Archive for March, 2008
Succesvol eerste sollicitatiegesprek
Gisteravond heb ik nog hard gewerkt aan de voorbereiding van mijn sollicitatiegesprek. Om niet met een mond vol tanden te staan, heb ik voor mezelf vragen beantwoord over onder andere, wat ik versta onder professionalisme, wat de reden is dat ik graag in Argentinië wil werken en wat mijn zwakke en sterke kanten als lerares zijn.
En omdat uiterlijk hier erg belangrijk schijnt te zijn, heb ik gisteren mijn benen en mijn oksels maar weer eens geschoren, alvast een proefdraai gedaan met mijn kleding voor tijdens het gesprek en ben ik vroeg opgestaan om voldoende uitgeslapen bij het bedrijf aan te komen. Ook was ik al een half uur van te voren op de plek van bestemming waardoor ik nog even de tijd had om een apotheek in te gaan om eindelijk die pincet te kopen die ik nodig heb om voor een volgend gesprek alle baardharen te verwijderen. Tja, je wilt natuurlijk niet dat de baan door je neus geboord wordt vanwege een paar uitstekende haren op de kin!
Met de zenuwen viel het gelukkig mee maar toen ik éénmaal binnen zat te wachten, voelde ik mijn handen wel iets klammer worden. Daar was ook voldoende tijd voor want om 10 voor 10 was ík binnen, 10 uur was de afspraak en kwart over 10 werd ik opgehaald voor het gesprek. Welkom in Argentinië!
Al snel bleek dat mijn uitgebreide voorbereiding niet nodig was geweest. Heel kort heb ik verteld welke ervaring ik heb als leraar (niet heel veel) en dat ik graag in Argentinië wil werken omdat ik anderhalf jaar geleden verliefd ben geworden op het land en de mensen. Daarna heb ik vooral veel te horen gekregen over de gang van zaken en heb ik de vragen kunnen stellen, die ik wilde stellen
Dat ze me willen hebben, werd snel duidelijk want het gesprek was nog niet afgelopen en er werd me al gevraagd of ik al meteen een paar uur les kon geven. Gelukkig had ik een goed excuus om “nee ” te zeggen (ik heb zo Spaanse les) maar een baan als lerares heb ik dus eigenlijk al. Zo makkelijk gaat dat dus! Oh nee, ik ben gewoon hardstikke goed! Of zal het toch mijn uiterlijk zijn geweest? Zeg nou eerlijk: wie kan nou een schone Nederlandse dame weerstaan?
Zondag in San Telmo
Na mijn bezoek aan de drukte in San Telmo dook ik snel een restaurant in dat zich enigszins op afstand van de kakafonie aan geluiden bevond. Daar heb ik met een vino tinto en de zondagskrant El Clarín genoten van een heerlijke en betaalbare picada. Niet dat ik niet in de buurt van plaza Dorrego wilde eten. Integendeel, ik had er niet genoeg geld voor bij me om dat te kunnen doen! Gezelligheid heeft zo’n zijn prijs en wat maakt dat uit! Hoewel ik voor deze picada toch graag een blokje extra loop!
Oost west; Thuis best
In de supermarkt ben ik ook aan het verkennen geslagen. Mijn belangrijkste doel op dit moment is, goed broodbeleg vinden. Dat is best nog een opgave want zo’n uitgebreide keuze als in Nederland is hier niet. Het assortiment waaruit ik kan kiezen, is voor een groot deel niet mijn smaak. Wat overblijft, lijkt ook nog eens vooral eten te zijn dat, als ik het dagelijks zou eten, me vet zal maken. De zoektocht naar gezond en lekker eten gaat dus voort!
Vanmiddag heb ik ook mijn appartement verder ingericht: ik heb wat meubilair verplaatst. Mijn spullen liggen verspreid door het appartement en ik heb mijn fotolijst opgehangen en gevuld met …….. tja, foto’s! Het is nu meer MIJN appartement. Zo een wijntje erbij en wat te eten. Wat een huiselijkheid!
Hoog en droog in San Telmo
Na een lange reis ben ik aangekomen in Buenos Aires. Op Heathrow heb ik me nog wel afgevraagd waarom ik dit in godsnaam doe. Zelfs is er een vluchtige gedachte geweest om het eerste vliegtuig terug naar huis te nemen. Terug naar mijn lieve vrouw en mijn schattige dondersteen van een hond. Terug vooral naar mijn zekerheden, naar wat ik weet en naar wat ik ken. Maar wil ik leren om op eigen benen te staan, wil ik juist ervaren hoe het is om mijn zekerheden tijdelijk los te laten, dan was de enige goede richting die van het vliegtuig naar Buenos Aires, Argentinië.
Na de douane toen ik Ellu weg zag lopen, stevig vastgehouden door Jits, stroomden de tranen over mijn wangen. Met schokken kwamen mijn snikken eruit. Met moeite is het me gelukt om de tranenstroom te stoppen. Het praktische van het volgen van de borden naar gate D8 en mijn zoektocht naar een boekenwinkel voor wat blaadjes in het vliegtuig brachten me weer tot bedaren. Maar het onwezenlijke gevoel heeft me, zelfs nu ik hier in Buenos Aires ben, tot nu toe nog niet verlaten.
Gelukkig verschijnt er ook vaak genoeg een glimlach op mijn gezicht. Bijvoorbeeld toen ik de straat van mijn apartement in reed en zag dat er een heladerie (ijswinkel) op de hoek zit, een kleine supermarkt tegenover me is en een café met terras even verder te vinden is. Ook heb ik een lavanderia (wasserij) aan de overkant en is de fitness twee blokken lopen. Alles wat ik nodig heb, zit in de buurt!
Inmiddels heb ik Ellu al weer gesproken en dat was fijn. Vanaf nu gaan we elkaar vooral alleen in het weekend bellen. Dus mag ik overmorgen weer. Op dit moment nog een fijn idee dat ik haar snel weer spreek. Want ik voel me raar. Leuk raar, dat wel! Zo eerst maar eens gaan slapen. En dan zal ik wel zien wat morgen brengt.
Voorlopig het laatste weekend samen
Ellu zit met de Volkskrant tegenover me aan tafel. Listo is aan het spelen en drentelt wat om de tafel heen. En ik zit achter mijn laptop om dit berichtje te schrijven. Onze sloeberbakken koffie hebben we bijna leeg en een kleine gevulde koek hebben we reeds achter onze kiezen. Zo de zaterdagochtend doorbrengen, vinden we heerlijk.
We beseffen allebei goed dat dit voorlopig het laatste weekend samen is. Om die reden gaan we dan ook allerlei dingen doen die we altijd leuk vinden om te doen in het weekend. Zo staat er straks bijvoorbeeld nog een haarverfsessie op de planning en we gaan ook lekker lunchen in het Griftpark, nadat we Listo hebben uitgelaten. Als het weer meezit, zit er misschien ook nog een bezoekje aan het Panbos in. We zullen het zien.
De wetenschap dat we 7 maanden lang elkaar niet zo aan de tafel zullen treffen, maar het moeten doen met Skype en e-mail geeft ons beiden een draaierig gevoel in de buik. Ondertussen bedenken we dat dit voor ons beiden één groot avontuur is, dat we de kans krijgen om onze levens zelfstandig te leiden, wetende dat we na 7 maanden elkaar hernieuwd (wellicht in verschillende opzichten) in de armen zullen sluiten. Of we dan nog steeds hetzelfde ritueel zullen hebben……………..