De ontdekking van ……

Archive for October, 2006

Gisteren stond er een excursie op het programma: met de openbare bus van Humuhuaca naar Iruya, een bergdorp op 80 km afstand. De eerste 25 kilometers gaan gewoon over de geasfalteerde ruta 9 maar de laatste 55 niet. Die gaan over een smalle gravelweg dwars door de bergen, over een pas van 4000 meter. Om vervolgens vanaf de top van de pas via ontelbare haarspeldbochten 1100 meter steil af te dalen. De rit duurt 3 uur bij elkaar. Een spectaculaire rit met prachtige bergvergezichten en een kijkje de diepte in. Alsof we vanuit een vliegtuig op het landschap neerkijken.

Het berglandschap wordt gekenmerkt door onherbergzaamheid, droogte en dorheid. Lage struiken, afgewisseld met cactussen, houden de boel bij elkaar. Af en toe is het een klein stuk wat groener. Daar wordt iets verbouwd. Daar wonen mensen. Soms op punten dat je denkt “hoe kan iemand dáár nou wonen?”

Zo zien we op de terugweg vanuit een zijkloof in de verte een figuur in de droge rivierbedding lopen. Ze is nog zo ver weg dat het nauwelijks zichtbaar is dat ze wuift naar de bus. Ze wil ook mee met één van de weinige bussen die het traject Humuhuaca – Iruya doen. Zonder probleem houdt de buschauffeur stil. Er is geen haast. Er springt een meneer uit die de vrouw tegemoet rent om haar te helpen met haar bagage. In de bus aangekomen, staat een jongeman voor haar op (hij staat vervolgens 2 uur lang in een hobbelende en zwiebelende bus). Ook de man die haar heeft geholpen, krijgt van iemand een zitplaats aangeboden. Wij kijken toe en zijn ontroerd door de vriendelijkheid. Dit maakt zo´n excursie dag BIJZONDER aardig!

We zweten en we lijden pijn. De zon brandt op onze tere huidjes. De spieren in onze benen branden. Er lijkt verzuring op te treden omdat ze niet meer gewend zijn om zo hard te klimmen. We weten allebei niet of we het gaan redden. We hebben het zwaar. We hebben het heel zwaar. Liters vocht verslinden we. Bijna hebben we niet genoeg. Zoveel wordt er van onze lijven gevraagd. Zoveel vragen wij van onze lijven. Zullen we kappen?

Nee, natuurlijk niet! Want ondanks alle fysieke moeite zijn we volledig in ons element. We zijn in de Andes. Om ons heen. Overal de Andes. En elke minuut genieten we van wat we zien. De quebrada van Humuhuaca is wonderschoon. Het landschap is terra cotta gekleurd en de bergen tonen een palet van kleuren. Roze, rood, grijs, groen afgezet tegen een helderblauwe lucht. En daar fietsen WIJ doorheen. Kan het nog mooier?

Ja, dat kan! Onze eerste aanblik van het plaatsje Purmamarca zet de pracht kracht bij. Alles is gebouwd met natuursteen, leem en hout. Het lijkt 1 geheel te vormen met de 7 kleurige heuvels die het dorp omringen. Hier doen we het voor. Dit is de reden dat we op de fiets zitten. Voor ons gaat er niets boven het moment dat we uitgeput, bezweet en volledig gemangeld een droom inrijden!

We zijn er. In Salta zo´n 300 km ten zuiden van de Boliviaanse grens. Salta ligt op ongeveer 1200 meter hoogte, in een kom omgeven door heuvels (bergen). We zijn doodop. Niet van de reis van 24 uur inclusief Mien in- en uitpakken maar van een ruwe onderbreking van onze nachtrust……….

Alles liep op rolletjes. In Posadas ging Mien met wat smeergeld er als eerste in. Nog niet veel passagiers dus met weinig andere bagage bovenop haar gestapeld. In Resistencia moesten we van bus wisselen. Dat zou de bus zijn die ons naar Salta zou brengen. Ook dat ging goed door ook hier vrienden (als je rijk bent, heb je vrienden…) te worden met de malatero (bagagesjouwer). Er ging wel bagage bovenop Mien maar de malatero leek rekening te houden met het verzoek van Ellu om er niet al te zware bagage op te zetten.

Maar we zaten comfortabel in de bus. En Mien ook (wat minder comfortabel). Op een gegeven moment hadden we zelfs 2 stoelen elk. De uren vlogen voorbij omdat we het merendeel van de tijd geslapen hebben. Ineens om half 4 gingen alle lichten aan en werden we uit de bus gestuurd. We moesten naar een andere bus. De reden was niet helemaal duidelijk maar het lijkt erop dat er iets met de remmen was. Helemaal verward want nog in slaap gingen Ellu en ik meteen de bus uit. Ellu om ervoor te zorgen dat Mien in de andere bus zou kunnen. Ik om het proces bij de kapotte bus in de gaten te houden.

Bij de andere bus, die al half vol zat met passagiers én dus ook met hun bagage, legde Ellu het weer aan met de malatero. Hij hield ruimte vrij voor Mien maar ondertussen kwam ook alle bagage uit de kapotte bus eraan. Grote zware tassen, die bovenop Mien hadden gestaan! ARGH! En die werden gerust ingeladen in de nieuwe bus. Niet gek dus dat de chauffeur op een gegeven moment zei dat Mien niet meekon! Rustig en vriendelijk, althans ik hoop dat dat ook zo overkwam, legde ik hem uit dat we onze fiets toch echt nodig hebben. Dat het onze manier van transport was. Eerste drempel overkomen: Mien mocht mee.

Sjouwend met Mien kwamen we bij de andere bus. Daar was nog een plek vrij (min of meer) maar met geen mogelijkheid zou Mien de draai kunnen maken. Wat toen gebeurde? We leken terecht te zijn gekomen in een horrorfilm “Dark nights for Mien Masjien”. Hoewel het duidelijk was dat Mien er niet bij kon zonder de bagage te reorganiseren, probeerden de heren haar er hoe dan ook in te persen, in te trekken of er in te duwen. Wat we ook zeiden; ze luisterden niet. Op een gegeven moment werd het Ellu even te veel. Ze voelde zich zo ontzettend machteloos. Toen ook ik nog eens herhaalde dat een grote rooie tas in de weg zat en Ellu aan de tas aan het rukken was, hielpen ze mee om dit obstakel weg te krijgen. Maar de horrorfilm was nog niet over want na dit obstakel waren er nog een paar te gaan. Aan alle kanten knalden zij met Mien tegen stangen aan. We vreesden voor haar gezondheid. Toen we ook zelf maar weer het initiatief namen (ondertussen hadden we Mien ook nog vast om erger te voorkomen) om de andere obstakels weg te nemen, paste ze er eindelijk in.

In Salta aangekomen, bleek gelukkig dat Mien het nog doet. Haar frame heeft een aantal behoorlijke schrammen opgelopen maar haar vitale organen werken allemaal nog. Dit keer is het dus “goed” gegaan maar dat geeft geen garantie voor een volgende keer. We denken erover om onszelf en Mien dit niet nog een keer aan te doen!

Trouwens, er zijn weer nieuwe foto´s. Dit keer van onze rit van Colonia in Uruguay naar de Iguazú watervallen. Wanneer je ze later nog een keer wilt zien, dan kun je de link rechts in het menu gebruiken!

Daar zijn we dan in Puerta Iguazú, uitvalsbasis om de Cataratas de Iguazú(watervallen) te bekijken aan de Argentijnse en aan de Braziliaanse kant. Gisteren waren we aan de Argentijnse kant. Wat het leuke daarvan is, is dat er verschillende wandelingen zijn naar verschillende uitzichtspunten. De paden gaan door een prachtige jungle waar vrolijk gekleurde vlinders om onze hoofden heenvlogen, waar vele vogels rondvliegen en waar de leguanen in de bosjes schieten wanneer je te dicht in de buurt komt. En dan wordt je ook nog eens beloond met fantastische uitzichten op gigantische watervallen.

De topper van de dag was onze middagwandeling naar de start van het pad naar de Garganta del Diablo (de keel van de duivel). Omdat we graag een actieve dag wilden hebben, besloten we om niet het treintje te nemen maar om de wandeling te doen langs de rails. Een goed besluit want wat zag ik ineens in de bomen? Een grote vogel met een grote gebogen geel-rode snavel: een toekan! Een prachtvogel om te zien en het fijne was dat we hem uitgebreid op ons gemak hebben kunnen aanschouwen.

Onze dag was al goed maar werd nog beter toen we bij de Garganta aankwamen. Als je denkt dat je alles hebt gezien, dan vergis je je. Van 3 kanten dondert het water naar beneden met een overweldigende kracht en een oorverdovende herrie. Waar het water in verdwijnt, is onduidelijk omdat de damp van het water het zicht op de rivier en de onderkant van de waterval ontneemt. Het is daadwerkelijk alsof de aarde wordt verzwolgen, alsof je op dat punt van de aarde aflazert.

Met Gastón en zijn (kleine) 4×4 reden we over een behoorlijke gravelweg naar het natuurpark Iberá. We reden een geweldige tijd tegemoet. Ons pakket bestond uit slapen in een cabaña van rancho Iberá Porá, ontbijten in de comedor (eetkamer) van deze rancho, lunchen en avondeten bij Silvia en Jorge, 3 excursies en transport naar het park en van het park naar Posadas.

In het park ligt aan de lagune het dorpje Colonia Pelligrini. Van daaruit wordt alles georganiseerd. Allemaal heel kleinschalig en heel knus. Iedereen kent iedereen. We voelden ons er vanaf het eerste moment welkom. Vooral ook door de enorm gezellige rit met Gastón, die in een lager tempo uitgebreid met ons heeft zitten kletsen.

Helaas hadden we de pech dat er op de dag van aankomst een storm uitbrak. Met onweer en bakken met regen veranderde Colonia Pelligrini in één grote modderpoel. Onze voeten zijn goed geschrubt, zeg maar. Maar gelukkig was het de dag erna de hele dag droog en konden we alsnog alle 3 excursies doen.

Iberá, dat schitterend water betekent, is een prachtig natuurreservaat. Denk aan de Everglades, vermengd met de friese meren. Met dramatisch mooie bewolkte luchten keken we vanuit ons bootje uit over waterbloemen en geklusterde drijvende eilandjes van riet, gras en lage struikjes. In het water en op de kant werden we voortdurend verrast door weer een kaaiman en weer een kaaiman. Het gebied is er mee bezaaid. Capybara´s graasden in het gras. En de verschillende soorten vogels waren niet te tellen. Van groot naar klein met een rood kopje of een gele buik. Omdat vanwege het slechte weer alle excursies op dezelfde dag waren, hebben we in de middag in totaal 6 uur op het water gezeten. We hebben ons geen minuut verveeld.

Door de regen was de weg naar Posadas, die veel slechter is dan de weg naar Mercedes, nog slechter geworden. Maar Gastón, de schat, heeft met man en macht ervoor gezorgd dat we alsnog mét Mien vandaag naar Posadas konden. Gastón is één voorbeeld van de vriendelijkheid die we in Colonia Pelligrini zijn tegengekomen. We hadden dit park bijna laten liggen omdat het in onze oorspronkelijke plannen behoorlijk uit de route lag. Maar wat zijn we blij dat we onze plannen hebben veranderd en dat we de mogelijkheid hebben gehad om dit geweldige natuurreservaat van dichtbij te zien! Een aanrader!