De ontdekking van ……

Archive for June, 2006

We fietsen weg uit Winters. Bij een splitsing kijken we op de bordjes. We moeten naar links om in Fairfield te komen. Eventjes later worden we ingehaald door een andere fietser. Hij vraagt ons waar we naar toe gaan. In koor zeggen we ‘Fairfield’. De fietser geeft aan dat we dan niet goed gaan. We hadden bij de splitsing rechtsaf moeten gaan. Wij draaien om en hij draait ook om. Hij blijft naast ons fietsen en we raken in gesprek. In eerste instantie ben ik nog wat voorzichtig. Ellu ook dus die maakt er maar een grapje over “Je bent toch geen serial killer?” Maar gedurende het gesprek ontspan ik. Het is een leuke vent, die ons uitnodigt om te gaan lunchen. We nemen het aanbod aan. Nu een paar uur later haalt Mike zijn dochter op, heeft hij voor ons geregeld dat onze fiets even tussendoor gerepareerd kan worden, hebben we uitgebreid geluncht van een overheerlijk chinees buffet (vol!), is de logeerkamer voor ons ingericht en heeft Mike een laptop voor me klaargezet. Wat een leven hebben we toch!

Het kwam heel plotseling. We waren er niet echt op voorbereid. Gisteren fietsten we nog door de Sierra Nevada, over de Carson pas. Er lag nog sneeuw. De bergen waren bezaaid met dennenbomen. Het was wel al drukker met verkeer. Drukker dan we gewend waren, maar het valt in het niet vergeleken bij vandaag. De eerste 20 kilometer fietsten we nog over een landelijke weg langs wijngaarden. Af en toe werden we eens ingehaald. Daarna was het over met de pret. Op een smalle tweebaans weg werden we voortdurend ingehaald en hadden we voortdurend tegenliggers. Meer verkeer en ook meer huizen. Een totaal andere wereld. Anders ook omdat we ineens weer volop in het groen fietsten: met bomen, struiken, bloemen. En er is gras. Water is er in overvloed. Ook is er overal latte te verkrijgen. Vandaag heb ik al 5 Starbucksen gezien. De vogels fluiten (de auto’s toeteren) en het zweet druipt weer van onze gezichten af. Warm en vochtig. Muggen bijten. Veel andere insecten vliegen tegen ons aan. Het is duidelijk dat sinds we de Sierra Nevada over zijn, we definitief de woestijn hebben verlaten. We zijn terug in de bewoonde wereld!

Er zijn weer nieuwe foto’s. Dit keer van de route van Cedar City, Utah naar Fallon, Nevada over the Great Basin. Klik in het menu rechts op de link!

We fietsen over Interstate 50 van Eureka naar Austin. Ineens zie ik lichte sporen op de weg. Het zijn sporen van dode beestjes. Welke beestjes het zijn, is nog onduidelijk, maar snel genoeg komen we daar achter. Er springen namelijk wat sprinkhanen over de weg. Bij onze eerste stop lachen we er nog om. Ze springen gewoon vanzelf voor ons weg. En zoveel zijn het er niet. Ze zien er wel onfris uit. Eigenlijk lijken het net springende kakkerlakken. De sporen worden steeds dikker; het aantal sprinkhanen op de weg groeit. Ontwijken is niet meer mogelijk. We moeten er gewoon over heen. Regelmatig horen we poppende geluiden wanneer we een sprinkhaan volop raken. Over het algemeen knerpen ze verder alleen. De hordes die wegspringen, klinken als het zachte getik van miezerregen. Af en toe springt er eens één tegen onze benen aan. Ook delen sprinkhaan spatten tegen onze schenen. Het aantal levende sprinkhanen is ongelooflijk. Evenals het aantal geplette sprinkhanen dat als een dikke rode laag over de weg ligt. De geur die van de dode smeurie afkomt, is weeïg. We stoppen niet eens om iets eten; zo smerig is het. 50 kilometer lang blijft dit doorgaan. Dit vieze gore dode rode sprinkhanen spoor, dat door de levende sprinkhanen als één groot buffet wordt gebruikt. Wij hebben gegeten en gedronken.

We staan vanochtend niet al te vroeg op, want we hebben een ‘korte’ dag met maar één klimmetje naar Milford. In Cedar City drinken we zelfs nog op ons dooie gemak een latte. Daar kijk ik ook even in de krant. Om specifiek te zijn: ik kijk in de sport sectie om te kijken hoe het met de WK staat. Er staat niet veel over in, maar wat er wel in staat, is dat Nederland vandaag om 12 uur tegen Ivoorkust speelt. Een snelle rekensom levert de plaatselijke tijd op, namelijk 10 uur ‘s ochtends. Maar het is pas 7 uur en in Cedar City blijven tot na de wedstrijd is voor ons geen optie: we willen fietsen terwijl het nog lekker koel is. Maar tijdens het fietsen ben ik er toch mee bezig. We rekenen uit dat het moet lukken om om 11 uur in Minersville te zijn en om daar dan de tweede helft te gaan zien. In Minersville is immers een restaurant en een benzinestation. Tot nu toe zijn dit soort etablissementen in de USA nooit tv-loos. In blijde verwachting fietsen we aan één stuk door. We rusten nauwelijks. Minersville lijkt dichtbij maar de wind steekt ook de kop op. Dat vertraagt enorm en daar gaat onze snelle afdaling. We moeten gewoon hard werken om vooruit te komen. Ondertussen vordert de tijd. Maar dan is daar Minersville. Ik hou het bijna niet meer. Het restaurant is nog gesloten. Bummer! De bieb ook. Jammer! De Texaco heeft helaas geen tv, maar door de ramen heen kunnen we zien dat er wel een tv is bij de Chevron. We haasten ons naar binnen. Van spanning struikel ik over mijn woorden, maar het lukt me om duidelijk te maken wat ik wil. De vrouw achter de balie zegt emotieloos dat de tv te lang nodig heeft om op te warmen en dat ze toch alleen maar lokale zenders hebben. De teleurstelling is groot. Hoe kan het nou dat we in een plaatsje zijn waar we nergens tv kunnen kijken? Nog even, maar met weinig hoop, probeer ik het bij het postkantoor. Maar wat kan ik verwachten? Logisch toch dat ze daar geen tv hebben. De vrouw van het postkantoor geeft ons wel een zelfgebakken broodje mee. Dat maakt iets goed. Op de fiets naar onze plaats van bestemming zien we het kwart over 11, half 12 en kwart voor 12 worden. De wedstrijd is gespeeld. In Milford aangekomen, gaan we toch maar in een motel MET kabel. Het eerste wat ik doe, is ESPN aanzetten. En ja hoor, daar is de bevrijdende uitslag. We zijn door naar de laatste 16. Hup Holland Hup!