De ontdekking van ……

Gisteren was ons laatste stuk ripio: 33 kilometer van Peulla, Chili naar Puerto Blest, Argentinië over een pas van 950 meter hoog. We wilden graag de boot van Puerto Blest halen naar Bariloche dus vertrokken we al vroeg op weg naar lago Frias, Argentinië waar een bootritje van 20 minuten middels de laatste 3 kilometer onverhard ons naar Puerto Blest zou brengen. Deze laatste 3 kilometer blijken een eitje vergeleken bij de 30 kilometer ervoor!

De eerste 19 kilometer stijgen we nauwelijks waardoor we weten dat het staartje in de laatste kilometers zit. De weg is moeilijk te begaan en we hebben het onszelf iets moeilijker gemaakt door met een vrijwel profielloze buitenband op weg te gaan. Steil klimmen is nu nog zwaarder want we glijden makkelijker weg. Wanneer de klim dan eindelijk begint, lijkt het de eerste 500 meter mee te vallen. We fietsen, ook al gaat dat niet erg makkelijk. Wanneer een chauffeur ons aanbiedt om de bagage mee te nemen, gaan we op dat aanbod in maar slaan we zijn aanbod om ons en Mien mee te nemen af. Zonder bagage denken we dat het een eitje wordt.

We komen van een koude kermis thuis. De weg is enorm slecht. Met Mien kaatsen we van steen tot steen om vervolgens vast te komen zitten in gruis om er niet meer fietsend uit te kunnen komen. We zijn genoodzaakt om lange stukken te lopen. Zelfs zonder bagage is dat zwaar want ondertussen stijgen we ook nog eens behoorlijk. Zo af en toe worden we ook aangevallen door grote vliegen die gemeen steken.

Bijna twee uur lang ploeteren we naar boven. We hebben geen droge draad meer aan onze lijven. Fysiek is dit erg zwaar. Op de top aangekomen, zijn we er nog niet: ook de 4 kilometer afdalen naar het meer vraagt onze concentratie en kracht. Maar wanneer we er dan zijn, voelen we ons heerlijk. We hebben het maar mooi gedaan én we hebben het gered.

De volgende dag, wanneer we Mien een beetje schoonmaken, komen we erachter dat Mien het níet helemaal gered heeft Er zit een scheur in de velg van het achterwiel. Een eerdere ervaring met hetzelfde fenomeen leert ons dat elk moment het wiel uiteen kan rijten. Heelhuids maar met een onveilig gevoel op de drukke weg langs het meer redden wij en Mien het nog wel naar de camping bij Bariloche. Mien´s achterwiel kan echter naar de schroot. We hopen dat ze snel een nieuwe kan krijgen!

Gisteren zijn we dan eindelijk begonnen aan de Los Siete Lagos route, met de fiets wel te verstaan. Ook al was het pittig fietsen, met veel stijgen en ook nog 30 lange kilometers onverhard, we voelen ons wel heel erg op vakantie. Vooral toen we ons tentje op hadden gezet aan de rand van het meer en we zelf met een zonnetje ons eigen prutje aan het koken waren.

Ook vandaag is het weer vakantie. Na nog 16 kilometer over dezelfde pittige onverharde weg met hele steile heuvels, werkverkeer en gewoon verkeer rustten we bij de splitsing waar je links de Lagos route kan vervolgen en rechts naar Chili gaat. Al zittend op een boomstammetje kregen we het over Villa Angostura dat maar 10 kilometer links van de splitsing afligt. Dat het zo heerlijk zou zijn om daar ff een kop koffie te drinken. Toen was de kaart er zo bijgepakt, maakten we een snelle rekensom of we het met deze detour zouden gaan redden om de 19e in Bariloche te zijn én besloten, toen bleek dat dat makkelijk kon, om links af te slaan.

Ineens staan we met ons tentje op een goede camping met warme douches, picknicktafel, bbq en vaatwasplek en is Villa Angostura een dorp met alles er-op en er-aan. De lunch met liter fles Heineken hebben we achter onze kiezen en zo gaan we lekker bij ons tentje zitten. Met boek en lekkers, om vervolgens morgen op weg naar Chili te gaan. We hebben vakantie!

De autotrip naar het einde van de wereld is afgelopen. Een rondbrief is verstuurd én er zijn nieuwe foto´s te bekijken op Flickr. De autotrip bracht ons van San Martín de Los Andes via Bariloche naar Ushaia, El Calafate, Torres del Paines en weer terug met de auto via dezelfde route, in plaats van met de boot naar Puerto Montt.

Na jaren van uitzicht op de Torres del Paine op het bureaublad van mijn computer was het eindelijk zover. Op oudejaarsdag reden we van El Calafate, Argentinië naar het park in Chili met prachtig weer zodat we op grote afstand reeds de Torres del Paine konden bewonderen.

Het mooie weer bleef aan waardoor we ook toen we in het park aankwamen de Torres nog steeds konden zien. Mijn dag kon al niet stuk, maar nu helemaal niet meer! Pas toen we met onze wandeling naar campamento Torres begonnen, trok het dicht. Halverwege de tocht begon het zachtjes aan te regenen. In lichte drupregen zetten we de tent op en installeerden we ons IN de tent op onze stoeltjes met slaapzak om ons heen. Inmiddels regende het harder en was het ook wat kouder geworden.

In een regenluw moment besloten we om ook nog heen en weer te lopen naar het uitkijkpunt met zicht op de Torres. Met regenpakken aan klauterden we naar boven. Vooral het laatste stuk was voor ons moeilijk te begaan maar na dik een uur stonden we op het punt waar je de Torres in volle glorie kan bewonderen. Halve glorie moet ik zeggen want door de bewolking waren ze maar voor de helft te zien. Maar ondanks dat was het een fantastisch moment. Het is een geweldige plek om te zijn…. op oudejaarsdag.

Terug ging wat moeizamer want natuurlijk was het weer meer gaan regenen maar nog steeds hadden we het heel erg naar ons zin. Terug bij de tent was het tijd voor avondeten. In de regen, zittend op koude stenen met koude konten vielen dikke druppels in ons pastaprutje. Met warme thee proostten we op het nieuwe jaar dat in Nederland al begonnen was en op onze moeders. Met tranen omdat dit zo’n moment was dat we ondanks vies weer, kou en het gemis van de moeders intens maar dan ook intens aan het genieten waren! Een betere manier om het nieuwe jaar te beginnen, kunnen wij voor onszelf niet bedenken.

Gelukkig nieuwjaar allemaal!

Vanochtend, op weg naar El Calafate, rijden we door het vertrouwde open landschap in Argentinië met aan onze linkerkant het Andesgebergte. De wind beukt tegen de auto aan én het is, zelfs in de auto, koud. Dan op het onverharde 60 kilometerlange stuk zien we ineens twee fietsers lopen. Met een doos vol lekkers achterin, we kunnen het met de auto makkelijk meenemen, besluiten we om de buit te delen. We reiken de twee meiden een zak Argentijnse M&M;´s aan. Ze zijn er blij mee en we raken aan de praat.

In de luwte van de auto zitten we met z´n 4-en op de grond. Ze vertellen dat de wind te erg is om te fietsen en dat er niets anders op zit dan de fiets te duwen. Ze hopen op een lift maar op dit stuk rijden niet veel auto´s. De meeste auto´s zijn van toeristen, terwijl zij een lift nodig hebben van iemand met een pickup of nog groter. De enige pickup die ze gezien hebben, was leeg en groot genoeg maar de berijders wilden ze niet meenemen. Dan baal je echt hoor!

We praten over de plannen. Ze willen naar Ushuaia, met of op de fiets. Torres del Paine laten ze waarschijnlijk liggen. Ze zijn moe. Moe van alles. Ook gaan ze, net als wij, richting het einde van hun reis. Ellu en ik herkennen hun ervaringen. Maar hoe gek het misschien ook klinkt ze zijn ook nog niet zover dat ze á la minuut naar huis willen. Ook dat herkennen wij.

Zo praten we even door. Dan bedenk ik me ineens dat er één ding is wat elke fietser een lekkere energiestoot geeft. Als hongerige wolven gaan ze de het te lijf. Niet alleen zij, maar ook wij hebben in tijden niet zo genoten van …………een pot Nutella!