De ontdekking van ……

Het weekend heeft voor Ellu en mij in het teken gestaan van veel lopen. We hebben zaterdag een wandeling gedaan rond Lage Vuursche met de naam “Kwispelkontjes”. De naam van de wandeling verwijst naar het feit dat je er loslopende honden kunt tegen komen met, inderdaad, kwispelkontjes.

Ondanks het weer was het een heerlijke wandeling. Met onze regenjassen aan baanden we ons een weg door de bossen. Dan weer praatten we volop; dan weer genoten we van de stilte. Ondertussen rende ons hondje steeds om ons heen. Aan het einde van de dag waren we moe maar voldaan. Dus besloten we de volgende dag nog een lange wandeling te maken.

Dit keer namen we Listo mee naar het Panbos. Een voor ons en hem deels bekend bos omdat we er vaker heen gaan en ook omdat Listo daar wordt uitgelaten. We besloten er de route van 12 kilometer te doen. Ook deze wandeling was heerlijk en ook tijdens deze wandeling was de bedoeling, net als de dag ervoor, om onze hoofden leeg te maken tijdens het lopen en om met een goed gevoel thuis te komen. Een geslaagde missie. Het lijkt bijna eeuwen geleden maar afgelopen weekend hebben we een heerlijk ontspannen weekend gehad!

Ellu en ik zijn allebei behoorlijk moe. Ellu heeft het druk, ze werkt hard en doet veel. En Jits d’r situatie treft ook Ellu in haar ziel. Ik zou het ook druk kunnen hebben maar al met al doe ik niet zo heel veel. Pas gisteren heb ik voor het eerst weer 2 uur gestudeerd. Er komt vrijwel niets uit mijn handen en ik heb enorm veel moeite om de draad hier op te pakken. Het voelt allemaal zo nutteloos…..

Het verdriet, de onmacht, de boosheid over Jits verlammen me in grote mate. Maar elke dag weer probeer ik om er toch een goede dag van te maken. Of het uiteindelijk een goede dag wordt, zit hem dan in kleine dingetjes: of ik lekker gesport heb of niet, of dat ik mezelf schor schreeuw bij een wedstrijd van het Nederlands elftal. Of heel simpel maar heel puur, dit beeld van mijn liefje met hond:

Gisteravond waren we op het feest van Jits, mijn beste vriendin. Een feest met alle mensen om haar heen die een belangrijke rol in haar leven spelen of hebben gespeeld. Een feest dat eigenlijk geen feest kon zijn, want wat valt er nou eigenlijk te vieren wanneer je weet dat haar leven eindigt?

Dus ging ik er heen met gemengde gevoelens. Met verdriet over de hartverscheurende realiteit van de reden van dit feest maar ook met een bepaalde blijheid omdat ik wist dat ik in goed gezelschap zou zijn. Namelijk van mensen die door deel te zijn (geweest) van haar leven ook deel zijn (geweest) in die van mij.

En dus was er verdriet. Daar kon niemand om heen. Maar vooral ook was er warmte, liefde, én muziek. En blijdschap over het feit dat we met z’n allen een onvergetelijke avond hebben gehad en dat met Jits in al haar glorie hebben gevierd.

Inmiddels ben ik bijna al weer een week thuis. Ik heb de tijd nodig gehad om bij te komen van de lange reis en van de emoties van het weerzien met mijn liefsten. De reis was lang omdat ik waarschijnlijk vanwege de spanning van het thuiskomen, hoofdpijn had, misselijk was en steeds mijn spieren in mijn benen voelde verkrampen. Uiteindelijk ben ik achterin op een harde stoel van een steward(ess) gaan zitten zodat ik in ieder geval ruimte had om mijn benen te strekken maar vooral ook om wat koelere en frissere lucht in te ademen.

Op Schiphol vielen Jits en ik elkaar huilend in de armen. Het is zó enorm fijn om elkaar weer te zien. Vooral nu het voor Jits vooral zo’n zware tijd is. Ook mijn lieffie had ik al weer een maand niet gezien dus haar armen om me heen deden me ook enorm goed.

Nadat we met Jits en Richard nog een glaasje wijn hebben gedronken, zijn we richting huis gereden. Daar lag mijn hondje op zijn matje te wachten op zijn baasje. Op baasje Ellu wel te verstaan want in eerste instantie zat hij mij toch wel een beetje vreemd aan te kijken. Gelukkig zijn we nu al weer helemaal aan elkaar gewend.

In een frisse schoongemaakte en opgeruimde werkkamer begint nu weer de zoektocht naar een baan, de discipline van het studeren, het tussendoor sporten en hondje uitlaten. Wat dat betreft, is er niet veel veranderd. Fijn!

Vandaag is mijn laatste dag in Buenos Aires. Een dag die snel voorbij is gegaan. Vanaf vanochtend vroeg tot nu, 9 uur ‘s avonds, ben ik best druk bezig geweest.

Vanochtend ben ik eerst naar José en Sylvia gegaan om daar ter afscheid samen met hun te ontbijten. Met een berg facturas (zoete croissants, broodjes met crème, churros etc.) want zowel José als ik hadden ze gekocht, hebben we nog een tijd zitten praten. Voornamelijk in het Spaans. En dat maakte het een afscheid in stijl. Ook van Buenos Aires.

Verder vandaag heeft alles vooral in het teken gestaan van de komende reis. Voor het sporten heb ik geprobeerd online in te checken, zonder resultaat. Dus toen geprobeerd het call center van British Airways te bellen, ook zonder resultaat. Na het sporten heb ik ook nog wat vruchteloze pogingen gewaagd terwijl ik ondertussen heen en weer liep tussen mijn appartement en het washok om mijn laatste vieze was te doen.

Opeens was het toen 4 uur. Het startschot voor te gaan pakken. Het pakken zelf was ook nog een hele klus. Normaal doet Ellu dat maar nu stond ik er alleen voor. Met goed resultaat want morgen sleep ik maar één koffer extra mee. Een koffer met wieltjes, precies de goede maat om als handbagage mee te kunnen. Moet ook wel want alle waardevolle spullen zitten er in.

Tussendoor belde Ellu nog even en voordat ik het wist, was het al 7 uur. Nog snel heb ik mijn haar geverfd en heb ik gedoucht om daarna van restanten een maaltje te koken. Daarna ben ik aan de afwas gegaan en die is nu net klaar. Een volle dag dus en zo ga ik naar bed. De wekker gaat vroeg morgenochtend. Ik ben er klaar voor. Klaar voor de reis en meer dan klaar om terug te keren naar Nederland.