Categoriën
De sociale ontdekking
Archief

Archive for January, 2010

Bevroren

De Tour de Friends is een groot succes. We genieten van het winterse landschap en van de rust op de weg. Af en toe wanen we ons alleen op de wereld want de route leidt ons over kleine weggetjes en fietspaden. Doordeweeks is daar namelijk bijna niemand te vinden. Zeker niet met dit weer. We zitten heerlijk op de fiets en trappen de kilometers in Nederland weg. Althans dat proberen we want fietsen in de kou is een hele nieuwe ervaring.

Winters: -10 graden

Winters: -10 graden

Zo wisselen koude handen en koude voeten elkaar af zonder dat we er iets voor doen. En moeten we acuut plassen zodra we van ons zadel stappen. Wanneer er dan geen toilet in de buurt is dan zien we ons zelfs genoodzaakt om met de billen bloot te gaan. En ondanks de kou is dat eigenlijk prima te doen. Ook merken we dat we naarmate de dag vordert, steeds kouder van binnen worden (logisch) en dat er heel wat warmte voor nodig is om weer op temperatuur te komen.

Een andere nieuwe en onverwachte ervaring hadden we gisteren. We waren van plan om van Montfoort via Leiden voor een bezoek aan mijn moeder terug te fietsen naar Haarlem. Maar na een nacht met een temperatuur ver onder nul bleek de versnellingskabel bevroren te zijn. We konden nog wel fietsen (gelukkig) maar alleen op een heel klein verzet. Onze benen maakten overuren. Een hele onaangename manier van fietsen. In de eerste de beste fietswinkel hoopten we op een oplossing maar de fietsenmaker vertelde ons dat er helemaal niets tegen te doen is behalve temperaturen boven nul. Dat hebben we gemerkt ook want toen we hoog en droog in de trein richting Leiden zaten en daar aangekomen op de fiets stapten, was de kabel ontdooid en konden we weer schakelen. Die vervolgens weer net zo hard bevroor tijdens ons bezoek aan mijn moeder (waar het trouwens goed mee gaat). Dus was het ook met de trein naar Haarlem.

In Haarlem blijven we nu een paar dagen. Onder andere om nog wat extra materialen aan te schaffen om onze Tour de Friends te vervolgen. Hele warme, wind- en waterdichte handschoenen bijvoorbeeld en iets voor over de schoenen. De rest van ons lijf was tijdens het fietsen goed warm. Het waren vooral de extremiteiten die ons parten speelden. De TdeF gaat in ieder geval richting Texel waar we op een Roompot vakantiepark een midweek hebben geboekt. Tot volgende week vrijdag zijn we in ieder geval onder de pannen.

De Tour de Friends is begonnen

Eigenlijk begon de Tour de Friends al voordat het idee van de Tour de Friends geboren was, namelijk op de dag van terugkomst in Nederland. Toen we na het bezoek aan mijn moeder met de trein naar Haarlem gingen, van het station naar Hartger & Irene toeliepen en met open armen in hun huis werden verwelkomd. 

Bij Hartger & Irene in Haarlem

Bij Hartger & Irene in Haarlem

 

Een week later zijn we begonnen met de fietsende variant van de Tour de Friends. Die eigenlijk ook een Tour de Family is want afgelopen vrijdag zijn we van Haarlem naar Leiden/Leiderdorp gefietst. Om een vakantiegevoel te houden, hebben we geslapen in de Tulip Inn in Leiden. Van daaruit zijn we eerst naar mijn moeder geweest in Groenhoven en daarna naar mijn broer in Leiderdorp. Op zaterdagochtend zaten we om half 9 op de fiets, bij het eerste ochtendlicht, en zijn we richting Tilburg gegaan. Daar woont Ellu d’r zusje, Barbara. 

De officiële start van de Tour was een heerlijke start. We zaten in een aardige dip, veroorzaakt door het enorme gedoe rondom onze nieuwe tandem. De kosten voor het terughalen, kunnen maximaal rond de 3000 euro komen te liggen (in ieder geval niet hoger). Een exacte prijsopgave konden ze niet aan de alarmcentrale opgeven. Waarschijnlijk loopt de prijs per dag op in verband met stallingskosten op het vliegveld in Bangkok. 

Helaas wordt het vervoer van de tandem niet gedekt door de reisverzekering maar ondanks dat dragen ze wel 350 euro bij in de kosten op grond van een bepaalde coulance-regeling. Daar zijn we vanzelfsprekend blij mee. Ook de mensen bij de alarmcentrale van Delta Lloyd doen enorm hun best. Helaas kunnen zij niets doen als het gaat om de kosten die verbonden zijn aan het feit dat Lien Masjien in Bangkok staat en naar Nederland toe moet. 

Vele ongure woorden en verwensingen slingerde ik de kamer in. Allen nutteloos en uit onmacht geboren. Pas op de fiets kwam er weer een goed gevoel terug. Met het zonnetje erbij fietsten we op onze trouwe Mien Masjien door het Hollandse landschap. Helemaal ingepakt met muts op, sjaal om en handschoenen aan genoten we de rust om ons heen en onze cadans. De kou en de regen van gisteren deert ons (nog) niet. We willen fietsen. De enige manier om van deze situatie nog iets positiefs en leuks te maken. Toerist in eigen land. Erg leuk! Voorlopig fietsen we, met bezoekjes aan mijn moeder tussendoor, lekker verder. Met ons mee dragen we – virtueel – alle emails met lieve wensen en potentiële logeerplekken. Als we in de buurt zijn…..

Lang leve de koningin

Een week is voorbij. Na veel heen en weer gemeel met de alarmcentrale weten we inmiddels dat Lien Masjien gelokaliseerd is. Ze komt naar Nederland terug maar of dat met het vliegtuig is of met de boot is nog de grote vraag.

Ondertussen hebben wij niet stil gezeten. Ellu heeft contact gezocht met de psychiater die Mien Masjien heeft gekregen met de vraag of we haar kunnen lenen. Dat kon. Sterker nog: we mochten haar zelfs na het lenen aan een ander goed doel geven. Het concept van het vervoeren van de patiënten achterop, op de plek van Ellu werkte niet.

Toen we Mien overhandigd kregen, was de aanblik eerst even gek: ze zag er zo iel uit. Niet alleen omdat alles aan onze nieuwe fiets breder/dikker is maar ook omdat de zadels en sturen op zijn laagst stonden. De eerste kilometers naar het centraal station fietsten we dan ook niet zo lekker.

Verder zag Mien er nog patent uit. Nadat ik in de trein de sturen en zadels had gesteld en we in Haarlem terug fietsten naar ons tijdelijk huis voelden we ons de koning te rijk. We hebben haar weer. Zij regeert; zij is de onbetwiste koningin. Al wat ouder en met wat gebreken maar wel dé fiets waarmee we graag een Tour de Friends doen.
image

Lien Masjien nog steeds niet thuis

Het is al weer dinsdag 19 januari. We zijn al weer 4 dagen thuis. Dat we in Vang Vieng waren, lijkt al weer maanden geleden. Dat we op de fiets zaten nog langer. Nou kan dat gevoel wel kloppen want we waren eigenlijk pas weer net uit Vientiane vertrokken. En daar hebben we lang alleen maar genoten van deze relaxte stad met zijn goede koffie en lekkere brood. Vang Vieng ligt op 2 niet al te lange fietsdagen van de hoofdstad.

We willen graag beginnen met de Tour de Friends maar dat kan alleen maar met een fiets. En helaas is Lien Masjien nog steeds niet in ons bezit. We hebben gisteren van Thai Airways bevestigd gekregen dat ze op Bangkok staat. Hopelijk maakt dat het makkelijker voor de alarmcentrale om haar richting Nederland te krijgen. De grote vraag is natuurlijk of ze haar mee krijgen want officieel mag alleen Ellen de fiets inklaren. Ondertussen hebben we ook een email gestuurd naar de psychiatrische instelling die Mien Masjien heeft gekregen. Mocht Lien niet (snel) komen dan kunnen we wellicht gaan fietsen op onze oude fiets. We hebben dus meerdere ijzers in het vuur.

Dat we graag willen beginnen met de Tour de Friends heeft te maken met dat het ook kan. Mijn moeder gaat vandaag naar het verzorgingstehuis terug. Medisch gezien is er geen noodzaak dat ze in het ziekenhuis blijft. Dat betekent niet dat ze weer volledig hersteld is. Hoewel de artsen mijn moeder al als een klein wondertje zien, zou dát werkelijk waar een groot hemels wonder zijn. Elke dag ziet ze er beter uit maar ze is en blijft heel erg moe. En alles blijft haar enorm veel energie kosten. In het verzorgingstehuis moet ze verder aansterken. Haar eigen bed is weg en vervangen voor een ziekenhuis zodat de verpleging ter plekke haar makkelijker kunnen helpen. Gelukkig heeft ze wel al haar eigen spullen om zich heen. En wij kunnen regelmatig bij haar langs, als onderdeel van onze Tour de Friends.

Nog niet helemaal geland

We staan weer met onze benen op Nederlandse bodem maar gezien de spanning van de afgelopen dagen rondom mijn moeder en het feit dat we nu ineens weer “thuis” zijn, zijn we figuurlijk gesproken nog niet helemaal geland.

We zijn in ieder geval blij dat het beter gaat met mijn moeder. Op de ochtend dat wij terug kwamen, liet de arts weten dat het hartfalen niet de oorzaak geweest is maar een gevolg van een zeer zware longontsteking en een astma aanval. Volgens de arts heeft mijn moeder een goed hart voor een 86-jarige. Mijn moeder is nu bezig met een antibioticumkuur en krijgt andere medicijnen om de boel onder controle te krijgen en houden. Ze zou ook eventueel begin volgende week terug kunnen naar het verzorgingstehuis waar ze woont.

Het klinkt allemaal heel goed ware het niet dat mijn moeder heel erg moe is. Ze geeft zelf aan dat haar lichaam op is en dat het voor haar niet meer zo hoeft. Alles kost haar bakken met energie. Ze kan niets doen zonder dat ze daarna helemaal uitgeput is. Ze is niet depressief maar klinkt eigenlijk vrij opgewekt en maakt grapjes. Dat lijkt in contrast te staan met haar wens maar op één of andere manier snap ik het wel. Het is niet dat ze dood wil en nergens geen zin meer in heeft; ze zou nog wel willen maar het gaat gewoon niet meer. Eigenlijk een hele nuchtere kijk er tegen aan.

Nu echter blijkt dat haar hart voor haar leeftijd nog relatief goed is en ze aan de “beterende” hand is, is de grote angst (van mijn moeder zelf en van ons)  dat ze weer ziek wordt en een astmatische aanval krijgt. Dat het ziekenhuis in en ziekenhuis uit gaat worden. Voor mijn moeder hoop ik dat niet.

Ondertussen zijn Ellu en ik op dit moment bij Hartger & Irene in Haarlem. We hebben een eigen aangename kamer en onze eigen douche & wc. Irene & Hartger hebben er alles aan gedaan om ons een gevoel van thuis te geven. Heel warm en heel lief. Daar genieten we van. We voelen ons op ons gemak in hun heerlijke ruime huiskamer. Dat geeft ons de mogelijkheid om na te denken over hoe we het hier gaan aanpakken. Zonder eigen huis en zonder eigen spullen zijn we eigenlijk zwervers en kunnen we de draad niet zomaar oppakken. En om eerlijk te zijn, willen we dat ook nog helemaal niet. Dus zoeken we naar mogelijkheden om deze tijd op een aangename manier te overbruggen.

Wanneer mijn moeder weer terug gaat naar Groenhoven en haar situatie zich enigszins normaliseert en wij onze fiets weer terug hebben in goede staat dan gaan we wellicht voor een tour de friends: fietsen in Nederland met tussendoor een bezoek aan mijn moeder. Dan weer slapen een nachtje in een hotel dan weer bij familie of vrienden. In ieder geval zodat we altijd in staat zijn om binnen een mum van tijd terug te zijn in Leiden mocht dat nodig zijn.