Categoriën
De sociale ontdekking
Archief

Archive for March, 2010

Huis te koop

Bij ons in de buurt staat een huis te koop. Dat is op zich niet zo bijzonder. Ook niet dat het al een tijd te koop staat. Wat wel bijzonder is, is dat er geen mens in dat huis te bekennen is terwijl het volledig gemeubileerd is. Nu zou dat nog de reden kunnen hebben dat het wellicht beter verkoopt wanneer het aangekleed is, maar om nou zelfs wijnflessen te laten staan (zonde). Eerst dacht ik nog dat ik de bewoners niet zag omdat ik op bepaalde tijdstippen langs ga. Maar dat maakt niet uit: op welke momenten ik ook langs dat huis kom, er is geen speur van de inwoners te bekennen.

Dus vraag ik me af, steeds wanneer ik er langs loop, wat het verhaal is. Gaat het hier om een huis van een gescheiden stel, die allebei niet meer in het huis konden wonen vanwege de herinneringen? Of is het een nog triester verhaal van een leeg huis van mensen die er de ene dag nog wel waren en de andere dag niet meer? Van mensen die zijn omgekomen. Gezien de aankleding: van jonge mensen die zijn omgekomen?

Waarom het me zo bezig houdt, weet ik niet. En het zal ook wel weer overgaan (als het huis verkocht is). En ik hoop dat wanneer ik te weten kom wat het verhaal achter het huis is dat het een hele simpele zal zijn. Dat ze de staatsloterij hebben gewonnen ofzo. En dat ze het zich daardoor kunnen veroorloven om het huis aan te houden met volledige inboedel erin.

Start to run

Een grote fan ben ik inmiddels.  En dat na pas 4 keer. Met mijn Ipod in mijn ene hand en de riem van het hondje in de andere loop ik het Griftpark rond. Blij met haar aanmoedigingen. En ook nog blij met de wandelpauzes ertussen want weer beginnen met hardlopen valt niet mee.

Dat lijkt ook ons hondje te vinden. Hij is niet vooruit te  branden en de meeste keren heb ik mijn arm uitgestrekt achter me, en hobbelt Listo achter me aan Volgens onze dierenarts, die hem laatst lullo noemde (blijkbaar roept hij dat bij hem op), heb je grofweg 2 varianten onder labradors: de actieve variant en de sukkel. Terwijl hij liefdevol Listo’s bek in zijn handen nam en hem in z’n ogen keek, werd hij bevestigd in wat hij al dacht: Listo is van de sukkelvariant. De variant die liever lui dan moe is. Die van actie houdt als het hem uitkomt maar geen stap extra wil doen, wanneer hem dat niet uitkomt. Het kwam niet als een schok. Wij kennen ons hondje immers: Listo slaapt zelfs graag uit. Zo’n luie donder is het 🙂

Met mij gaat het elke les beter en kijk ik uit naar de volgende les. Listo moedig ik aan met een hoge stem en met brokjes maar of hij zo enthousiast is als ik over Evy. Ik denk het van niet!

Lekker weer thuis

Woensdag was het dan zover. Om 12 uur was de overdracht; om ongeveer half 1 stonden we met z’n tweeën in onze eigen huiskamer. Om het huis weer van onszelf te maken, zijn we die middag druk geweest met schoonmaken en opruimen. Mijn bureau was – nadat we na veel zoeken de schroeven toch nog vonden – snel in elkaar gezet, en ingericht. Om 6 uur zaten we met een bord eten op de bank te genieten van een huiskamer die binnen een mum van tijd weer de onze was geworden. Alsof we niet weg zijn geweest!

Vanaf het moment dat we terug zijn, zijn we druk in de weer met het uitpakken van onze spullen en het (her)inrichten van ons huis. Parafernalia staat weer op de plek waar het eerder stond, mokken zijn terug gezet op hun plek en de badkamer vult zich weer met onze zeepjes, tandpasta en shampoos. We beginnen door het hele huis heen op orde te raken.

Met Listo, die we gisteravond hebben opgehaald, er weer bij is het plaatje helemaal compleet. Zijn mandje staat onder de trap met zijn bak met speeltjes ernaast. Zijn mat ligt voor de bank en zijn etensbak staat in voor de keukenbak. Huisje, boompje, beestje! Oost West Thuis Best! Home Sweet Home! Jippie, we zijn weer thuis………