Archive for October, 2006
Nieuwe plannen; zelfde richting
De nieuwe plannen zijn in Concordia gemaakt en 3 dagen later zijn we in Mercedes aangekomen, onze springplank om de nieuwe plannen tot uitvoer te brengen. Het zit ons gelukkig mee. Morgen gaan we naar een ranch in het Reserva Natural del Iberá mét Mien. Een park dat behoorlijk spectaculair schijnt te zijn. We zijn benieuwd. We worden opgehaald met een kleine vrachtwagen. Dezelfde vrachtwagen die ons twee dagen later naar Posada in de provincie Missiones kan brengen. Een shortcut over zand- en gravelwegen, die ons 3 dagen bespaart. Anders hadden we terug gemoeten naar Mercedes om daar vervolgens via een omweg de bus te nemen. In Posadas laten we Mien achter om in 4 dagen op en neer naar Foz de Iguazú te gaan. Vanuit Posadas bussen we naar Salta in het Andesgebergte. Daar gaat het echte grote fietsen pas beginnen.
Vriendelijk blijven lachen
Wat doen wij in een vreemd land wanneer we mannen in uniform tegenkomen? In ieder geval zeggen we altijd “Goedendag” en we toveren onze breedste glimlach op onze gezichten. In de meeste gevallen is dit genoeg om zonder stoppen door te kunnen fietsen.
Wat doen wij in een vreemd land wanneer we door mannen in uniform gestopt worden? Ook dan zeggen we altijd “Goedendag”, we toveren een nog bredere glimlach op onze gezichten én we doen moeite om de taal te spreken. Enigszins opzettelijk knullig in de hoop dat dit een glimlach bij de mannen met uniform op hun gezichten tovert.
Wat doen wij in een vreemd land wanneer we gestop worden door een man in uniform die niet al te vriendelijk lijkt te zijn? Wanneer de man in uniform om onze paspoorten vraagt zonder nog een woord van toenadering met ons gewisseld te hebben? En wanneer de man op basis van de foto in mijn paspoort zegt dat ik daar veel jonger ben én veel mooier? Het goedendag vervalt want wat mij betreft, zakt ie in de grond. Maar wat we altijd maar dan ook altijd blijven doen, is vriendelijk blijven lachen! Want uiteindelijk mogen we ook dan zonder problemen doorrijden. En zeg nou zelf: een bezweet, vies en verweerd gezicht onder een helm; iedereen zou toch hetzelfde als hem hebben gezegd 😉
Een andere ruta 14
Vandaag was een andere fietsdag dan de anderen!
Ineens heeft Ruta 14 geen vluchtstrook meer. Dat betekent voor ons dat we de weg moeten delen met al het andere verkeer. Best (in)spannend. Er waren momenten dat we de berm in moesten rijden omdat er van beiden kanten zwaar verkeer aankwam maar verder ging het vandaag eigenlijk erg goed. De drukte viel alles mee.
Anders was ook het landschap. Nog steeds erg agrarisch maar door het ontbreken van de vluchtstrook lijkt het alsof de weg er mooier inligt. Het voelts zo minder als een snelweg en meer als fietsen in de natuur
Ook de wind was anders. Eigenlijk: de windrichting was anders. In plaats van volop in onze snoetjes, hebben we hem bijna de hele tijd in de rug gehad. Dat maakt een groot verschil. We vlogen af en toe over de weg. Als we niet zo af en toe van de weg af hadden moeten gaan dan waren we binnen 3 uur in Chajari geweest.
Nieuw voor ons was een blokkade van ruta 14. Een blokkade van allemaal mannen die graag willen werken. Van mannen die door de crisis in Argentinië werkloos zijn geraakt. Toen we de blokkade passeerden, werden we beogeld en befloten maar al snel waren wij niet interessant meer. Ze gingen weer terug naar de harde realiteit van de dag!
Saai?
Al weer een dag of 5 fietsen we op de vluchtstrook van ruta 14. Ruta 14 is een snelweg. Wel een ander soort snelweg dan wij in Nederland gewend zijn maar toch, een snelweg. Eigenlijk is het meer een provinciaalse weg waar met snelwegsnelheden gereden wordt. Heel druk is ie niet maar om nou te zeggen dat het een rustige weg is, klopt ook niet. Vele (vracht)auto´s passeren ons (op een veilige afstand) en elkaar. Ondanks dat het verkeer soms vreemde inhaalmanouvres onderneemt, hebben we wat betreft rijveiligheid niets te klagen. De vluchtstrook is min of meer van ons! Echter, het fietsen over de vluchtstrook door het uitgestrekt agrarisch gebied spreekt ons niet heel erg aan. Er verandert weinig. We zien steeds hetzelfde. En de kleur is altijd ….groen!
De plaatsen die we aandoen, zijn prettige plekken waar het leven in een relaxt tempo geleefd lijkt te worden. Vaak is een plein hét punt waar alles om draait. Een hotel is meestal aan of in de buurt van het plein en voor een restaurant hoeven we ook niet ver te lopen.
Fietsen, fietsen. Elke dag weer in volle vrijheid op de fiets met als enige doel een plaats waar een hotel staat om te overnachten. Dag na dag van groene vergezichten met een frisse wind die om onze hoofden waait. Bij aankomst pauzeren we van het fietsen met een goede maaltijd én vaak met een lekker flesje wijn.
Ondanks alle luxe hebben we zin in een meer inspirerende omgeving. De plannen gaan veranderen. Ruta 14 gaan we af. Hoe het er precies uit gaat zien, weten we nog niet. Saai is het voor ons eigenlijk nooit!
