De ontdekking van ……

Archive for April, 2006

Ik heb weer een serie nieuwe foto’s op het web gezet. Klik op de link Southern Tier, Part I onder het kopje Onze foto’s en je komt er vanzelf.

Ik wil het niet, maar het gebeurt wel. We komen aangefietst in Tangipahoa en rijden naar de benzinepomp. Met het idee daar een korte rustpauze te nemen. Er staan een aantal auto’s voor de deur. Uit 1 van de open ramen knalt muziek. Er staan alleen maar zwarte mannen. 1 met Hip Hop kledij aan. Althans zo noem ik het. Dito hoofddoek op. We zetten onze fiets neer tegen het hek. We passeren een grote zwarte man. Ik zeg ‘hallo’; hij zegt niets terug. Er komen auto’s langs rijden. Weer met luide muziek. Allemaal jonge zwarte mannen. Ik voel me geintimideerd. We moeten naar het postkantoor. Op weg naar binnen spreekt Ellu de ‘Hip Hop’ – man aan. Het ijs is gebroken. Het is OK. Wat zit het toch diep geworteld, die ongefundeerde, volledig op vooroordelen gebaseerde angst!

Het leek vandaag (3 april 2006) zo’n dag te zijn dat alles op rolletjes loopt. We zouden maar een kort dagje doen dus hadden we een heerlijke relaxte ochtend in een goed (maar niet duur) motel in Pensacola, een uurtje internetten in de bieb, goede latte’s (koffie verkeerd) met lekkere koekjes in een knus café, een fietswinkel óp de route, een hulpvaardige jongen die ons tipt over een deli, een deli met gezonde broodjes voor de lunch, een lekke band die we op ons dooie gemakkie repareren én noorderwind. Laat ie nou net van richting veranderen wanneer we nog maar 20 km gefietst hebben. De laatste 40 hebben we ‘m – net als vrijwel elke dag, gewoon weer recht in ons snoetje. Tja, is er niet een spreekwoord dat hier over gaat. Inderdaad, precies, je moet het ijzer smeden als het heet is. Een volgende dag zonder tegenwind zitten wij zonder onderbreking bij ‘t eerste daglicht op de fiets.

We kunnen er niet om heen. Vaak willen we er ook niet om heen. Omdat het dé veiligste plek is voor ons om te rijden, wanneer er veel verkeer is. De vluchtstrook! Soms is ie heel breed; soms is ie heel smal. Soms verdwijnt ie ineens. Het enige dat consequent aanwezig is, is de troep. Veel troep: spijkers, moeren, bouten, snelbinders, hout, stukjes metaal, gravel, lagen zand, plastic maar vooral veel glas. Daar waar mogelijk zig zag ik er langs. Maar dat lukt niet altijd. En wanneer ik dan door het knerpende glas rijdt, dan zie ik mezelf alweer staan naast de fiets. Een band aan het plakken. Aantal lekke banden tot nu toe: 7!