De ontdekking van ……

Genoeg is genoeg! Na gisteren hangen we Mien aan de wilgen. Tijdelijk! We gaan vandaag met de bus naar Bahia Blanca, een grote stad aan de oostkant van Argentinië. Vanaf daar zien we wel weer verder.

Wat is het geval? Fietsen over ruta 22 is geen feest. Sterker nog het is levensgevaarlijk omdat wij, als fietsers aan de onderkant van de verkeersvoedselketen hangen. Vrachtwagenchauffeurs remmen niet af en wijken niet uit. En helaas gaat het hier niet om eentje maar om velen want ruta 22 is druk. Het is de verkeersader tussen oost en west. Voortdurend duiken we de onverharde berm in om daar weg te zakken in de kiezels of glippend door te rijden langs de weg. Het is heel inspannend en heel vermoeiend.

Het ergste is nog dat ons meewind was beloofd! Op basis van dat gegeven hebben we de route gepland en gedacht dat we makkelijk een aantal héle lange dagen konden maken. Maar ja, niets is minder waar. Een koudefront heeft het weerbeeld doen omslaan. De wind die al maanden en maanden uit het westen komt, dezelfde wind waar we al net zolang tegen in hebben gefietst, kwam gisteren en eergisteren en vandaag uit het oosten. Recht onze snoet in. Dus, was maar één ding mogelijk: we gaan met de bus!

Daar keken we naar uit. Naar de Andes uit. Met een voortdurende westenwind en alleen maar dalen, kon het niet anders dan dat we een fietsparadijs tegemoet zouden gaan. Dus dachten we na een makkelijke eerste dag vanuit Bariloche dat de 140 kilometer naar de volgende plaats, Piedra del Alguila, ook een makkie zou zijn.

Viel dat ff tegen!

Reeds in de eerste 70 kilometer hadden we al heel wat gestegen. Ook kwam de wind niet uit het westen maar meer uit het Noorden waardoor we, al Noord-Oost gaand, hem steeds in de flank hadden. Nog fris genoeg hadden we er nog geen echte last van. Toen kwam de man met de hamer. Genadeloos sloeg hij toe op een klim die maar niet op leek te houden. Elke bocht dachten we er te zijn maar het ging maar door en door. Het werd zwaarder en zwaarder want ook de wind ging een steeds grotere rol spelen. Onze lijven stonden voortdurend op spanning om er voor te zorgen dat Mien op de weg bleef in plaats van dat we in de berm geblazen zouden worden. We gaan toch de Andes UIT, zeiden we tegen elkaar. Waar is de verwachte afdaling gebleven en de wind in de rug? Doodop kwamen we aan in Piedra del Alguila. We zijn deze dag het meest gestegen van de hele reis!

Maar de volgende dag was het dan eindelijk zover. En vandaag eigenlijk ook. In recordtempo zijn we met de wind in de rug en lekkere geleidelijk afdalingen een dag eerder dan gepland in Neuquén aangekomen. De omgeving mag nu dan een beetje saai zijn, we hebben er makkelijk fietsen voor teruggekregen. Geen slechte ruil toch!

Gisteren hebben we afscheid genomen van Jacq & Jack. Na twee heerlijke weken met z´n 4-en zijn we weer op elkaar aangewezen. Twee weken lang zijn we intens met elkaar opgetrokken. Elke dag bij elkaar maar ook met de ruimte voor ieder om zijn eigen ding te doen. Naast rustige rustdagen hebben we twee geweldige treks achter de rug: met regen, door moeras, over bomen klimmen, wild kamperen, over rotsen klauteren, in steengruis afdalen en in ons blootje badderen in een ijskoude rivier. Het was een feest.

Hun vertrek is ons begin van de laatste etappe. Het wiel is er (wel nog hopen dat ie past) dus in principe gaan we morgen, 4 februari, op weg naar Buenos Aires. Nog ff pezen en nog ff afzien want we gaan weer behoorlijk wat afstanden overbruggen. Maar we hebben er zin in. Na geweldige relaxte weken gaan we er voor de laatste keer tegenaan. Buenos Aires, here we come!

Vlak voordat Jacq & Jack kwamen, hebben we nog kort in Chili gefietst om vervolgens de meren over te steken naar Bariloche. Van dit rondje Chili staat nu een album op Flickr.

Niet alleen fietsen is mooi in Argentinië. Dat blijkt maar weer na onze trek “El Paso de las Nubes”. Met tent, slaap- en eetspullen gingen we op pad om deze trek in 3 dagen te voltooien. Een nattere trek dan normaal omdat het de eerste en tweede dag flink had geregend. Op grote stukken banjerden we door vette modderpoelen en waterplassen. Niemand van ons heeft zijn schoenen droog of moddervrij kunnen houden. Van Jack verdween zelfs een heel been in de bagger! Maar ondanks de nattigheid (en later de vliegen) hebben we heerlijk gelopen. En genoten: van de omgeving maar vooral van elkaars gezelschap. Wat heerlijk dat ze er zijn: Jacq & Jack!