De ontdekking van ……

Archive for February, 2006

Het heeft even geduurd voordat we er mee naar buiten hebben durven komen. Het is nogal een nieuws. Voor een deel van de fietsers misschien zelfs vloeken in de kerk? Niet fietsers waardig? Gisteravond zijn we de confrontatie aangegaan. We zijn uit de kast gekomen. En durfden dat ook omdat we wisten dat we van Edwin & Antoinette de volledige steun zouden krijgen. Dat we niet veroordeeld zouden worden voor deze extravagance. Nee, we zullen het niet meer ontkennen. Het is een feit: de elektrische tandenborstel gaat mee!

Ellu heeft haar laatste werkdingen gedaan. Eergisteren was mijn laatste werkdag. De laatste salarissen zijn gestort. We staan vanaf nu op eigen benen. Dat zijn benen die heel wat kilometertjes hebben afgelegd op de crosstrainer bij de fitness. Dat zijn 40+ benen. Benen met ervaring, zo te zeggen. Ook benen met wat putjes. Maar die nemen we voor lief. Benen met voeten die al verschillende paden hebben betreden en dat weer met nieuwe paden gaan doen. En 2 paar benen, die de trappers ‘s even lekker rond zullen laten gaan. Dat voelt goed!

Afgelopen zondag heerlijk met vrienden geluncht bij ons favoriete lunchstekkie, restaurant het Griftpark. Omdat zij al vaker in Zuid-Amerika zijn geweest, had ik de Lonely Planet van Chili meegenomen, zodat we hen konden laten zien wat we ongeveer van plan zijn. Al pratende, kregen we meer beeld hoe Zuid-Amerika nu eigenlijk in elkaar zit. Zo had ik nog niet beseft dat Uruguay vanaf Buenos Aires, Argentinië heel makkelijk te bereiken is. Met de boot weliswaar. Gelukkig niets nieuws onder de zon voor Mien. Ook niet voor ons, maar ik denk dat onze zeebenen niet zo stevig zijn. Hoe dan ook: ineens is ook Uruguay een optie. Zo gaat er steeds een grotere wereld voor ons open!

Vanochtend Mien bij Vittorio opgehaald. Alles is gesmeerd en nagelopen. Aan de voorkant heeft ze een nieuwe velg. Mien is er al helemaal klaar voor. Ze staat nu op ons te wachten in de kelder bij Ellen’s moeder. Klaar om vervoerd te worden naar Schiphol, waar voor haar de grootste uitdaging wacht: heel in en, uren later, heel uit het vliegtuig komen. We hebben het een keer mogen aanschouwen hoe Mien het vliegtuig in geholpen werd; geen pretje kan ik je zeggen. Ondertussen zijn Ellen en ik bezig met de laatste voorbereidingen. Het huis wordt leger en ongezelliger. Langzamerhand wennen we aan het hebben van minder kleren. Alles uit de vriezer gaat nu op. De spanning stijgt. We hebben er zoveel zin in!

Vandaag naar het Amerikaans consulaat in Amsterdam geweest om ons visum te regelen. Gestresst in de auto want slecht weer dus file en druk in de stad. De grote vraag was of we op tijd zouden zijn. Tenslotte was ons gezegd 10 minuten voor de afgesproken tijd aanwezig te zijn. We waren te laat. Maar de stress was helemaal voor niets. De afspraak die we telefonisch hebben moeten maken, stelt niets voor. 2 uur lang hebben we moeten wachten. Dat hadden ze vantevoren wel even kunnen zeggen. Maar goed, we zijn weer een stapje dichterbij ons doel. Nu nog wel hopen dat we het visum krijgen…