De ontdekking van ……

Archive for May, 2008

Inmiddels ben ik bijna al weer een week thuis. Ik heb de tijd nodig gehad om bij te komen van de lange reis en van de emoties van het weerzien met mijn liefsten. De reis was lang omdat ik waarschijnlijk vanwege de spanning van het thuiskomen, hoofdpijn had, misselijk was en steeds mijn spieren in mijn benen voelde verkrampen. Uiteindelijk ben ik achterin op een harde stoel van een steward(ess) gaan zitten zodat ik in ieder geval ruimte had om mijn benen te strekken maar vooral ook om wat koelere en frissere lucht in te ademen.

Op Schiphol vielen Jits en ik elkaar huilend in de armen. Het is zó enorm fijn om elkaar weer te zien. Vooral nu het voor Jits vooral zo’n zware tijd is. Ook mijn lieffie had ik al weer een maand niet gezien dus haar armen om me heen deden me ook enorm goed.

Nadat we met Jits en Richard nog een glaasje wijn hebben gedronken, zijn we richting huis gereden. Daar lag mijn hondje op zijn matje te wachten op zijn baasje. Op baasje Ellu wel te verstaan want in eerste instantie zat hij mij toch wel een beetje vreemd aan te kijken. Gelukkig zijn we nu al weer helemaal aan elkaar gewend.

In een frisse schoongemaakte en opgeruimde werkkamer begint nu weer de zoektocht naar een baan, de discipline van het studeren, het tussendoor sporten en hondje uitlaten. Wat dat betreft, is er niet veel veranderd. Fijn!

Vandaag is mijn laatste dag in Buenos Aires. Een dag die snel voorbij is gegaan. Vanaf vanochtend vroeg tot nu, 9 uur ‘s avonds, ben ik best druk bezig geweest.

Vanochtend ben ik eerst naar José en Sylvia gegaan om daar ter afscheid samen met hun te ontbijten. Met een berg facturas (zoete croissants, broodjes met crème, churros etc.) want zowel José als ik hadden ze gekocht, hebben we nog een tijd zitten praten. Voornamelijk in het Spaans. En dat maakte het een afscheid in stijl. Ook van Buenos Aires.

Verder vandaag heeft alles vooral in het teken gestaan van de komende reis. Voor het sporten heb ik geprobeerd online in te checken, zonder resultaat. Dus toen geprobeerd het call center van British Airways te bellen, ook zonder resultaat. Na het sporten heb ik ook nog wat vruchteloze pogingen gewaagd terwijl ik ondertussen heen en weer liep tussen mijn appartement en het washok om mijn laatste vieze was te doen.

Opeens was het toen 4 uur. Het startschot voor te gaan pakken. Het pakken zelf was ook nog een hele klus. Normaal doet Ellu dat maar nu stond ik er alleen voor. Met goed resultaat want morgen sleep ik maar één koffer extra mee. Een koffer met wieltjes, precies de goede maat om als handbagage mee te kunnen. Moet ook wel want alle waardevolle spullen zitten er in.

Tussendoor belde Ellu nog even en voordat ik het wist, was het al 7 uur. Nog snel heb ik mijn haar geverfd en heb ik gedoucht om daarna van restanten een maaltje te koken. Daarna ben ik aan de afwas gegaan en die is nu net klaar. Een volle dag dus en zo ga ik naar bed. De wekker gaat vroeg morgenochtend. Ik ben er klaar voor. Klaar voor de reis en meer dan klaar om terug te keren naar Nederland.

Er is slecht nieuws van het thuisfront. En omdat het niet over mezelf gaat, wil ik het er bijhouden dat het nieuws zo slecht is dat ik het liefst al lang in Nederland was geweest. Maar omdat het niet om directe familie gaat, kan ik geen gebruik maken van een hulpdienst maar moet ik wachten tot de eerst beschikbare vlucht. En dat is de vlucht van de 20ste.

Ik ben blij dat ik in de buurt van Buenos Aires nog een aantal dingen niet heb gezien zoals de delta van Tigre en San Isidro. Het zijn deze uitstapjes die ik gebruik om deze laatste dagen mijn gedachten te verzetten. Het relaxte Tigre met eindeloos veel water, met eindeloos veel groen, geeft me dat ook. Natuurlijk lukt het me niet om helemaal geen gedachten te hebben maar eindeloos staren naar water maakt mijn hoofd wel leeg.

Alle andere dingen die ik doe, doe ik op de automatische piloot. Voor de vorm drink ik een wijntje op het balkon bij het hostel. Normaal gesproken zou dit een ultiem genietmoment zijn maar nu is het een vorm van tijdverdrijf totdat het donker wordt en ik mijn kamer in kan gaan. Wanneer ik uiteindelijk “niets” meer te doen heb, word ik toch door mijn emoties overmand. Ik laat ik ze toe want het is ook de realiteit. Het trekt alle energie uit mijn lijf maar dat geeft niet want mijn bed is dichtbij. En moe val ik in slaap. Op naar de volgende dag…..

Ik kan niet anders zeggen dan dat het zeer de moeite waard was. En toevallig heb ik de juiste dingen gedaan op precies de juiste dagen. Rosario ligt prachtig aan de rivier Parana. Op zondag is het er druk met mensen (maar niet zo druk als Zandvoort op een zonnige dag) en dat geeft een heerlijk ontspannen en gezellige sfeer. Ook zonder de drukte van de zondag is het ontspannen lopen door de parken die langs de rivier liggen maar het zijn de mensen, bezoekers en verkopers, die de gezellige uitstraling geven.

Rosario heeft ook veel te bieden op het gebied van architectuur. Vele mooie oude gebouwen in verschillende architectonische stijlen sieren de straten. Op zondag waren de straten vooral leeg. Op zich prima wanneer je alleen voor de architectuur komt. Maar toen ik op maandag door de straten liep, met gevulde cafés en geroezemoes van mensen om heen, genoot ik toch meer van de schoonheid van de gebouwen dan de zondag ervoor in stilte.

Ik heb me prima vermaakt en zo in mijn eentje was de tijd dat ik er was voldoende. De volle potentie van de stad komt volgens mij pas echt tot zijn recht wanneer je er met je geliefde, zittend op een terras met een fles wijn geniet van de zonsondergang over de Parana. Niet één avond maar een paar avonden achter elkaar. Rosario is een grote stad maar wel een hele relaxte! Voor een indruk zie de foto’s op Flickr of hierboven in de fotostrip.

Het is toch eigenlijk ongelooflijk dat ik er voor naar Rosario moet. Voor het eerst sinds ik hier ben, heb ik heel goed geslapen. Vergeleken bij Buenos Aires was dit hostel qua herrie een paradijs. Nu merk ik pas hoe erg het was, de eerste maand in San Telmo en nu is, in mijn appartement in Chacarita.

In San Telmo was het vooral het geluidsoverlast van dan weer de buren boven me dan weer het hostel beneden het appartementengebouw. Ook werd ik af en toe wakker van optrekkende bussen en hard scheurende motoren. Echter, vergeleken bij mijn appartement nu, viel San Telmo ook nog wel mee. Hier lijkt het alsof ik langs een snelweg lig. Avenida Córdoba is een drukke verkeersader. Elke dag en nog meer zo in het weekend. Dan word ik vaak wakker van piepende remmen, van de sirenes van politie, ambulance en brandweer en van vele, vele zware vrachtwagens.

Hier hoorde ik tot 11 uur luide muziek uit de woonkamer van het hostel. Hier hoorde ik af en toe het aanslaan van de ijskast en er was een continue zoem van één of andere elektrische installatie. Dat was het. Meer niet. Toen ik vanochtend wakker werd om 8 uur wist ik niet wat me was overkomen. Ik heb geslapen als een roos. Heerlijk gewoon!