De ontdekking van ……

Archive for February, 2011

aldus de tekst op een sticker gekocht bij het informatiecentrum in ……… Hay.

Hay ligt in New South Wales net zoals Sydney maar het contrast tussen de twee kan niet groter zijn. Grootstedelijk is Hay zeker niet; de outback is het wel.

Hoewel we niet diep in de outback zijn – daarvoor zouden we nog meer naar het binnenland moeten gaan – zijn we de afgelopen dagen steeds meer en meer in een gebied gekomen waar het verkeer steeds minder werd, de aarde steeds roder, en de dorpen steeds kleiner.

Om wat van de sfeer van de outback te proeven, zijn we vandaag naar DE attractie van Hay geweest: Shear Outback. Een museum gewijd aan de schapenscheerderij. Precies op tijd voor de schapenscheerdemonstratie hoorden we dat er vandaag eigenlijk geen demonstratie is (de schapenscheerder heeft een hernia) maar dat ze wel even iemand zouden bellen zodat de demonstratie wel door zou kunnen gaan.

Was er geen demonstratie geweest dan hadden we dat ook niet erg gevonden maar achteraf gezien moet (en durf) ik toe (te) geven dat het een leuk uitje is geweest. Dat we het zelfs naar onze zin hebben gehad. Met Ian, de plaatsvervangend schapenscheerder die – zo zagen we later – uit zijn winkel in het dorp is opgetrommeld, mochten we mee om wat schapen te halen en daarna kon de scheershow van start.

Daar zaten we dan als twee stadse meisjes tussen een paar andere Australische gasten (2 waren ex-schapenscheerders op vakantie) en het enige waar wij aan konden denken, is of het schaap niet bang was en of het geen pijn had van de hele behandeling. Dus toen Ellu naar voren kwam voor de verplichte foto “Ellu met scheermes en schaap” heeft ze het schaap even bemoedigend toegesproken en achter ‘t oortje gekriebeld. Zo hadden niet alleen wij maar ook het schaap een goede dag.

Ellu met scheermes en schaap

Nee, WIJ zitten niet stuk. Integendeel, vandaag was één van de makkelijkste fietsdagen tot nu toe. Gisteren zijn we nog tot bijna 1000 meter gestegen, was er ook nog best een pittige klim maar daarna werden de heuvels minder en minder en minder. Voor vandaag zagen we in het profiel nog twee piekjes staan maar die bleken in de praktijk helemaal niets voor te stellen. Dus waren we snel in Forbes.

Stuk is wel onze fiets. Ja, je weet wel, die dure fiets van Santos die ons vanaf dag één problemen heeft opgeleverd, direct of indirect. Wat is er nu weer aan de hand? Wel, geloof het of niet maar er is een stuk van het frame afgebroken. Op de plek, halverwege het oog waar de bout door zit, die dient als steun voor de beugel die de clickbox in bedwang houdt. Volg je me nog?

De clickbox (en de beugel) zijn nu ongeveer een halve slag gedraaid. En een ander stuk frame die dat niet behoort te doen, houdt nu de clickbox in bedwang. Niet de bedoeling dus maar we fietsen nog wel. Het interne mechanisme van de clickbox communiceert nog steeds met de naaf dus we kunnen nog schakelen.

Maar lekker voelt het niet. Letterlijk omdat het lijkt alsof we in de laagste stand een beetje doortrappen. Daarom zijn we ook zo blij dat we de bergen/heuvels uit zijn want standje 1 hebben we dan vaak nodig in combinatie met enorme krachtsinspanningen om die wielen maar rond te laten gaan. Nu vermijden we stand 1 zoveel mogelijk (en dat kan gelukkig ook). Figuurlijk voelt het niet lekker omdat we niet weten hoe lang we door kunnen fietsen. Halen we Melbourne op de fiets of moeten we onze fietsreis (weer) vroeger beëindigen? Ja ja, een beetje melodramatisch want we kunnen altijd nog verder reizen in Oz met de auto. Vorig jaar hadden we geen andere keuze dan naar huis te gaan. Maar goed, een beetje drama mag wel.

Ondertussen wachten we op antwoord van Santos. Maar we beseffen natuurlijk dat zij ook alleen maar noodoplossingen kunnen aandragen want ja, een stukje aan een frame plakken. We zien het wel weer en ook hoever we gaan komen.

Een stukje van het frame is afgebroken

Ellu en ik zijn weer terug in het binnenland, op weg naar Melbourne via een grote omweg. Het is een heel goed besluit omdat we weer in een mooie omgeving fietsen met weinig verkeer. Een paar dagen geleden hebben we de mooiste route tot nu toe gereden. Van Sandy Hollow over de Bylong Valley Way naar Rylstone.

De route volgde vallei na vallei over hoge en minder hoge heuvels met een prachtig weids uitzicht over een met name boerenlandschap van goudgele graanvelden en groene weides met paarden er in. En de route raakt twee nationaal parken namelijk Goulburn River National Park en Wollemi National Park.

Door deze laatste klommen we eerst steil omhoog om daarna door het bosrijke park een aantal kilometer af te dalen. Heel gemoedelijk en overzichtelijk allemaal zodat we op afstand een zwart bolletje over de weg zien bewegen.  We remmen af en fietsen rustig verder. Alsof hij alle tijd van de wereld heeft, kuiert een dikke ronde wombat met zijn korte pootjes de weg over, loopt ons een stukje tegemoet en verdwijnt vervolgens het bos weer in. We hadden al een goeie dag maar deze wombat deed ons stralen. Een werelddag dus!

Wombat steekt over

Gisteren zijn we weer op de fiets gestapt. In Sydney hebben we het uitgebreid over de route gehad, voors en tegens afgewogen voor de verschillende mogelijkheden en uiteindelijk hebben we besloten om naar Brisbane te fietsen (om daar dan wel weer te zien wat we dan gaan doen).

Dat leek een heel leuk plan en dat was het ook toen we in Sydney op de veerpont naar Manly stapten en de eerste kilometers ontspannen langs alle stranden konden fietsen. Al snel werd het wat minder. Lien Masjien voelde heel onstabiel, en daardoor ging ik me met het inmiddels drukke verkeer om ons heen onzeker en onveilig voelen. In combinatie met de tijd van de maand zat ik totaal NIET ontspannen op de fiets.

In Palm Beach aangekomen bleken twee dingen: de veerpont liet nog een uur op zich wachten & de voorband was min of meer leeg. Gelukkig aten we goddelijke patatten in het restaurant aldaar. Dat redde voor dat moment het moment.

Met de veerpont aangekomen in Ettalong verwachtten we na het oppompen van de band op secundaire wegen te rijden. Dat was ook zo maar ze waren helaas vol met verkeer. Het fietsen was heel inspannend en ondertussen doordat we 2 keer een veerpont hadden moeten nemen en door de platte band was het ook al laat in de middag.

Om half 6 fietsten we de eerste de beste camping op bij het plaatsje The Entrance. We hadden het allebei helemaal gehad. 65 kilometer leken er wel 1000. We hadden het gevoel alsof we als slakken vooruit waren gekropen. Geen leuke eerste fietsdag maar gelukkig was de camping rustig en konden we na het douchen heerlijk bij onze tent zitten.

Geslapen hebben we echter niet. Om half 10 was er een invasie van mannen die zich alleen op de camping waanden. Alleen toen ze elders zich vol aan het zuipen waren, konden we onze ogen dicht doen. Gebroken zaten we vandaag op de fiets. Vol goede moed, dat wel maar met uitzondering van 5 kilometer door een nationaal park hadden we weer de hele tijd veel verkeer om ons heen, begon het te regenen en reden we over iets scherps op de vluchtstrook. Die ligt namelijk helemaal vol met glas. In de regen (die gelukkig niet echt doorzette) plakte ik de band en hoopten we van harte dat de achterband het zou volhouden tot de volgende plaatst.

Het resultaat isdat we in Swansea in een motel zijn getrokken (de laatste kamer), de achterband hebben vervangen, de binnenband in de voorband hebben omgewisseld en besloten hebben om NIET naar Brisbane te fietsen. We weten nog niet hoe precies maar we fietsen terug naar Melbourne, via het binnenland dus!

Even wat meer tijd, betere prijzen en hogere snelheden om de foto’s te kunnen uploaden. Het eerste (en wellicht enige) album staat online. Het zijn foto’s van de periode dat we veel regen hadden in het zuid westen van Victoria. Het gaat om het album Melbourne & SW Victoria.