De ontdekking van ……

We fietsen weer. Nadat we gisteren toch nog maar een extra dag in Mercedes zijn gebleven, gewoon voor de zekerheid, kon Mien vanochtend weer van stal worden gehaald. En wat voelde dat goed. Het fietsen dan want Mien zelf had weer een probleempje met teveel ruimte in de voorvork. Tijdens het fietsen viel daar toch niet zo veel aan te doen, dus op naar Gualguaychú. En daarmee ook op naar Argentinië. Altijd spannend om een grens over te gaan.

Spannend was het ook deze keer. Niet vanwege de formaliteiten of niet vanwege autoritaire mannetjes die hun macht wel eens willen uitoefenen over twee kleine lieve meisjes. Niets van dat alles. We waren binnen een poep en een scheet door de douane heen. Het was spannend omdat we een lift over de grens nodig hadden. Verboden om met de fiets de brug naar Argentinië over te gaan. De enige grensovergang waar dat verboden is!

Gelukkig kregen we weer alle hulp van de wereld. De douanebeambten keken voor ons uit naar een mogelijke lift. Wij konden zorgeloos buiten wachten. Met na een half uurtje iets lekkers toegestopt van de douanemeneer. Na een dik uur was het zover. Mien werd door de heren in een lege vrachtwagen geladen. Wij konden er ook nog bij. En daar gingen we op weg. Ze laten ons het zeker voelen: Welkom in Argentinië.

Elke dag gebeurt er wat. Gisteren is er nog een vakbondsman neergestoken. Ze dachten eerst dat een oude man het had gedaan. Maar iemand had zijn pistool gestolen. Om hem de schuld in zijn schoenen te kunnen schuiven. Uiteindelijk blijkt, zoals het gaat in de wereld, dat een machtige bankier de grote schuldige was. Omgebracht om geld.

Vandaag zal het wel weer iets anders zijn. Maar we zijn inmiddels bekend met de politiemannen en we vertrouwen erop dat ze het tot een goede oplossing zullen brengen. Gelukkig lijkt het rechtsysteem niet zo corrupt te zijn als wij denken en worden mensen daadwerkelijk veroordeeld en gestraft.

Ondertussen dragen wij ons steentje bij. Urenlang buigen we ons over wereldse vraagstukken en grote raadsels. Af en toe raadplegen we het Internet voor extra informatie. Anders komen we er he-le-maal niet uit. Ja, we moeten wat om de tijd te door te brengen. Beter nuttig te zijn dan in ledigheid de dagen te vullen, toch?

Nog 9 uur moeten we wachten op onze volgende misdaad. Een uur erna volgt er nog één. We kijken er naar uit. Naast griep zijn we bevangen door een verslaving. Verslaafd aan Law & Order én aan de thuis-verzamelde puzzels uit Vrij Nederland.

Het kon natuurlijk niet anders. Dit zat in de lijn der verwachtingen. Eerst is Ellu ziek en dan word ik het! 39 graden koorts en zo´n beetje hetzelfde verloop als Ellu. Inclusief het ruiken van gekke geurtjes een paar dagen voordat de koorts uitbreekt. We schieten aardig op en zijn al in Mercedes, 200 kilometer van Buenos Aires 🙂 We blijven nog even in Uruguay!

Vandaag zijn we in Dolores, een stadje dat, als ik het spaans goed begrepen heb, letterlijk niet in één dag gebouwd is. Net als Carmelo is het een aangenaam dorp met in het middelpunt een plein, waaraan een ouwe kerk “Nuestra Señora de los Dolores” staat. Na wederom een vermoeiende fietsrit zijn we ingecheckt in een sfeervol oud hotel met houten vloeren, hoge plafonds, louvredeuren en een aangename binnenplaats. Net als de andere mensen die we hier ontmoeten, is ook de eigenares van het hotel een zeer vriendelijke dame.

Na ons middagdutje settelen we ons op de binnenplaats met onze leerboeken Spaans. De eigenares komt ons vertellen dat we …… iets met radio …… iets met lokaal en iets met half 6. We denken dat ze ons vertelt dat we op de lokale radio worden genoemd. In de middag zijn we namelijk door een jongeman op de foto gezet, heeft hij naar onze namen gevraagd en wilde hij weten waar we begonnen zijn. Dat zal het dus wel zijn.

Niets vermoedend gaan wij met ons Spaans aan de slag totdat er plotseling een jongeman, Alvaro, naar ons toeloopt. We worden niet op de radio genoemd. Nee, we worden voor de lokale radio geïnterviewd! Een uur lang beantwoorden we vragen, in het Spaans, over onze reis, wat we van Uruguay vinden, wat de verschillen zijn tussen Nederland en Uruguay en we worden zelfs gevraagd wat we van het conflict over twee pulpfabrieken vinden dat nu voorligt bij het internationaal gerechtshof in Den Haag.

Na het interview zijn we doodop. De leerboeken gaan aan de kant. We hebben genoeg geoefend vandaag!

We zijn twee dagen verder in tijd maar niet in afstand. Ellu is ziek. Achteraf gezien niet vreemd want in BsAs had ze al een paar dagen hoofdpijn/migraine-achtige verschijnselen. In Colonia was ze behoorlijk aan het snotteren maar we dachten dat dat van de paardendekens kwam die op onze bedden lagen. De eerste dag, die behoorlijk tegenviel, heeft haar zeker niet goed gedaan. Later op de dag bleek namelijk dat Ellu koorts had. Zowel gisterochtend als vanochtend had Ellu nog verhoging dus we blijven nog even in Carmelo. Het is ook zo´n leuk dorp!