De ontdekking van ……

Juni 2007 ben ik begonnen met de studie psychologie aan de Open Universiteit. Een voordeel van studeren aan de OU is dat je allerlei andere zaken ernaast kan doen; je kunt immers je eigen studietempo bepalen. Dat is een groot voordeel maar tegelijkertijd ook zeker een nadeel.

Meer lezen »

Ellu is een trouwe lezeres van de zaterdag Volkskrant. Ze spelt deze krant van voor naar achter. Eén van haar favoriete katernen is het katern Reizen. En in dat katern staan altijd lezersfoto’s met een bepaald (reis)thema.

Dit keer werd er gevraagd om foto’s van de mooiste kampeerfoto’s op bijzondere plekken.Ellu had er meteen twee die voor haar voldeden (bijzondere plek = aparte plek). De foto dat we in onze binnentent sliepen in de kamer van een pater (vanwege vermeende aanwezigheid van muizen en ander ongedierte) heeft het niet gehaald, maar ons tentje in het bushokje in El Sosneado wel. El Sosneado is een gehucht met een posada (hotel zeg maar) en een tankstation. Veel is er niet te doen maar helaas was net die dag de posada helemaal vol en konden wij niet anders dan in het bushokje kamperen (of nog 60 kilometer doorfietsen). Het bushokje werd het dus. Met als groot voordeel dat we helemaal uit de wind stonden!

Deze vakantie bij Marijanne gaan we een paar dagen naar Auroville. Auroville is een gemeenschap bij/in Pondicherry, die in 1968 is ontstaan. Het basisidee van Auroville is een plek te zijn waar iedereen gelijk is. De levensstijl van de Aurovilleans is gebaseerd op de ideeën van the Mother. Meer over Auroville is te vinden op http://en.wikipedia.org/wiki/Auroville

In Auroville verblijven we in het Center Guesthouse. Het is een heerlijke plek, die vrij centraal in Auroville ligt met heerlijke kamers en een prachtig Banyan Tree. De rust in Auroville is haast vreemd want zodra je maar 1 voet zet in 1 van de dorpen die aan de rand van Auroville liggen, sta je weer volop in de drukte van het Indiase leven. Het contrast is groot en heerlijk.

Auroville heeft de sfeer en spiritualiteit van India zonder de chaos en de drukte. Een mooie plek om te zijn.

Wat vooral indruk maakte, is de Matrimandir, een gouden bal die van binnen volledig wit is en waarin we voor 15 minuten, omringd door vele mensen, in volledige stilte hebben gemediteerd. Van mij had het langer mogen duren, maar helaas: dat was niet mogelijk.

Op 9 december 2008 zijn Ellu en ik de trotse omatantes geworden van Liam Hofmann, zoon van Maaike van Eck & Kevin Hofmann.

Een bijzonder moment om dat Liam het eerste kleinkind zou zijn geweest van Lineke, mijn lieve zus die in 1995 aan baarmoederhalskanker is overleden.

In de auto terug naar Utrecht, na onze eerste kennismaking met Liam, vermengden de tranen zich met de warme gedachten aan hoe Lien zich zo trots als een pauw achter de naaimachine gestort zou hebben om ook Liam, net als haar 3 zoons, te voorzien van een kekke garderobe. Hoe ze hem de liefde en warmte mee zou hebben gegeven en hoe ze allerlei zaken met hem bespreekbaar zou hebben gemaakt. Nu als oma en niet als moeder. Als oma van Liam.

En hoewel ze niet meer leeft en dus ook geen oma is geworden, leeft ze nu nóg meer voort: in de naam van haar kleinkind (Hugolina) en in de overgeërfde trekken van Kevin, die zo ontzettend veel op zijn moeder lijkt.

De lust om te schrijven, om mijn blog bij te houden, ontbreekt me. Niet dat er niets te schrijven, valt. Integendeel, er gebeurt eigenlijk van alles. Van stoere cowboy boots kopen in New York tot hard werken aan de subsidieaanvraag voor de STN.

Mijn baan is erg uitdagend, leuk, veelzijdig, soms niet leuk en vraagt zowel in positieve als in negatieve zin veel van me. Vele extra uren heb ik er al ingestoken en velen zullen er nog volgen. Het houdt me bezig en van de straat. Alles wat ik heb geleerd bij het BPV&W; over organisatieontwikkeling, commitment krijgen, projectvoorstellen schrijven, kan ik in de praktijk brengen. Helaas sport ik minder en heb ik nog geen letter kunnen lezen in mijn klinische psychologieboek. Er zijn altijd twee kanten!

En dan is er nog Jits. In mijn gedachten althans. In alle heftigheid wordt ik overvallen door gedachten aan Jits. Dan verzuip ik bijna in mijn verdriet of voel ik me onmachtig van boosheid. Een andere keer lijkt het alsof er niets gebeurd is. Ik heb Jits immers wel vaker een langere tijd niet gezien en zo hou ik mezelf dan voor de gek.

Of ik nou het ene voel of het andere denk; in de basis is er altijd dat ene: Jitsepits, ik mis je zo!