De ontdekking van ……

Archive for September, 2006

Het is zondag 17 september 2006 en de tijd vliegt voorbij. We zijn al weer een dikke week in Buenos Aires. Volgende week zaterdag stappen we weer op de fiets. Het is goed dat we voor onszelf een datum hebben gesteld om te starten met fietsen want Buenos Aires is een stad waar we voor altijd zouden kunnen blijven. De stad heeft ons beider harten gestolen.

Elke dag weer genieten we van onze lessen Spaans met José. Elke dag weer drinken we met plezier onze koffies in café Spigo, het café bij José om de hoek of smullen we van ons eten in én van de vele sfeervolle restaurants. Restaurants die je mee terug nemen in de tijd. Door de rokerige kroegjes, de kiosken met boeken van grote filosofen en de regelmatige protesten die er op Plaza de Mayo zijn, waan ik me in Parijs in de jaren van Sartre en van de Beauvoir zoals ik dat ken van oude franse films.

We voelen ons boheems (bohemian) en zetten dat kracht bij met de vele wijntjes die we consumeren. Het ontbreekt ons alleen nog aan de intellectuele gesprekken over de zin van het leven. Soms kunnen we het niet geloven dat we alleen maar genieten. Van alles! En Buenos Aires schijnt niet eens de leukste stad van Argentinië te zijn…….

Het fotoalbum van Canada is compleet. Zin om te kijken, klik dan op de volgende link Canada. Je kunt ze ook later nog bekijken door op de link in het menu rechts onder ´Onze foto´s´ te klikken.

Vanaf Plaza de Mayo richting ons appartement op Defensa.

De ontdekking van Amerika is een nieuwe fase ingegaan. Gisterochtend zijn we via Washington van Vancouver naar Buenos Aires gevlogen. Meteen na aankomst hadden we het idee in een nieuw avontuur te zitten. De omgeving, de mensen, de taal. Het is nieuw en het is spannend. Als eerste moesten we proberen om Mien (Mien Masjien = Maquina Mala) heel van het vliegveld te krijgen. In mijn beste Spaans heb ik bij de bagageband aangegeven dat er een grote fiets aankwam, in de hoop dat ze zouden begrijpen dat Mien niet op de bagageband past. Helaas was mijn beste Spaans niet goed genoeg dus kwam Mien door het luik de band op. Gelukkig konden we haar eraf krijgen voordat ze noodgedwongen de bocht van de band heeft moeten nemen.

Daarna kwamen de volgende uitdagingen: Mien meekrijgen in een bus naar het centrum 35 kilometer verderop, een ATM vinden en Gastón van het appartement bellen om te laten weten dat we er aankwamen. Vervoer vinden voor Mien was moeilijk maar uiteindelijk gingen we met Mien in een grote bestelbus (voor bijhoorlijk wat geld). Bellen was lastiger want ik kon alleen betalen met klein geld dat we niet hadden. Uiteindelijk heb ik 100 pesos kunnen wisselen én het telefoontje kunnen plegen. Al met al waren we een uur later dan de andere passagiers op weg naar ons appartement in San Telmo, Buenos Aires.

De rit zelf was ook een avontuur want de chauffeur sprak nauwelijks Engels en wij spreken nauwelijks Spaans. Maar het lukte ons zeer goed om met hem te praten over onze plannen en om van hem allerlei tips en waarschuwingen te krijgen over wat we wel en niet moeten doen. Als twee kleine meisjes waren we zo enthousiast over de rit dat we hem een fooi hebben gegeven van 20 pesos (7 US dollars). Ach, een Spaanse les van een uur kost ons ook zoveel en het was het geld meer dan waard.

Bij ons appartement ontmoetten we Pablo. In onze ogen het oerbeeld van DE Argentijn: strak pak, lange vette haren strak achterover, mager, tikkie arrogant. Alles hoe hij er uitzag, was hij natuurlijk niet. Pablo was gewoon een man die zijn werk deed! Ook het appartement was niet zoals het er uitzag op de foto´s: minder gestroomlijnd en mooi maar wel met veel sfeer door de houten vloer en de hoge ramen met houten luiken ervoor. Helemaal goed!

San Telmo is ook ontzettend leuk. We genieten van de oude gebouwen, de smalle straatjes en de vele cafeetjes. Zeer sfeervol allemaal. En natuurlijk was gisteren onze eerste maaltijd ook een zeer grote uitdaging. Met ons gebrekkig Spaans is het ons gelukt om dingen te eten die voor ons Nederlanders eetbaar zijn. Geen gekke bestellingen gedaan zoals stierenballen, schapenhersenen of ……… maar chorizo, een gebakken eitje en een spaanse omelet. Lekker met een rood wijntje erbij.

We voelen ons heerlijk. Het is hier heerlijk. Het 2e half jaar is begonnen.

Deze dagen was een bezoek aan Vancouver Island gepland. Vancouver Island schijnt prachtig te zijn dus we vonden het zeker de moeite waard om dat samen met John te doen. Ons eerste ambitieuse plan om in 4 dagen het hele eiland rond te crossen, stelden we al snel bij. We zouden er 3 dagen voor nemen om dan 2 nachten op het eiland te blijven. Voordat we aan Vipassana begonnen, hadden we maar wel alvast de auto geregeld; accomodatie zouden we doen zodra John en wij (weer) in town zouden zijn.

Toen John er eenmaal was, stelden we onze plannen nog een keer bij. In plaats van veel onderweg te zijn, zouden we Tofino als uitvalbasis nemen. Wel lekker rustig zo, leek ons. Inmiddels wisten we dat het labour day zou zijn. Veel mensen dus die voor een weekendje naar Vancouver Island zouden gaan. Wat waren we blij dat we toch nog een e-mail kregen dat we een kamer hadden in Tofino. Helaas kreeg ik de bevestiging van de booking maar niet terug. Twee dagen later begrepen we waarom. In Tofino is een watertekort waardoor zo’n beetje alles dicht moest van de lokale overheid. Wat een pech!

Op basis van dit gegeven stelden we ook nu weer onze plannen bij. Dan maar niet slapen op het eiland. We zouden 1 dag naar Victoria gaan om dat te verkennen. Dus gingen we gisterochtend redelijk vroeg op pad, richting de ferry naar Victoria. Helaas was de ferry van 11 uur vol. Een ferry later kwamen we in Victoria aan. Het was inmiddels twee uur. Reeds doodmoe van de lange edoch mooie reis.

In Victoria hebben we eerst gelunched. Aan het einde van de lunch merkten we dat we alledrie teveel geklept hebben tijdens de boottocht….. in de zon. Ongemerkt had de hitte ons te pakken gekregen. In de volle zon door Victoria lopen, was niet meer zo’n goed idee. Wij dus terug de auto in om in de buurt van Victoria de boel te verkennen. Ook nu was het druk. Maar het lukte ons toch nog om tot Sooke, 30 km verderop, te rijden. Toen moesten we al weer terug zodat we een hapje konden eten voor het vertrek van de ferry. Bij de plaatselijke VVV werd ons toch wel aangeraden om anderhalf uur voor vertrek van de ferry aanwezig te zijn. Mocht ie dan vol zitten dan konden we in ieder geval de volgende nemen.

In Sidney hebben we nog wat gegeten. We keken op ons horloge en zagen dat als we op zouden schieten we wellicht de ferry van 8 uur nog zouden kunnen halen. Dat lukte. Om half 11 zetten we John af bij zijn B&B.; Om 11 uur waren wij weer thuis.

Het zal wel kloppen: Vancouver Island schijnt prachtig te zijn!