De verzamelde pers van Alberti
Het interview was nog maar net over, we stonden nog wat na te praten, of we werden gevraagd om mee te gaan naar het stadshuis om de burgermeester te ontmoeten. Wij met Mien achter de vrouw van het gemeentehuis aan. Bij het gemeentehuis werden we als sterren ontvangen. Door de secretaris van de burgermeester, door een gedeputeerde van de provincie van Buenos Aires en door velen anderen. Terwijl we aan het wachten waren op de burgermeester werden we ook nog geïnterviewd door de radio én werden we op de foto gezet voor de plaatselijke krant. De ontmoeting met de burgermeester was het sluitstuk.
Daarna gingen we naar een hotel. Onze plaatselijke beroemdheid was duidelijk nog niet in alle lagen van de bevolking doorgesijpeld. Geen VIP-behandeling daar: voor Mien was binnen geen plaats. Ze moet net als alle andere gewone fietsen gewoon buiten staan!
Alweer op de radio!
Het is toch wat! Komen we aan in San Carlos de Bolivar, staan we in fietskleding en met bepakte fiets voor het hotel en worden we meteen geronseld voor een interview op de lokale radio. Of we in de lobby van het hotel live willen vertellen over onze belevenissen in Argentinië.
Na een uurtje zitten we fris en fruitig in de lobby met de man-met-de-mooie-radiostem te wachten op het in de lucht gaan van het programma. Via een mobiele telefoon kondigt de man-met-de-mooie-radiostem ons aan: twee vrouwen uit Nederland die op de fiets Argentinië rond zijn gegaan. Met als eerste vraag aan ons wat we nou precies hebben gefietst alhier!
Het is een kort en vlot interview waarin we uiteindelijk weinig zeggen over onze fietsreis en meer over de verschillen in eetgewoonten tussen Argentijnen en Nederlanders. Wat we wel en niet lekker vinden uit de Argentijnse keuken? Wat ons het meeste is opgevallen aan de Argentijnse eetgewoonten maar vooral wat we vinden van het zeer geliefde nationale drankje Maté?
Tja, wat zullen we daar nou eens op zeggen? Echt lekker vonden we het niet. Eigenlijk zelfs vies! Dus zeggen we, heel diplomatiek, dat we het maar één keer hebben genomen en toch, ja toch, een heel klein beetje lekker vonden. De gastvrije, aardige, lieve Argentijnen, die we overal en nergens hebben ontmoet: we houden ze graag, heel graag, te vriend!
Eindelijk: onze eerste echte asado
Gisteren leek zo´n dag waarvan je denkt dat het een hele vervelende dag gaat worden. Met veel enthousiasme gingen we namelijk op weg van Bahia Blanca in de richting van Buenos Aires. Gelijk al werd dit enthousiasme ietwat getemperd omdat we ín de stad al konden voelen dat de wind behoorlijk was. Aangekomen bij ruta 33 en vrij van bebouwing of bebossing voelden we dat we de hele weg afwisselend een forse tegen- of zijwind zouden hebben. Met daarbij nog hardere korte en krachtige windstoten.
Regelmatig zaten we met Mien in de berm. Meestal was de wind genoeg om dat voor elkaar te krijgen. Maar vaak genoeg werd de wind meegeholpen door het vrachtverkeer dat door de luchtverplaatsing ons steeds harde klappen gaf. Klappen die het stuur deden schudden, mij uit balans brachten en ons in het geheel dat extra zetje gaven richting berm. Hmmmmm! Niet leuk want dit soort winden horen toch alleen in Patagonië thuis!
Na een kilometer of 18, waarover we twee uur hadden gedaan, bekeken we onze opties: door fietsen, liften of terug fietsen naar Bahía BLanca. We kozen voor optie twee en hadden binnen 4 minuten een lift van Mauro. Mauro was op weg naar zijn weekendhuis op het platteland. En natuurlijk waren wij welkom om bij hem te slapen en te genieten van de omgeving.
En zo werd het toch nog, geheel onverwacht, een gezellige dag én avond met een Asado, een Argentijnse bbq, die de heren (Mauro´s buurman was er inmiddels ook bij) zorgvuldig voor ons voorbereidde. Met bloedworst, matambre (groot stuk flank), costilla, chorizo, brood en wat groenten hebben we hem toch nog meegemaakt. Op de valreep dus: onze eerste echte Asado.
Nieuwe foto´s: Jacq & Jack
We hebben weer nieuwe foto´s op Flickr staan. Het zijn foto´s van onze tijd samen met Jacq & Jack in en rondom Bariloche.