De ontdekking van ……

Er is slecht nieuws van het thuisfront. En omdat het niet over mezelf gaat, wil ik het er bijhouden dat het nieuws zo slecht is dat ik het liefst al lang in Nederland was geweest. Maar omdat het niet om directe familie gaat, kan ik geen gebruik maken van een hulpdienst maar moet ik wachten tot de eerst beschikbare vlucht. En dat is de vlucht van de 20ste.

Ik ben blij dat ik in de buurt van Buenos Aires nog een aantal dingen niet heb gezien zoals de delta van Tigre en San Isidro. Het zijn deze uitstapjes die ik gebruik om deze laatste dagen mijn gedachten te verzetten. Het relaxte Tigre met eindeloos veel water, met eindeloos veel groen, geeft me dat ook. Natuurlijk lukt het me niet om helemaal geen gedachten te hebben maar eindeloos staren naar water maakt mijn hoofd wel leeg.

Alle andere dingen die ik doe, doe ik op de automatische piloot. Voor de vorm drink ik een wijntje op het balkon bij het hostel. Normaal gesproken zou dit een ultiem genietmoment zijn maar nu is het een vorm van tijdverdrijf totdat het donker wordt en ik mijn kamer in kan gaan. Wanneer ik uiteindelijk “niets” meer te doen heb, word ik toch door mijn emoties overmand. Ik laat ik ze toe want het is ook de realiteit. Het trekt alle energie uit mijn lijf maar dat geeft niet want mijn bed is dichtbij. En moe val ik in slaap. Op naar de volgende dag…..

Ik kan niet anders zeggen dan dat het zeer de moeite waard was. En toevallig heb ik de juiste dingen gedaan op precies de juiste dagen. Rosario ligt prachtig aan de rivier Parana. Op zondag is het er druk met mensen (maar niet zo druk als Zandvoort op een zonnige dag) en dat geeft een heerlijk ontspannen en gezellige sfeer. Ook zonder de drukte van de zondag is het ontspannen lopen door de parken die langs de rivier liggen maar het zijn de mensen, bezoekers en verkopers, die de gezellige uitstraling geven.

Rosario heeft ook veel te bieden op het gebied van architectuur. Vele mooie oude gebouwen in verschillende architectonische stijlen sieren de straten. Op zondag waren de straten vooral leeg. Op zich prima wanneer je alleen voor de architectuur komt. Maar toen ik op maandag door de straten liep, met gevulde cafés en geroezemoes van mensen om heen, genoot ik toch meer van de schoonheid van de gebouwen dan de zondag ervoor in stilte.

Ik heb me prima vermaakt en zo in mijn eentje was de tijd dat ik er was voldoende. De volle potentie van de stad komt volgens mij pas echt tot zijn recht wanneer je er met je geliefde, zittend op een terras met een fles wijn geniet van de zonsondergang over de Parana. Niet één avond maar een paar avonden achter elkaar. Rosario is een grote stad maar wel een hele relaxte! Voor een indruk zie de foto’s op Flickr of hierboven in de fotostrip.

Het is toch eigenlijk ongelooflijk dat ik er voor naar Rosario moet. Voor het eerst sinds ik hier ben, heb ik heel goed geslapen. Vergeleken bij Buenos Aires was dit hostel qua herrie een paradijs. Nu merk ik pas hoe erg het was, de eerste maand in San Telmo en nu is, in mijn appartement in Chacarita.

In San Telmo was het vooral het geluidsoverlast van dan weer de buren boven me dan weer het hostel beneden het appartementengebouw. Ook werd ik af en toe wakker van optrekkende bussen en hard scheurende motoren. Echter, vergeleken bij mijn appartement nu, viel San Telmo ook nog wel mee. Hier lijkt het alsof ik langs een snelweg lig. Avenida Córdoba is een drukke verkeersader. Elke dag en nog meer zo in het weekend. Dan word ik vaak wakker van piepende remmen, van de sirenes van politie, ambulance en brandweer en van vele, vele zware vrachtwagens.

Hier hoorde ik tot 11 uur luide muziek uit de woonkamer van het hostel. Hier hoorde ik af en toe het aanslaan van de ijskast en er was een continue zoem van één of andere elektrische installatie. Dat was het. Meer niet. Toen ik vanochtend wakker werd om 8 uur wist ik niet wat me was overkomen. Ik heb geslapen als een roos. Heerlijk gewoon!

In Nederland wisten jullie het eerder dan ik hier. Dat ook Buenos Aires stad last heeft van de vulkaan Chaitèn in Chili. Nu viel het gisteren nog wel mee, althans voorzover mijn informatie strekte. In de krant las ik dat de aswolken op een hoogte van 10.000 meter hingen. Maar in een zuidelijkere barrio van Buenos Aires, Quilmes, hingen de wolken wel al lager.

Op tv zag ik het bericht dat United Airlines en Delta Airlines hun vluchten op Buenos Aires hadden gecanceled. Nou zegt dit ook weer niet heel veel over ernstigheid. In mijn ogen past het geheel bij de aard van Amerikanen: sneller voorzichtiger.

Natuurlijk heb ik de berichten over de vulkaan gehoord en zie ik dat het een behoorlijk impact heeft en nog meer zal hebben wanneer hij volledig gaat uitbarsten. Een kwestie van tijd heb ik begrepen. Maar het nieuws dat er vluchten gecanceled zijn; dat trok pas echt mijn aandacht. Want stel je voor……?

Maar de opnieuw gestartte Paro del Campo is ook vandaag weer het hoofdnieuws. Dat zegt mij dat de aswolken nog niet heel veel effect hebben op Buenos Aires. Even heel egoïstisch hoop ik dat dat zo blijft, want als het echt een probleem wordt, dan kunnen vliegtuigen niet vliegen vanwege het gevaar op beschadiging aan de motoren. Maar ach, het is toekomst. Er valt nog weinig over te zeggen. We wachten af. Wat dit, en veel belangrijkere dingen betreft. Let’s hope for the best!

Officieel moet ik nog horen van British Airways dat ik op de vlucht zit. Maar als het goed is, is dat me gelukt en ben ik 21 mei weer terug in het land. Deze week rond ik mijn werk af. Daarna heb ik nog tijd om een aantal plaatsen in de buurt van Buenos Aires te bezoeken. De laatste periode ga ik dus vooral de toerist uithangen.

Ik heb om meerdere redenen erge zin om naar huis te gaan. De aanleiding ervoor was echter niet mijn hondje of ook niet Ellu, hoezeer ik ze het liefst elke dag bij me zou willen hebben. De aanleiding was meer het gesukkel met het werk. Nadat ik afgelopen vrijdag voor niets vroeg was opgestaan om downtown les te geven en ik een dik half uur op mijn student had zitten wachten, ben ik naar een café in de buurt gegaan voor een kopje koffie om daar mijn opties te overwegen. Ik had er genoeg tijd voor want ook andere lessen waren afgezegd, dus had ik maar liefst 3 uur vrij te besteden.

Voor mij is duidelijk dat de enige manier om hier nog maanden te zijn, zou zijn wanneer ik een paar dagen per week zou kunnen werken. En dan heb ik het over echt werken en niet over geld verdienen omdat studenten te laat hebben afgezegd. Al eerder heb ik gekeken of ik iets zou kunnen doen om verandering aan te brengen in mijn werksituatie. Maar zonder resultaat. Ik had er nog wel 2 uurtjes lesgeven bij mij in de buurt bijgesnoept maar verder was ik niet gekomen. Ondertussen besefte ik ook goed dat ik hier nog te kort zou zijn om een echte baan met contract te vinden. Ik snap goed dat werkgevers graag commitment willen voor een langere periode. En het is natuurlijk niet voor niets dat de Engelse-lesgeef-markt zo interessant is voor buitenlanders die hier maar een tijdje willen wonen en daarnaast ook nog wat willen reizen. Als Engels docent (zeker met een TEFL-diploma) kan je eigenlijk heel snel en overal aan de slag. Er zijn geen contracten en voor wie wil, heb je voordat je het weet een vol rooster met vele uren (2 uur bij de ene organisatie, 2 uur bij een andere, weer anderhalf uur bij nog een andere organisatie, 10 uur bij ………, met vele verschillende lesmethoden, met vele verschillende vormen van administratie en met vele verschillende locaties verspreid over de hele stad). Maar een rooster vol met uren dat wilde ik niet. Daarom was ik in eerste instantie ook helemaal tevreden met mijn 10 uur bij ETS verspreid over de woensdag en vrijdag. En als het nou zo was geweest dat maar af en toe een les zou worden afgezegd dan was het ook anders geweest.

Werk heeft voor mij, hier in Buenos Aires, als enige functie de functie van structuurgever. Iets nuttigs om te doen, om bezig te zijn en om op te gaan in het “normale” werkleven. En die functie heeft het niet gehad. Jammer, want het lesgeven zelf vond ik erg leuk om te doen.Daarnaast heb ik het idee dat ik mijn doelstellingen hier heb bereikt. En dat er dus voor mij geen reden is om te leven met een werksituatie waar ik niet tevreden over ben en waar ik op korte termijn ook weinig invloed op kan uitoefenen. En zo onstond mijn besluit. Ik heb het hier goed, ik vind het hier leuk en Buenos Aires is een geweldige stad. Ik kom naar huis, niet omdat ik heimwee heb of omdat ik me down voel of omdat ik Ellu teveel mis maar omdat ik mijn opties heb overwogen en zie dat ik er niet meer kan uithalen dan wat ik er tot nu toe heb uitgehaald. En ik héb er voor mezelf veel uitgehaald. Al was het alleen maar dat ik echt helemaal niet van koken hou en ook zeker niet kan koken!