De ontdekking van ……

Wat hadden we het moeilijk in Chos Malal. Het was een enorme levensechte dip met balen en logischerwijze vervolgens heimweegevoelens. Vooral ik had er last van met als aanwijsbare redenen dat ik in meeltjes teveel stem heb gegeven aan de thuisgedachten die Ellu en ik steeds vaker krijgen, de onderschatting van de 90 kilometer naar Chos Malal, de vrees voor de enorm verre fietsdag naar Las Lajas en oncontroleerbare emoties door de maandelijkse hormonenparade. Bij het opstaan leek de dip zich te continuëren: mijn dure horloge, gekocht in Key West, viel toen ik het alarm uit wilde zetten met zijn glazen plaatje op de betegelde grond: kapot! “Zullen we maar een dag hier blijven?” zei Ellu nog! Maar we zijn niet voor één gat (Chos Malal) te vangen. Alle moed werd verzameld en zó stapten we nog net voordat het licht werd op de fiets voor de 160 kilometer naar Las Lajas. Wat waren we blij dat het klimmen en dalen mooi gedoceerd kwam, wat waren we blij met het windje, al hoewel nog niet op sterkte, dat schuin vanachter kwam en wat waren we tevreden toen we er om half twee al 120 kilometer op hadden zitten. De laatste 40 kilometer was het nog zwoegen geblazen. De wind was zó krachtig dat we zelfs met afdalen gemiddeld 12 kilometer per uur haalden. Om het over al het stijgen maar niet te hebben. Bijna zat Ellu er even helemaal doorheen, stond ze op het punt te gaan huilen maar op karakter (al zeg ik het zelf) stampten we onszelf door deze 40 kilometer heen. Geconcentreerd, de benen rond blijven draaien en alleen maar gaan totdat we Las Lajas binnen rolden. Las Lajas is niet veel bijzonders en het apartement ook niet. Maar wij hebben het hier heerlijk. Een dip, waar heb je het eigenlijk over?

Vandaag had ik het helemaal gehad. Na de zoveelste steile klim kwam de volgende steile klim. Deze was alleen net iets lastiger omdat inmiddels de wind zijn kop op had gestoken. Een grote kop! Klimmen met tegenwind; dat is werkelijk de pest. Ook het landschap kon me even niet meer bekoren. Allemaal heuvels! Mooi hoor, maar daar moeten dan wel overheen. En dan de stad Chos Malal. Een uitvergroot stoffig heet dorp zal je bedoelen. Waar alles omdat het inmiddels twee uur is, dicht is. Aan die plaatselijke VVV heb je vervolgens dus ook helemaal niets. En iemand naar een hotel vragen, is ook een kunst want er is vrijwel niemand op straat. Die Argentijnen met hun siësta ook! Toch had ook vandaag zo zijn hoogtepunt toen we het Andeshooggebergte in volle glorie voor ons uitzagen rijzen. Zeer indrukwekkend en het maakt veel goed. Alleen vandaag niet alles!

We hadden het nodig!

Nadat we van een prachtige cabaña aan een heldere rivier in Valle Grande via een onverharde weg met steile cuesta eerst terecht komen in smoezelige accomodatie met zeer slecht bed in El Nihuil. Een gehucht dat een dag later nog groot vergeleken is bij het 2-huizen-en-een- pomp-plaatsje, El Sosneado. Alwaar de hostería voor maanden lang gevuld is met medewerkers van een petroleumbedrijf, waardoor we gedwongen maar wel gelukkig moeten kamperen in een soort van bushokje. Gelukkig omdat de wind, die ons tempo in de laatste kilometers naar 12- km per uur terug brengt, om onze oren loeide! Nog net op tijd voor de lunch kunnen we eten wat de pot schaft om vervolgens de hele dag ongewassen en stinkend bij de benzinepomp, of voor de verandering, aan de picknicktafel bij de hostería door te brengen. ‘s nachts slapen we minder slecht op de matjes dan op het bed in El Nihuil maar slecht slapen is het wel.

Na 2 pittige fietsdagen en 2 slechte nachten zijn we blij met Malargüe. Wat een paradijs! Ons hotel is schoon en we slapen in een goed bed. Er is weer internet, hoewel wat beperkt. Onze kleren zijn weer gewassen en wij ook. We kunnen kiezen wat we eten want er is variatie op het menu. Er is zelfs variatie in restaurant. Malargüe is dan ook een grote stad met maar liefst 20.000 inwoners!

Morgen gaan we verder. Over een weg die we vanwege de excursie reeds voor een deel hebben kunnen aanschouwen. Een weg die volgens de kaart 80% geasfalteerd zou moeten zijn maar die dat duidelijk niet is. Een route met beperkte accomodatie en van lange afstanden. Een route ook met fantastische vergezichten en leegte. Wij als hardcore asfaltlovers en (sinds deze reis) aardige luxebeesten hebben er enorme zin in!

Inmiddels zijn we van Salta naar Mendoza gefietst en/of met de auto gereden. Van dat stuk zijn er op Flickr weer foto´s te bekijken. Klik op bovenstaande link of klik op de link onder “Onze foto´s”.

Er zijn niet veel van die plekken waar we ons helemaal goed voelen maar El Alemán in Barreal behoort zeker tot deze categorie. De aankomst alleen al was hartverwarmend. Niet alleen voor ons, de gasten maar ook voor de mensen die ons vanuit Rodeo met de 4×4 er naar toe hadden gebracht. We moesten vooral gaan zitten voor een kop koffie en voor broodjes met paté.

Toen we eenmaal gesetteld waren in het enige en prettige appartement (een echte woning met aparte slaapkamer) begon daarna het grote genieten. Barreal ligt als een groene oase tussen de voetheuvels van de Andes en de besneeuwde bergtoppen van het Andeshooggebergte in. Een genot om naar te kijken, wanneer we weer eens voor een wandelingetje door het dorp gingen.

Teruggekomen bij El Alemán was het meestal tijd voor iets. Tijd voor het ontbijt met vers fruit, vleeswaren en marmelade of tijd voor het middag- of avondeten met een malse biefstuk, verse groente en wijn. Of goulash. Of een dikke rookworst met zuurkool en mosterd. Culinaire verwendagen waren het.

Wat het compleet maakt, is de hartelijkheid van Perla en Bernd. Perla deed ons wasje even. Bernd regelde een fantastische lift voor ons naar Mendoza. Wij hoefden nergens om te vragen. Het gebeurde allemaal vanzelf. Niet voor niets een eervolle vermelding voor El Alemán.