De ontdekking van ……

Twee weken geleden was het zover: ik heb me ingeschreven bij de Kamer van Koophandel. Dat betekent dat ik nu officieel, ook voor de Belastingdienst, een ZZP-er (Zelfstandige zonder personeel) ben. Via mijn eigen bedrijf IT’s Personal Coaching biedt ik mezelf aan als coach én als persoonlijk begeleider voor mensen die (nog beter) willen leren werken met Office-programma’s.

Op het oog twee verschillende diensten maar in de kern zijn ze dat voor mij niet. De overeenkomst zit ‘m er in dat ik mensen ondersteun en begeleid in hun ontwikkeling. Bij de één ligt die ontwikkeling op het persoonlijke vlak, al dan niet binnen de context van werken binnen een organisatie. Bij de andere dienst is de ontwikkeling gericht op (meer) kennis vergaren over een specifiek computerprogramma. Beide diensten zijn op maat want de vraag van de klant staat centraal. Beiden zijn ze resultaatgericht omdat de klant toewerkt naar een bepaald doel.

De combinatie van deze twee diensten verenigt voor mij twee zaken die ik graag doe. Het fijne ervan is dat ik ze vanaf nu helemaal zelfstandig kan invullen. Vrijheid leeft voor mij in elk geval door!

Het is definitief: Ellu gaat op 1 mei weer beginnen. Ze wordt Sales Manager bij MSD te Haarlem. Om dit te vieren en om afscheid te nemen van in totaal 14 maanden van ongebreidelde vrijheid, zijn we afgelopen maandag op de fiets gestapt richting de Oortjeshekken, een hotel/restaurant in de buurt van Nijmegen. De volgende dag zijn we via Arnhem teruggefietst naar Utrecht.

Onze afscheidsfietstocht was een hele mooie. Gebruikmakend van de landelijke fietsroutes ging de tocht door prachtige bossen, over smalle landwegen, over heide en langs oude boerderijen. Verkeer zijn we nauwelijks tegengekomen behalve rondom de steden. Onvoorstelbaar gewoon. Dat dat in Nederland nog kan!

Na twee dagen met (minimale) bepakking zetten we Mien weer voor de deur. We zullen blijven fietsen maar dat we dat nu nog gedaan hebben met alle vrijheid van de wereld, ja, dat is voorlopig toch echt voorbij!

Er komt weer brood op de plank. Beter kan ik zeggen: er komt binnenkort met regelmaat weer brood op de plank. Voor de eerste paar broden had ik namelijk reeds gezorgd met mijn eerste freelance coachingsopdracht.

Voor een voortdurend goed gevuld broodmandje gaat Ellu zorgen. Zij gaat als Salesmanager werken bij een farmaceutisch bedrijf. Morgen is het arbeidsvoorwaardengesprek en dan zal waarschijnlijk snel het contract getekend worden. Dikke kans dat Ellu per 1 mei weer officieel op de loonlijst staat.

Allebei zijn we er erg blij mee. Maar het belangrijkste is dat ze er enorme zin in heeft!

Er zijn nog foto’s te zien op Flickr. De foto’s zijn van het laatste stuk op de fiets van Bariloche naar Buenos Aires. En van onze paar uurtjes in Washington tot aan thuis! Het album Op weg naar huis kun je zien door op de link te klikken.

In de tijd die ligt tussen thuis komen van een lange reis en weer gaan werken, zit veel ruimte om juist die klusjes te doen die al jaren op zich laten wachten. Zo zijn Ellu en ik begonnen met het zeer tijdrovende klusje van het inscannen van onze fotonegatieven. En dat zijn er veel!

Het scannen zelf is een langdurig proces. Zelfs met de speciale negatievenscanner die ik een paar jaar geleden heb gekocht. Ellu geeft het negatief aan, die ik plaats in de negatiefhouder. De negatiefhouder leidt ik vriendelijk de scanner in om vervolgens in het softwareprogramma te bekijken wat er eigenlijk op de negatieven staat. Dan na nog een paar handelingen staat de foto op de harde schijf en werk ik ‘m wat bij in een fotobewerkingsprogramma.

Het resultaat is soms verrassend. Zo weet ik nu waar Paul, Ellu’s jongste broer, zijn ontplofte haar vandaan heeft. Ook zie ik Ellu weer eens vanuit een ander perspectief. Ik zie meer van haar, laten we maar zeggen. Het meest grappige is hoe gedateerd de foto’s zijn. Foto’s van ongeveer 20 jaar geleden, die na het scannen vol met krassen en ruis zitten. Alsof ik de foto’s bekijk van mijn vader en moeder toen zij nog jong waren. Gôh, wat zijn we al oud 😉