De ontdekking van ……

Archive for December, 2006

Vanochtend, op weg naar El Calafate, rijden we door het vertrouwde open landschap in Argentinië met aan onze linkerkant het Andesgebergte. De wind beukt tegen de auto aan én het is, zelfs in de auto, koud. Dan op het onverharde 60 kilometerlange stuk zien we ineens twee fietsers lopen. Met een doos vol lekkers achterin, we kunnen het met de auto makkelijk meenemen, besluiten we om de buit te delen. We reiken de twee meiden een zak Argentijnse M&M;´s aan. Ze zijn er blij mee en we raken aan de praat.

In de luwte van de auto zitten we met z´n 4-en op de grond. Ze vertellen dat de wind te erg is om te fietsen en dat er niets anders op zit dan de fiets te duwen. Ze hopen op een lift maar op dit stuk rijden niet veel auto´s. De meeste auto´s zijn van toeristen, terwijl zij een lift nodig hebben van iemand met een pickup of nog groter. De enige pickup die ze gezien hebben, was leeg en groot genoeg maar de berijders wilden ze niet meenemen. Dan baal je echt hoor!

We praten over de plannen. Ze willen naar Ushuaia, met of op de fiets. Torres del Paine laten ze waarschijnlijk liggen. Ze zijn moe. Moe van alles. Ook gaan ze, net als wij, richting het einde van hun reis. Ellu en ik herkennen hun ervaringen. Maar hoe gek het misschien ook klinkt ze zijn ook nog niet zover dat ze á la minuut naar huis willen. Ook dat herkennen wij.

Zo praten we even door. Dan bedenk ik me ineens dat er één ding is wat elke fietser een lekkere energiestoot geeft. Als hongerige wolven gaan ze de het te lijf. Niet alleen zij, maar ook wij hebben in tijden niet zo genoten van …………een pot Nutella!

Na Ushuaia zijn we in een andere zeer zuidelijke stad, Punta Arenas in Chili. Het is heel simpel. Aan het einde van ruta 255 ga je of links of rechts. Rechts is richting Puerto Natales; links naar Punta Arenas. Daar stopt de weg. Verder dan dat kunnen we niet. De weg naar Punta Arenas is doodlopend.

Wat we hier eigenlijk doen, weten we niet goed. Er valt hier niet veel te beleven. Toen gingen we naar de begraafplaats. Daar hebben we een tijdje rondgelopen en ……..genoten!

De buitenrand van de begraafplaats wordt gevormd door flats van graven. In vierkante gaten is een kist geschoven en een kleine ruimte ervoor is om spulletjes neer te zetten. Vele graftombes zijn in Art Deco stijl. Prachtige strakke gebouwen met net zulke strakke lijnen. Of er staan tombes die geïnspireerd zijn op klassieke gebouwen. Heel megalomaan. Ook de “gewone” graven variëren. Van kleurrijk tot eenvoudig, met of zonder bloemen maar vrijwel altijd met een jezus- of mariabeeld en/of de foto van de overledene.

Een vreemde gewaarwording zijn alle elektronische kerstliedjes die we uit enkele graven horen komen. Het zijn van die kaarten waar een muziekje uitkomt wanneer je hem open doet. Dat moet ´s nachts wel een erg vreemde ervaring zijn!

Zo werd een doodlopende dag uiteindelijk toch nog een goeie!

We zijn aan het einde van de wereld, in Ushuaia. Na 3 lange dagen en één kort ochtendje in de auto hebben we het bereikt. En hoewel Ushuaia niet echt de meest zuidelijke stad ter wereld is, Port Williams in Chile aan de overkant van het Beagle kanaal is dat namelijk, voelen we ons op een magische plek. Vanaf het moment dat we Vuurland opreden, leek de zon feller te worden, werd de dag langer en veranderde steppe in een ruig woest bergen- en bomenlandschap. Gepaard met dreigend koud regenachtig weer. Precies zoals je kan verwachten bij het einde van de wereld!

Hier gaan wij de Kerstperiode (in Argentinië is dat 24 en 25 december) doorbrengen. We kunnen ons geen betere plek ervoor voorstellen. Dagen die gevuld zullen zijn met wandeltochten waardoor we na een voor onze smaak te lange inactieve periode eindelijk weer wat beweging hebben. En met het bekijken van zeeleeuwen, vogels en penguins. We hebben nog even overwegen om naar Antartica te gaan. Zo dichtbij (1000 km) kregen we de smaak te pakken maar 10 dagen op een boot past niet in ons schema (én in ons budget). Het idee dat we er zo dichtbij zijn, geeft al de kriebels in onze buik! En ach, we hoéven ook niet persé alles te zien. Dat is tenslotte niet het einde van de wereld!

Omdat we gisteren het besluit hadden genomen om vanaf S.M. de Los Andes de auto te pakken, moesten we geld gaan regelen. Het hele bedrag vooraf in cash aldus het verzoek van de meneer van het autoverhuurbedrijf. Nu was het gisteren al niet zo´n goeie dag – we zaten elkaar bijhoorlijk in de weg – en beter werd het er zeker niet op.

Om het geld te krijgen, moesten we alle banken afstruinen, want bij elke pin kregen we maar een bepaald bedrag mee. Daar moesten we dan ook nog eens provisie over betalen omdat we onze creditcard gebruikten. Ellu haar pinpas is al een tijdje kapot. En ik was zo stom geweest om de dag ervoor geld over te maken van mijn lopende rekening naar de spaarrekening in plaats van andersom. Een terugboeking had geen nut, want het is immers weekend. Mijn pinpas diende derhalve ook geen enkel nut.

Toen we nog één pinautomaat te gaan hadden, gebeurde het onmogelijke: de creditcard verdween niet in de pingleuf maar in een loze ruimte tussen pingleuf en pinautomaat in. Schuin tegen de wand aan dus we hadden nog de hoop dat we de kaart eruit zouden kunnen krijgen. Bij het breiwinkeltje naast de bank leenden we pincet en vijl. Met deze instrumenten gingen we aan de slag. Helaas kwam de kaart door de reddingsactie niet eruit maar kwam zij plat op de bodem te liggen. Nog wel in het zicht maar niet meer te pakken met de pincet.

De breiwinkelvrouw stelde voor de politie te bellen. Maar toen ik het verhaal aan de politieagent uit probeerde te leggen, schoten mij de woorden tekort. Hoe leg ik zoiets nou uit in het Spaans? Gelukkig kwamen er twee Argentijnse heren binnen om te pinnen. In het Engels legde ik uit wat er aan de hand was en zij legden het aan de telefoon in het Spaans uit. We hadden twee opties: maandag terugkomen of de creditcard blokkeren. Verslagen besloten wij te kiezen voor de laatste mogelijkheid maar de mannen wisten van geen ophouden. Gewapend met een kauwgompje en een takje gingen ze het probleem te lijf. Tezamen met pincet & vijl slaagden zij erin onze creditcard uit haar benarde positie te verlossen. We vlogen ze om de nek. Onze helden! Onze redders in nood!

Snel liepen we daarna terug naar het hotel om de kamer niet meer te verlaten. Want wie weet wat er anders verder die dag nog gebeuren zou.

Vandaag zouden we op de fiets stappen om in 3 dagen naar Bariloche te fietsen over de mooie route Los Siete Lagos. Een route met mooie uitzichten over meren en in een bosrijke omgeving. Ook een route met 60 kilometer onverhard. Helaas werden we wakker met het geluid van dikke regendruppels. De donkere wolken en de kou leken voor de rest van de dag niet veel goeds te voorspellen. Toch leek fietsen nog een mogelijkheid want het was ook ineens weer droog. Maar toen we na onze koffie wilden beginnen aan de eerste dag op de Los Siete Lagos route begon het weer te regenen.

Nadat we in de krant de voorspelling voor vandaag en morgen hadden gelezen (regen), zetten we onze opties op een rij: beginnen met fietsen terwijl het regent, wachten totdat het droog is en dan beginnen met fietsen, de regen in San Martín uitzitten, de bus nemen naar Bariloche of een auto huren om vanaf morgen met onze autotrip naar het zuiden van Argentinië te beginnen.

Het is het laatste geworden. Niét naar Bariloche fietsen over één van de mooiste wegen in Argentinië is geen optie maar met nauwelijks uitzichten en met regen op een weg die ook nog eens deels onverhard is, is nou ook niet ons idee van genieten. Dus stellen we het alleen een paar weken uit. Met mooier weer, hopen we.

Het is wel gek, want ineens zijn we voorlopig even uitgefietst. Ineens sluiten we hier een periode af in plaats van over 3 dagen in Bariloche. Ook hebben we ineens nog een volle extra dag in San Martín. Die gebruik ik dan maar mooi voor het maken van een nieuwe diashow op onze blog en om jullie te laten weten dat er nieuwe foto´s zijn. Foto´s van het fietsen van Mendoza naar Bari….eh, San Martín de Los Andes.