De ontdekking van ……

Archive for November, 2006

Inmiddels zijn we van Salta naar Mendoza gefietst en/of met de auto gereden. Van dat stuk zijn er op Flickr weer foto´s te bekijken. Klik op bovenstaande link of klik op de link onder “Onze foto´s”.

Er zijn niet veel van die plekken waar we ons helemaal goed voelen maar El Alemán in Barreal behoort zeker tot deze categorie. De aankomst alleen al was hartverwarmend. Niet alleen voor ons, de gasten maar ook voor de mensen die ons vanuit Rodeo met de 4×4 er naar toe hadden gebracht. We moesten vooral gaan zitten voor een kop koffie en voor broodjes met paté.

Toen we eenmaal gesetteld waren in het enige en prettige appartement (een echte woning met aparte slaapkamer) begon daarna het grote genieten. Barreal ligt als een groene oase tussen de voetheuvels van de Andes en de besneeuwde bergtoppen van het Andeshooggebergte in. Een genot om naar te kijken, wanneer we weer eens voor een wandelingetje door het dorp gingen.

Teruggekomen bij El Alemán was het meestal tijd voor iets. Tijd voor het ontbijt met vers fruit, vleeswaren en marmelade of tijd voor het middag- of avondeten met een malse biefstuk, verse groente en wijn. Of goulash. Of een dikke rookworst met zuurkool en mosterd. Culinaire verwendagen waren het.

Wat het compleet maakt, is de hartelijkheid van Perla en Bernd. Perla deed ons wasje even. Bernd regelde een fantastische lift voor ons naar Mendoza. Wij hoefden nergens om te vragen. Het gebeurde allemaal vanzelf. Niet voor niets een eervolle vermelding voor El Alemán.

In Argentinië houdt men siësta. Dus ook hier in het Andesgebergte. Nu zijn de meeste bergdorpen buiten de siësta al niet echt een toonbeeld van levendigheid. Maar tijdens de siësta lijkt er daadwerkelijk niemand in zo’n dorp te wonen. Alles gaat dicht voor ondefinieerbare tijd. De straten zijn leeg. Zelfs de honden laten zich niet zien. Wij met zijn tweeën op straat voelt als een anomaliteit. Steeds trappen we er weer in en zoeken tegen beter weten in een kiosco waar we nog iets te eten of te drinken kunnen kopen. In de meeste gevallen (want soms, ja heel soms, is er toch nog ergens een klein winkeltje open) gaan we onverichte zaken terug naar ons hotel. Aan het einde van de middag begint onze zoektocht opnieuw naar winkels die open zijn. Want ook al is het vaak al 6 uur dat wil niet zeggen dat er dan al iets te kopen valt. Zelfs niet als je vantevoren hebt gevraagd wanneer ze weer open gaan. Want 6 uur wordt hier gerust half 7 en met een beetje pech 7 uur. We raken er maar niet aan gewend en staan dus regelmatig nog voor een gesloten deur. Maar wat wel ontzettend lekker is en zeker makkelijk wennen, is dat heerlijke middagdutje dat we elke dag ongestoord kunnen doen.

De moeheid te lijf gegaan met lekker lang slapen tot 8 uur. De bruiloft die vanaf gisteravond tot vanochtend 7 uur met veel herrie aan de gang was, heeft ons niet gestoord. Wij sliepen als roosjes. Bij het hotel hebben we ons gratis ontbijtje ontbeten en vervolgens zijn we naar het plein gegaan. Daar ons ontbijt verlengd op het enige terrasje, in de schaduw met koffies en verse jus. We zijn weer uitgerust en klaar voor de cuesta de Miranda, een stijging van 1000 meter over een onverharde weg. Dit keer gelukkig een goeie!

Na dagen van over de 100 kilometer, van stijgen, tegen- en meewind en van onverharde wegen: moe! Te moe om uitgebreid te bloggen.