De ontdekking van ……

Vandaag ben ik een maand in Buenos Aires. Een mooi moment om te bekijken waar ik sta en hoe het met me gaat.

Als het gaat om Spaans spreken, heb ik het idee dat ik langzaam maar zeker vooruit ga. Elke dag luister ik naar het nieuws, ik lees vaak de krant en ‘s avonds kijk ik naar La Ley y El Orden (ja, daar is ie weer) en lees ik de Spaanse ondertiteling mee. Het resultaat is dat ik steeds meer ga verstaan, ondanks de snelheid van de spraak. En door het lezen wordt mijn woordenschat groter en groter. Wat spreken betreft, blijft het nog wat beperkt. Mijn dagelijkse activiteiten zoals boodschappen doen, de bus nemen, een terrasje pakken, nodigen niet uit voor lange gesprekken. Alleen met José, mijn Spaanse docent, bij ETS met de secretaresse en bij tafeltennis spreek ik meer Spaans. Dat gaat me trouwens op zich goed af.

Tot nu toe heb ik nog geen seconde lesgegeven. Een voordeel is dat ik wel alle tijd heb gehad om al wat lessen voor te bereiden en extra materiaal op te zoeken op Internet. Morgen begin ik dan eindelijk met lesgeven (hoop ik) voor een totaal van 4 uur: 3 lessen aan 3 verschillende mensen. Vooral wat werk betreft, loop ik tegen verschillen in cultuur aan: mensen bellen niet af voor hun afspraak, alles gaat minder georganiseerd dan ik gewend ben en flexibiliteit is hier zeer gewenst. Hoewel ik het vervelend vond om 2 keer voor niets bij mijn student op de stoep te staan, heb ik deze cultuurverschillen ook al voor mijn eigen voordeel aan kunnen wenden. Elk voordeel hep zijn nadeel immers.

Het algemene leven hier bevalt me verder goed. De stad heeft sfeer, het weer is heerlijk, aan de terrasjes-, café- & koffiedrinkcultuur pas ik me zonder moeite aan, de ruime openingstijden van de winkels bevallen me goed en over het algemeen genomen, stralen mensen hier een enorme relaxte houding uit. Dat maakt het hier voor mij goed vertoeven.

Wat het belangrijkste betreft, het alleen zijn, heb ik een dipje en een megadip gehad. Maar die megadip heeft me heel goed laten voelen, dat ik in staat ben om voor mezelf te zorgen op sociaal gebied. In mijn eigen tempo bouw ik hier mijn leven op. Met contacten met andere Nederlanders, door lid te worden van een tafeltennisclub, door binnenkort ook op Yoga te gaan en door hier gewoon te zijn.

Al met al voel ik me vooral de laatste dagen erg stevig en vol vertrouwen want ondanks dat ik thuis mis, voel ik me goed en heb ik het naar mijn zin. Het lijkt erop dat ik mijn draai hier aan het vinden ben. En daar ben ik erg tevreden over. Voor de eerste maand is wat mij betreft de missie geslaagd!

Mijn lijf is stijf en moe. De reden is dat ik gisteravond 2 uur lang getafeltennist heb. Iets dat ik al vele vele jaren niet meer heb gedaan. Dat ik me zo voel, is dus niet zo heel gek. Dat ik het een heerlijk gevoel vind ook niet. Ik zal je uitleggen waarom:

Het is een heerlijk gevoel omdat dit meer omvat dan alleen een paar uurtjes sporten. Zo was dit voor mij gisteren de redding van een suffe dag. Want wederom gingen mijn lessen niet door en wederom hoorde ik dat pas toen ik netjes gekleed en met mijn goede gedrag aan de balie stond bij mijn studente. Toen ik bij een bezoek aan ETS op de valreep ook nog hoorde dat a.s. woensdag een vrije dag is (Dag van de Arbeid) zakte de moed me enigszins in de schoenen: pas volgende week vrijdag heb ik dus mijn eerste les. Dat is ver weg voor iemand die staat te popelen om eindelijk eens te beginnen met werken!

Een beetje hangend en surfend, bracht ik mijn dag verder door. Ik was nog wel gaan frustatielunchen maar verder dan dat kwam ik niet. Bijna was ik ook thuis gebleven omdat ik de reis er naar toe (en dus ook weer terug) toch wel erg spannend vond. Gaan tafeltennissen, betekende namelijk dat ik voor het eerst iets zou gaan ondernemen op de avond, terwijl het donker is. Daarvoor had ik nog geen enkele reden gehad om ‘s avonds naar buiten te gaan (behalve even naar de overkant om palitos, een soort chipjes, te halen).

Via een geweldige website (als ie werkt) had ik uitgevonden hoe ik er moest komen met de bus. De trip er naar toe zou ongeveer een uur in beslag nemen (vandaar dat ik het een reis noem want zolang doen Ellu en ik er ook over wanneer we “helemaal” naar mijn moeder in Leiden toegaan). Praktisch voor de deur kon ik de eerste bus pakken om vervolgens over te stappen op een 2e bus die op korte afstand van de club een halte heeft. Toen ik zag waar ik over moest stappen, kreeg ik acuut een droge mond, brak het zweet me uit en voelde ik de spanning in mijn lijf. De overstap was precies op een plek in Buenos Aires, die bekend staat als een plek die je beter kan mijden in het donker én als vrouw alleen: het busstation van Constitución. Gelukkig was het nog vroeg op de avond dus er waren genoeg mensen in de buurt en na enig gezoek vond ik vrij snel de halte van de volgende bus. Eenmaal in de bus duurde het toch nog even voordat ik mijn angstige gevoel helemaal kwijt was. Maar het lukte me wel (en ook nu weer door te focussen op mijn ademhaling en me te ontspannen)!

Op de club werd ik verwelkomd door de eigenaar, Fernando Minc. Hij vertelde over wat hij deed (Leuk, hij is trainer van de nationale selectie van gehandicapte tafeltennissers), hoe het tafeltennis in Argentinië is georganiseerd en hij informeerde naar mijn tafeltennisgeschiedenis. In korte tijd had ik zo al meer Spaans gesproken dan ik in al die weken bij elkaar heb gedaan. En naast het Spaans spreken, kon ik ook zonder problemen aansluiten bij de groep en bij de tafeltennistraining.

Na 2 uur was de training afgelopen. Niet alleen werd ik meteen uitgenodigd om een keer mee te gaan eten (parilla), een vrijdagavondtraditie van een aantal mensen uit de groep, ook regelde Fernando voor me dat ik deze keer met iemand mee terug kon rijden naar San Telmo. Echt geweldig! De rit terug betekende een volgende onderdompeling in de wereld van het Castellano en een blik op Buenos Aires rond middernacht.

En zo hebben 2 simpele uurtjes tafeltennis me meer gebracht dan ik ooit had kunnen denken. Het was met recht een enorm geweldige ervaring. Vandaar dus: dat heerlijke gevoel en dat ik er vanochtend dan zo uitzag, ach!

Al meer dan 2 weken is het aan de gang: el paro del campo! Ofwel: de staking van het platteland. Al 2 weken protesteren de boeren in Argentinië tegen de Kirchner-regering. Sinds 2 dagen krijgen zij steun van de inwoners van Buenos Aires en dat leidt tot luidruchtige protesten, overal in de stad:

Buenos Aires – De aanhoudende protesten van boeren in Argentinië lijken zich steeds verder uit te breiden. In de hoofdstad Buenos Aires liepen honderden inwoners met potten en pannen naar het presidentieel paleis om steun te betuigen aan de boeren. Ook in de noordelijke stad Tucuman werd gedemonstreerd. Argentijnse boeren voeren al twee weken actie tegen een extra belasting op de export van landbouwproducten zoals vlees, soja en graan. Ze hebben enkele belangrijke wegen geblokkeerd en de graanproductie is zo goed als stil komen te liggen. Gevreesd wordt dat er voedseltekorten ontstaan. Een einde aan het conflict lijkt niet in zicht; de Argentijnse president Cristina Fernandez benadrukt dat de belastingmaatregel hoe dan ook doorgaat. (Bron: wereldomroep)

Gisteravond kon ik het protest vanuit mijn appartement goed horen. Luid klonken de slagen op de potten en pannen. Voor een indruk van dit protest kun je dit filmpje kijken op YouTube. Dit protest is één van de heftigste sinds de financiële crisis in Argentinië in 2001. Het is het gesprek van de dag en de schappen raken inderdaad leeg.

Ik weet niet goed wat ik er van moet vinden. Een artikel uit de Volkskrant dat ik toegestuurd heb gekregen, geeft aan dat de regering op dit moment de winsten van de boeren aan het belasten is om zo ook wat van deze winst terug te geven aan het arme deel van de Argentijnse bevolking. Tja, daar kan ik het wel mee eens zijn! Maar ja, hoe wij als westers land en in dit geval als links krant er over berichten, kan soms ook wat éénzijdig zijn. Het beste voor mij is in ieder geval dat ik mijn mening maar even voor me moet houden. De protesten zijn nog elke avond met vuistslagen en knokpartijen afgesloten.

Voorlopig heb ik nog melk, eieren en brood. Voor mij geen nood aan de man. Enne, zodra ik honger ga lijden, kom ik gewoon terug naar huis.

Helemaal opgetut, volgens mij normen, ging ik al vroeg op pad. Eerst om een welverdiende kop koffie te drinken op mijn terras, om nog wat fotokopietjes te maken en om dan op tijd naar Citi bank te gaan. Lekker downtown dus goed lopend doen vanaf hier.

De koffie smaakte me heerlijk maar ik heb ‘m toch wel snel naar binnen gewerkt omdat ik niet te laat wilde komen (12 uur les; het was pas 11 uur, maar toch!). De kopietjes had ik al gemaakt en omdat ik een eerste goede indruk wilde maken, heb ik maar de bus genomen. Anders zou ik zo zwetend aan komen (het is heet vandaag, 25 – 28 graden) en dat wilde ik voorkomen.

Om half 12 was ik in de straat van Citi bank en dus ruim op tijd. Dus heb ik eerst een reconnaissance gedaan: waar is de ingang, hoe druk is het daar binnen en hoe lang is het lopen naar de dichtsbijzijnde koffietent.

De dichtsbijzijnde koffietent was om de hoek dus ook daar kon ik nog een café con leche naar binnen werken. Om kwart voor 12 toog ik naar Citi bank en om 10 voor 12 stond ik te wachten op mijn eerste studente terwijl de receptionist haar informeerde over mijn aanwezigheid.

De receptionist kwam terug met het nieuws dat ze een vergadering heeft en niet kan. Of ik morgen dan maar kan. Nou wil ik niet inflexibel zijn maar ik weet ook dat ik niet met me moet laten sollen, dus heb ik de receptionist te verstaan gegeven dat ik haar zie op vrijdag op de reeds geplande volgende afspraak!

Daar stond ik dan met mijn goede gedrag. Mijn eerste les werd ter plekke afgezegd en mijn tweede les ging ook al niet door (maar dat wist ik al): studente 2 is op vakantie. De goede kanten hieraan: ik heb eindelijk weer eens wat meer Spaans moeten spreken en ik krijg gewoon wel doorbetaald. Had ze maar 24 uur vantevoren af moeten zeggen, aldus company policy.

‘t Is wat leven in een andere cultuur 🙂

p.s. Positief is dat ik gisteren op mijn eigen initiatief een gezellige afspraak heb gehad met een Nederlandse collega. Ik zei toch al dat ik er wel kom!

Ik heb het zwaar! Vrijdag (een niet zo goede vrijdag) begon het en het is nog niet weg.

Het begon met iets heel kleins: mijn cafeetje was niet open, terwijl dat wel zo had moeten zijn. Ik had het zelfs speciaal gevraagd, of ze tijdens deze Semana Santa (heilige week) open zouden zijn! Er was echter geen beweging te bekennen dus liep ik maar door naar een café dat wel open was. Daar gezeten aan een tafeltje voelde ik de tranen opkomen zonder me nog bewust te zijn of zonder nog voor mezelf verwoord te hebben wat er nou eigenlijk aan de hand was.

De vrijdagse labiliteit kwam zeker ook voort uit het feit dat ik net ongesteld was geworden. Daar heb ik altijd enorme last van en ik weet dat er dan allerlei heftige emoties naar boven kunnen komen, die buiten proportie zijn. Maar ondanks dat deze emoties buiten proportie zijn, zijn ze er wel. En vertellen ze me ook meestal iets.

Doordat mijn café dicht was, verloor ik die dag even mijn houvast. Het ritueel van op het terrasje zitten, hoort bij een routine en die routine gebruik ik om hier invulling aan mijn dag te geven. Die invulling is nog heel beperkt éénzijdig. Ik studeer, bereid een beetje lessen voor, kijk tv, kook, eet en slaap. In mijn eentje! Af en toe trek ik er op uit of doe ik een boodschap. In mijn eentje!

Dat is wat me dit weekend opbreekt. Ik voel me alleen. En ik ga me ineens ook heel erg afvragen waarom ik dit doe terwijl ik aan de andere kant van de wereld een fantastisch mooie vrouw, een schat van een hond en lieve vrienden en familie heb! Waarom zou ik hier in mijn eentje zitten, terwijl er geen noodzaak is om in mijn eentje te zitten? Als het moet, red ik het echt wel alleen. Daar heb ik deze ervaring niet voor nodig? Toch?

Tegelijkertijd besef ik dat ik juist door hier te zijn met zekerheid durf te zeggen dat ik het inderdaad thuis in mijn eentje kan redden. Dát had ik 3 weken geleden nog niet met 100% zekerheid durven zeggen. Dát is dus al pure winst.

Blijft dat ik het zwaar heb. Blijft dat ik regelmatig tranen in mijn ogen heb en met een brok in mijn keel zit. Nee, ik heb geen oncontroleerbare huilbuien meer zoals afgelopen vrijdag maar voorlopig ben ik nog wel alleen.

Gelukkig zie ik ook daar een positieve ontwikkeling. Ik wil niet alleen zijn. Tenminste niet de hele tijd. Ik mag dan wel een huismus zijn maar ik heb wel behoefte aan sociaal contact. Dus weet ik nu ook dat ik, als het moet, naar gezelschap op zoek zal gaan. Mijn eerste schreden op sociaal gebied heb ik dan ook gezet. Ik kom er wel!