San & Ellu

Na een aantal jaren van een aparte blog (www.mienmasjien.blogspot.com) met begeleidende aparte website die inmiddels is opgeheven, is dit alles in één. Onze website met de naam “De ontdekking van …….”

Ja, van wat eigenlijk? Of van wat niet? Dus tref je hier allerlei berichten aan. Berichten over het leven in het algemeen en reizen met een tandem in het bijzonder.

Categoriën
De sociale ontdekking
Archief

Siësta

In Argentinië houdt men siësta. Dus ook hier in het Andesgebergte. Nu zijn de meeste bergdorpen buiten de siësta al niet echt een toonbeeld van levendigheid. Maar tijdens de siësta lijkt er daadwerkelijk niemand in zo’n dorp te wonen. Alles gaat dicht voor ondefinieerbare tijd. De straten zijn leeg. Zelfs de honden laten zich niet zien. Wij met zijn tweeën op straat voelt als een anomaliteit. Steeds trappen we er weer in en zoeken tegen beter weten in een kiosco waar we nog iets te eten of te drinken kunnen kopen. In de meeste gevallen (want soms, ja heel soms, is er toch nog ergens een klein winkeltje open) gaan we onverichte zaken terug naar ons hotel. Aan het einde van de middag begint onze zoektocht opnieuw naar winkels die open zijn. Want ook al is het vaak al 6 uur dat wil niet zeggen dat er dan al iets te kopen valt. Zelfs niet als je vantevoren hebt gevraagd wanneer ze weer open gaan. Want 6 uur wordt hier gerust half 7 en met een beetje pech 7 uur. We raken er maar niet aan gewend en staan dus regelmatig nog voor een gesloten deur. Maar wat wel ontzettend lekker is en zeker makkelijk wennen, is dat heerlijke middagdutje dat we elke dag ongestoord kunnen doen.

Relaxed!

De moeheid te lijf gegaan met lekker lang slapen tot 8 uur. De bruiloft die vanaf gisteravond tot vanochtend 7 uur met veel herrie aan de gang was, heeft ons niet gestoord. Wij sliepen als roosjes. Bij het hotel hebben we ons gratis ontbijtje ontbeten en vervolgens zijn we naar het plein gegaan. Daar ons ontbijt verlengd op het enige terrasje, in de schaduw met koffies en verse jus. We zijn weer uitgerust en klaar voor de cuesta de Miranda, een stijging van 1000 meter over een onverharde weg. Dit keer gelukkig een goeie!

Te moe om te bloggen

Na dagen van over de 100 kilometer, van stijgen, tegen- en meewind en van onverharde wegen: moe! Te moe om uitgebreid te bloggen.

Nieuwe foto´s

De Andes is enorm fotogeniek. Van onze tijd in en rondom Salta en de quebrada van Humuhaca hebben we ladingen foto´s gemaakt. Voor jullie een selectie!

Holland vs Argentinië

Het was even zo´n moment. Zo´n moment dat ik weet dat ik Hollandse ben. Niet een moment om persé trots op te zijn of om nationalistisch over te wezen, maar wel één die me weer goed duidelijk maakt waarom ik het prettig vind om in Nederland te wonen.

Mien was bij de fietsenmaker. Ze had een nieuw remkabeltje nodig én voor het gemak wilde ik ook dat ze achter nieuwe remblokjes zou krijgen. Dan hoefde ik dat laatste niet zelf te doen. Eergisteren lieten we Mien achter en zeiden dat we vandaag in de morgen haar op zouden komen halen. Daar stonden we om 9.10 uur. Een gesloten deur want de fietsenmaker ging niet om 8.30 uur open zoals ons verteld was maar pas om half 10. Op zich was dit geen punt. Dat kan gebeuren, een vergissing.

Om half 10 was er echter nog geen beweging. Zelfs een kwartier later leek er nog niets te gebeuren. Maar gelukkig blijven wij, 2 hollandse grote vrouwen, niet lang onopgemerkt dus de moeder van de fietsenmaker kwam ons vertellen dat hij stond te douchen. OK, prima, nog steeds niets aan de hand. We hebben immers de tijd.

Tien minuten later steekt de fietsenmaker zijn hoofd buiten de deur. Oh, zijn wij het? Hij had ons pas in de middag verwacht. Dus ja, dat betekent dat de fiets nog niet gemaakt is. Maar, zeggen we, je had gisteren toch de hele dag de tijd om onze fiets te maken en we hadden toch gezegd dat we haar op zouden halen in de ochtend? Nee, zegt hij, hij verwachtte ons echt pas in de middag maar wat hij wel kan doen, is de fiets nu meteen maken. Een snel klusje. Zo klaar.

Om 10 uur gaat de winkel open. Eerst moet er nog een auto uitgereden worden. En die moet ook ergens geparkeerd. Voordat de auto uit de winkel kan, lopen er eerst nog slierten schoolkinderen langs. Om kwart over 10 begint hij met repareren. Hij kletst er met ons op los terwijl hij ondertussen aan Mien werkt. Alles op zijn dooie gemak. Wanneer hij toe is aan de remblokjes, zegt hij dat zijn collega die nog even aan het halen is in de stad. Efficiënte Hollanders als wij zijn, denken wij natuurlijk dat ie dat gisteren ook had kunnen doen. Maar ja, hij is geen Hollander!

Om 11 uur is hij klaar. Het is een prima vent en hij heeft een goede klus gedaan. De irritatie naar hem toe is weg. We betalen hem en gaan richting hotel om mijn mams te bellen. Daar merk ik dat de irritatie nog niet helemaal weg is. Na vele vruchteloze pogingen om via de internationale telefoonkaart mijn moeder aan de lijn te krijgen, loop ik aan tegen mijn Hollands-zijn. Ik wilde even in de ochtend Mien ophalen, mijn mams bellen, dit klusje en dat klusje doen om daarna lui onderuit te zakken. Georganiseerd en planmatig!

Het was dus zo´n moment! Een moment om ook te beseffen hoe de hollandse cultuur me heeft gevormd en om te beseffen dat er ook een andere kant is. Want laten we eerlijk zijn: het gaat hier, in Argentinië wel allemaal heel gemakkelijk.