre hoe de wind in kracht opbouwt om vervolgens met een paar krachtige stoten tegen de tent aan te beuken. Soms wordt het de tent te veel en moeten we de tentstokken met onze handen ondersteunen zodat hij niet ineen kan klappen. Veel slaap krijgen we daardoor niet meer.

Een luwte in de wind brengt ons wat slaap maar de wekker onderbreekt ook die slaap spoedig weer. Het is half 6 en omdat we de Torres vanaf de camping kunnen zien, willen we de zonsopgang vanuit de tent bekijken. Er is zon maar het is ook bewolkt. Toh worden we uiteindelijk beloond met een korte glimps van een deels vuurrodeTorres. We zijn tevreden. Vooral omdat we het zo makkelijk vanuit ons bed kunnen zien 😉

Na het onbijt rijden we richting de catamaran, die ons mee zal nemen naar het begin van de wandeling naar Refugio Grey. De rit is prachtig. Niet alleen vanwege de guanaco’s en de 3 hele lieve schattige jonge vosjes die we zien (zó ontzettend lief) maar ook vanwege het mooie landschap. Het park kent vele meren en tijdens de rit van ongeveer een uur zien we er een stuk of vier, gelegen tussen grote bergen en kleinere heuvels. Sommige meren zijn smaragd groen, anderen diep blauw. Door de wind zijn ze allemaal ook behoorlijk wild!

De wandeling naar refugio Grey is niet moeilijk. We wandelen heerlijk over duidelijke paden. Dan weer door door boomrijke stukken, dan weer even helemaal in alle openheid. Het enige dat het zwaar maakt op de open stukken is de wind. Nog steeds is de wind hard. Af en toe worden we zelfs van onze voeten geblazen.

Vlak bij de refugio komen we Jan, de Belg weer tegen. Hij is nu samen met een vriend. We kletsen even en zoals het er naar uitziet, is de kans groot dat we Jan ook weer in Bariloche gaan zien. Het lijkt ons leuk want het is een hele leuke en hartelijke jongen.

De tent- en kookspullen hebben we op deze wandeling in de auto gelaten. We slapen deze nacht in een refugio. De refugio ligt vlak bij gletsjer Grey. Eerst leggen we onze spullen in onze kamer neer. We zijn verbaasd: we hebben een kamer voor onszelf. Wel stapelbedden maar daar hadden we al op gerekend. Een eigen kamer is pure luxe!

Een korte wandeling brengt ons bij een uitzichtspunt op gletsjer Grey. We staan niet zo dicht bij als bij de Perito Moreno Glacier maar dat is niet nodig om te kunnen zien dat ook deze gletsjer groot is. Het mooiste echter zijn alle ijsblokken die in het gletsjermeer drijven. Vreemde figuren die deinend in het water een mooi schouwspel vormen.

Terug in de refugio gaan we voor het eerst sinds een paar dagen weer onder de douche. Het zijn maar een paar straaltjes waar je nauwelijks nat van wordt maar verfrissend is het wel. Ondanks dat we met onze schone lijven in de kleren stappen die we nu al een hele tijd, ook met lopen, aan hebben. In Puerto Natales gaan we pas weer wassen. Dan hebben we in ieder geval schone kleren voor op de boot.

Tot aan het avondeten rusten we uit met een biertje, lezen, chips en Volkskrantcrypto’s. Het verrast ons steeds dat het ineens toch weer lukt om een crypto op te lossen waarvan we dachten dat we helemaal vast zaten. Vandaag vullen we er ineens twee helemaal in!

Het avondeten gaat op afroep en zo komen we te zitten bij een engels stel, Johnny en Annabel. Van hen horen we dat de boottocht van Puerto Natales naar Puerto Montt gecanceled is. Een mechanisch probleem houdt de boot aan de kant. Dat betekent dat we nu toch met de auto terug moeten gaan rijden. Balen, zeker omdat onze plannen helemaal op de bootreis zijn afgestemd. De pech van onze medereizigers relativeert een boel. Het kan allemaal nog erger zoals een vakantie van twee weken waarbij zo’n beetje alles mis gaat wat maar mis kan gaan.

Ondanks de teleurstelling hebben we een gezellige avond en kletsen we vooral over reizen, leuke voorvallen en Nepal. Het lopen hier brengt veel herinneringen naar boven van de treks daar, de aangename sfeer en gezelligheid. Hier is het vooral mooi lopen maar er om heen is het één grote ongeorganiseerde commerciële bende. Alles is duur maar prijs en kwaliteit liggen é-norm uiteen. Om die reden heeft iedereen, inclusief wij zelf, het er regelmatig over. En dat is niet echt leuk!

Puerto Natales, woensdag 3 januari 2007

Allebei slapen we redelijk. Voor 60 dollar was het prettig geweest wanneer we in ieder geval een schone sloop en een schoon laken hadden gehad. Nu liggen we gelukkig wel in onze eigen slaapzak maar nog steeds op een aardig viezig matras met een even vies kussen.

Het ontbijt start niet om 7 uur maar pas om half 8. Hún voorbereiding start om 7 uur. Heel vervelend want net als wij heeft zo’n beetje iedereen een boot te halen. Wij denken er makkelijk voor de vertrektijd van de boot te zijn (hij gaat of om 12 uur of om 12.30 uur. Niemand weet het precies), maar zeker weten doen we het niet. Dus willen we er liefst eerder dan later zijn.

De wind is ook ‘s nachts weer hevig maar we liggen aan de goede kant van het gebouw. Geen last van het gebeuk van de wind tegen de ramen. Ook wanneer we na het ontbijt op pad gaan, blijft de wind in volle kracht aanwezig. Hij is harder dan de dag ervoor!

Op punten waar totaal geen bescherming is tegen de elementen duwt de wind ons tegen de bergwand aan. Het is heftig lopen maar het gaat ons goed af. We zijn al blij dat de wind niet van de tegenovergestelde richting komt. De kans om dan van de berg afgeblazen te worden, is echt!

Binnen 3 uur zijn we op het punt waar we de catamaran terug naar de auto kunnen nemen. Allebei hebben we heerlijk gelopen en sneller dan verwacht. Zo, op onze vierde dag, hebben we het lopen weer te pakken. Jammer dat dit voorlopig ook meteen de laatste dag weer is!

De boot is vet te laat maar gelukkig gaat hij wel. Er zijn namelijk dagen dat ie vanwege de wind niet gaat. Dan heb je, wanneer je die dag het park uit wil, geen andere keuze dan nog 18 kilometer doorlopen. Als het had gemoeten dan hadden we het gewoon gedaan maar van harte zou het niet geweest zijn.

Vanwege wegwerkzaamheden aan de ripioweg komen we pas na 3 uur in de auto aan in Puerto Natales. Snel gaan we naar het Navimagkantoor om te informeren hoe het zit met de terugstorting van het afgeboekte bedrag op onze creditcard. Het is druk, toch is er maar één iemand die klanten helpt!

Het ziet er naar uit dat we ook deze keer zullen moeten gaan betalen voor iets waar we zelf niets aan kunnen doen. Waar het kort op neer komt, is dat we, doordat we via de creditcard in dollars moeten betalen (we kopen dus dollars), zelf voor het verschil in wisselkoers moeten opdraaien bij terugstorting (we verkopen dan dollars). Een leuk presentje (60 euro) bij het al even mooie cadeau dat de boottocht gecanceled is. Misschien dat Visa ook deze keer ziet dat klanten niet zouden hoeven betalen voor een foute of gecancelde creditkaarttransactie?

Na even snel onze meel gecheckt te hebben, gaan we bijna in loopdraf naar El Living. Het is laat, we zijn moe en hebben honger. We laven ons aan de verse wortelsoep met bruine stevige versgebakken broodjes, aan de bieten, rode kool en uiensalade, aan het broodje avocado, noot en roquefort, aan de goede latte’s, worteltaart en aan de verse vruchtensalade. De gezondheid stroomt in onze lijven. Dat het concept van El Living niet op meer plaatsen te krijgen is, snappen we niet. Alle keren dat we hier zijn, zit het stampvol met toeristen!

El Bolsón, vrijdag 5 januari 2006

De lange rit terug naar San Martín de Los Andes. We kijken er niet naar uit maar we zullen er echt aan moeten beginnen. Om het nog enigszins aantrekkelijk te maken, willen we in ieder geval in El Bolsón, dat op zo’n 350 km van San Martín ligt, een extra dag blijven.

De eerste dag begint goed. Met een groep toeristen die voor ons staat bij de Argentijnse douane, die allemaal in hetzelfde excursiebusje zitten. De afhandeling van de formaliteiten van deze groepsbus lijkt eeuwig te duren maar dat is op zich nog niet eens het punt. Wat vervelend is, dat ik persoon na persoon bij de ik-ga-Argentinië-uit-balie het land zie binnenkomen. Op mijn vraag of wij, Ellu en ik, twee toeristen, bij de uitgangsbalie er in mogen, krijg ik eerder nul op request maar wanneer ik vriendelijk vraag hoe het toch kan dat vele mensen toch via dat loket het land binnen gaan, mogen we eindelijk met veel flauwe smoezen daar ook komen. We zijn verbouwereerd want dit hebben we van Argentijnen nog niet meegemaakt!

We maken een lange dag naar Caleta Olivia, een plaats waar we op de heenweg al depressief van werden en nu nog meer. Nu slapen we er namelijk ook! Ellu heeft de hele dag gereden, is moe en heeft honger. Maar een redelijke eettent vinden, lukt ons in eerste instantie niet. Ook moeten we voordat de winkel dichtgaat ook nog wat proviand voor in de auto hebben.

Te laat vinden we een pizzatent. Ellu eet twee stukjes pizza op en zit dan vol. Eigenlijk zit ze al eerder vol maar omdat ze het zonde vindt……Teveel pizza of niet, het komt er wanneer we op de kamer zijn allemaal uit. Ellu is kots – letterlijk – misselijk!

‘s Ochtends gaat het redelijk, maar zeker niet brillant. In Caleta Olivia blijven wil Ellu niet dus verzameld ze al haar moed en gaan we op weg naar El Bolsón. Het gaat redelijk waardoor ze af en toe een stukje kan en wil rijden. Het grootste deel van de tijd rij ik (vanzelfsprekend).

Wanneer ik niet rij, lees ik Ellu voor uit een Nederlands boek dat we bij El Living op de kop hebben getikt. Gisteren zijn we er in begonnen en eigenlijk kan ik niet, kunnen wij niet, stoppen met lezen/horen. Het is het verhaal van Kluun en zijn vrouw die op jonge leeftijd gestorven is aan borstkanker (Kluun, Komt een vrouw bij de dokter).

Regelmatig huilen we tranen met tuiten. Allebei zijn we ontroerd door de eerlijkheid waarmee hij zijn kloterige vreemdgaan beschrijft terwijl zijn vrouw ziek is, ontroerd door hun liefde die ondanks alles zo ontzettend echt is en geraakt door de herkenning van de pijn van het iemand verliezen. Maar vooral lachen we. Om de geweldige humor van hem en van haar (om een wrample van Kluun te gebruiken) in tijden van kanker. De laatste hoofdstukken, dus het sterven van Carmen, lees ik stilstaand langs de kant van de weg aan Ellu voor!

In El Bolsón is het hoogseizoen. Bij de plaatselijke VVV staat een rij bij de balie “accomodatie” dus Ellu en ik gaan snel terug naar het prijzige hotel dat voor vannacht een kamer had met twee bedden en voor de laatste twee nachten een kamer met een tweepersoonsbed! Ellu wil ook heel erg graag naar bed. De thermometer geeft 37.6 aan. Niets ernstigs maar wel verhoging dus!

El Bolsón, zaterdag 6 januari 2006

Ellu slaapt het klokje rond en heeft gelukkig geen verhoging meer. Een lange wandeling zit er echter niet in vandaag dus stellen we ons tevreden met internetten, koffie drinken en het bezoeken van de ambachtelijke markt. De markt is voor ons meteen een groot succes want we eten er een puntzak friet met mayonaise! Gezondheid krijgen we binnen door middel van een grote beker verse sap van aardbeien, frambozen, zwarte bessen en andere rode vruchten. Mjamm! Aan het einde van de middag herhalen we dit recept.

El Bolsón, zondag 7 januari 2007

De wandeling die we vandaag doen, gaat naar twee uitzichtspunten. Het is lekker warm dus in t-shirt lopen we het traject. We zijn blij dat we weer in de warmte zijn net zoals we destijds blij waren dat we van de droge warmte naar koelere oorden gingen. Het weer, altijd is er wel iets mee!

Het pad is niets meer dan een onverharde weg waar ook de auto’s over rijden en de uitzichtspunten zijn aardig. Het maakt ons niet uit; ons gaat het er meer om dat we lekker actief bezig zijn. We weten van elkaar en onszelf dat dagenlange inactiviteit een hoop energie bij ons wegneemt. Het maakt ons passief in alles wat we doen. Ook in het lief zijn voor elkaar.

Na Torres del Paine hebben we zoveel goede gezonde energie gekregen dat we het graag willen proberen vast te houden voor de dagen dat we nog niet op de fiets zitten. Wat dat betreft pakken we het op de terugweg slimmer aan door de lange terugtocht te onderbreken met een actieve stop.

San Martín de Los Andes, dinsdag 9 januari 2007

Via Bariloche rijden we terug naar San Martín de Los Andes. We weten dat er in Bariloche een internetcafé is met goede Skypeverbinding en mijn moeder is jarig (83!) dus zodra we in Bariloche zijn, zitten we achter de computer te skypen. Ellu belt ook haar moeder en ik heb voor het eerst met Skype een goede verbinding met India dus ik spreek ook uitgebreid met Marijanne. Het is heel fijn om ze te spreken.

Maar we horen ook droevig nieuws: Chuku, the Chuuk, onze favoriete hond zal morgen een spuitje krijgen. Deze lieve gekke hond met dol dwaze kuren was elke keer wanneer we bij Marijanne waren net zo’n belangrijk onderdeel van de familie als ieder ander. Altijd wanneer we dan van het vliegveld eindelijk bij Marijanne aankwamen, vloog ie als een gek door het huis en kon ie van de spanning zijn plas niet meer ophouden. Bij vertrek trok ook Chuuk zich altijd terug, dan keek ie ons niet meer aan alsof hij wist dat we weer naar huis gingen. De volgende keer wanneer we bij Marijanne zijn, is ie er niet meer. Dat zal heel gek zijn…..

Ook de terugweg nemen we de Los Siete Lagos route. Het is merkbaar drukker, het is al dagen heerlijk weer en dat is te merken aan de weg. Het zal een zeer stoffige boel worden als we ‘m overmorgen gaan fietsen. Mooi rijden is het wel. Omdat het helder is, kijken we uit over de meren en over de heuvels. Alles is prachtig fris en groen.

In San Martín slapen we in hetzelfde hotel dat nu wel 25% in prijs verhoogd is. Het is even slikken maar het is niet anders; het is immers hoogseizoen! We zijn al lang blij dat we een kamer hebben. En we hebben er tv met Universal dus kijken we met een bekertje wijn, broodje olijven & salami naar 3 afleveringen van Law & Order. Lekker relaxed!

Vanochtend leveren we de auto af. We hebben er bijna 6500 kilometer mee gereden. Van de 3 weken dat we onderweg zijn geweest, heeft de auto ook nog een behoorlijke tijd stilgestaan. Erg veel kilometers dus in een korte tijd. We besluiten om nooit meer zoveel kilometers in een auto te maken. Zullen we ons daar aanhouden of kan het toch zo maar weer gebeuren dat we in een auto kruipen om rond te toeren? We weten het niet. Al met al hebben we na opstartproblemen een goede tijd gehad en komen we terug in San Martín om met veel zin op Mien te stappen. Morgen starten we met de Los Siete Lagos route. Misschien gaan we naar Chili maar misschien ook niet. Misschien fietsen we toch al vast naar Neuquen, maar misschien ook niet. We zien wel wat we gaan besluiten. Als we maar op 19 januari in Bariloche zijn om Jacq & Jack van het vliegveld te halen!